Genadebrood…..

‘k Heb ’t wel eens eerder gehad over straatmuzikanten, die het geld dat ze verdienen met hun muziek, ook echt verdiénen, simpelweg omdat ze er wat van kunnen. Dan zijn ze een aanwinst voor een stad en brengen sfeer. Wij zijn hier in Apeldoorn onze orgelman al kwijt, doordat hij is overleden, dus dat mag dan wel weer.

Bij een winkelcentrum, waar we wel eens komen, zit soms ’n man met een blokfluit, die bij ’n eventuele competitie met een zevenjarige eerstejaars leerling van de muziekschool, ruimschoots het onderspit zou delven. Of die een vergunning heeft voor zijn activiteiten waag ik te betwijfelen.

Bij ons winkelcentrum staat als niet muzikale straatwerker heel vaak een vrouw, die de daklozenkrant verkoopt. Die doet dus ook iets voor haar geld. Ze verdeelt haar tijd over diverse winkelcentra, want we zien haar ook wel eens elders. Ik ken haar omstandigheden natuurlijk niet, maar ze ziet er netjes uit en eigenlijk helemaal niet zo dakloos. Ze is zo tussen de 35 en de 40, denk ik en wel van buitenlandse origine zo te zien, al zou ik niet weten uit welke richting. Ze groet altijd vriendelijk, ondanks dat we nooit ’n krantje van haar kopen en natuurlijk groeten we terug, dat dan weer wel.

Dat ze het daarmee moet doen ligt aan het feit, dat ze me een keer een daklozenkrant uit Groningen heeft verkocht, terwijl ik met de daklozen van Groningen, ondanks dat daar drie van onze vier kinderen zijn geboren, geen binding heb. Met die van Apeldoorn trouwens ook niet zoveel, maar dat doet er nu even niet toe. Ik weet zeker dat de gemeente Apeldoorn haar minderbedeelden goed in de gaten houdt en ze niet laat verhongeren en zo hoort het natuurlijk ook.

Maar er zijn mensen, die de krantenverkoopster een euro geven, zonder daar een krant voor te hoeven. Had ik ook kunnen doen en dan had ik nooit gewéten dat het een krant uit een heel andere regio was. Maar ik leg nu even de nadruk op de niét noodlijdende indruk die de vrouw maakt. Ze hoeft niet te bedelen en doet dat ook niet, ondanks dat ze die euro wel aanneemt. Logisch, al was je ’t zelf, nietwaar?

Maar vanmiddag waren we er getuige van, dat een mevrouw naar haar toeliep en met een hand op haar arm en een uitdrukking van mededogen op haar gezicht aan haar vroeg: “Zal ik een brood voor je kopen?”. En de krantenverkoopster verstond haar waarschijnlijk niet goed of zo, want ze begreep er niks van! Die mevrouw moest het wel drie keer herhalen.

We zijn doorgelopen en hebben het gesprek verder niet afgewacht, maar ik had ’n beetje last van plaatsvervangende schaamte. Is dat raar……?