…dat zoeken we op…..

Een Steve Jobsschool! De naamgever zal vanaf zijn cloud tevreden meekijken naar hoe de kinderen met zijn digitale spullen aan de gang gaan. Wég met de boeken! Dat idee zal vooral  middelbare scholieren aanspreken, die dagelijks een behoorlijk gewicht meesjouwen in hun rugtas. Alleen ’n tablet of laptopje mee. Lekker makkelijk, man!

Wat ’n onderwijsmodel heeft die De Hond bedacht, zeg.  Ik vind wel dat ie doet alsof er niet nú al van alles gebeurt op de scholen. Maar nee, zoals zo vaak: de ontwikkeling naar het digitale moet weer snel, snel, snel. Zijn argument: kinderen van nog geen twee weten exact hoe ze met een tablet of computer moeten omgaan. Die zijn al prima voorbereid op het digitale onderwijs dat ze gaan krijgen. Het is ook wonderbaarlijk, hoor, hoe handig die peuters soms al zijn.

Maar ik heb wat twijfels. Heb ik weer. Want hoe werkt dat in kleine hersens, die óók in ontwikkeling zijn? En is dat onderzocht? Kunnen die de digitale snelheid wel bijbenen? Kan dat niet beter wat geleidelijker? Er moeten toch ook sectoren ontwikkeld worden in zo’n brein qua spraak en geheugen. En niet alles komt binnen via zo’n digitaal apparaat. “Dat zoeken we wel op” kan toch niet de standaard worden als je nog leren moet.

Ook wordt er nu nog zo weinig met de hand geschreven. Zeker buiten school. Natuurlijk leren kinderen nog schrijven, maar een mooi karakteristiek handschrift ontwikkelen daar is geen tijd meer voor. Ze moeten tienvingerig leren typen. Dat is sneller en belangrijk om bij te blijven.

Een basisschoolleraar schreef in een reactie, dat niemand zich ongerust hoeft te maken, want dat de boeken en schriften niet zullen verdwijnen. Voorlopig misschien niet, maar als iedereen ontdekt hoe makkelijk…..nou ja, ik vraag het me af.

Maar sjonge, ik wens iedereen sterkte in het onderwijs. Zowel docenten, leraren, onderwijzers (m/v) en hoe ze verder nog mogen heten én de kinderen. Dat er maar niet te veel ADHD-ertjes mogen ontstaan door de snelheid waarmee kinderbreintjes aan de gang moeten. Zich moeten ontwikkelen tot goed bruikbare tools voor een ontspannen leven.

Ach, reken mij maar niet, hoor! Ik ben een oma, die de prentenboeken van vroeger zuinig bewaart en blij is, dat haar hersenen de boel nog ’n beetje op een rijtje hebben. En hoopt op mooi weer, dat ook. Fijn voor kinderen die buiten willen spelen…..