Dier en mens…..

’n Twitterberichtje dat ik vanmorgen las bracht me bij een verhaal over een vrouw, die op vakantie ging en dacht dat haar twee katten haar afwezigheid nauwelijks aan zouden kunnen. De buurvrouw zou ze van voer voorzien. Bovendien kreeg die een waslijst met instructies die ze moest afwerken om de schatjes in conditie te houden. Ze moest bijvoorbeeld drie maal per dag twintig minuten bij de beestjes op bezoek gaan en met ze kroelen om ze het idee te geven dat er heus nog wel van ze gehouden werd. De buurvrouw was wel goed maar niet gek. Eten geven, natuurlijk, maar verder vond ze het onzin.

De buurman aan de andere kant werd gestoord van de radio, die mevrouw in de badkamer, die aan de zijne grensde, had laten aanstaan omdat ze dacht dat haar beestjes dan wat afleiding zouden hebben. Nou ja, een heel verhaal over hoe mevrouw de vakantiegangster dacht dat de katten op haar niet aanwezig zijn zouden reageren. Absurde veronderstellingen en nog knap arrogant ook. Ze bleek namelijk helemaal niet onmisbaar. De dieren vermaakten zich uitstekend. Niks mis mee. Ze had zich jarenlang allerlei sociale bezigheden buiten de deur ontzegd, omdat ze dacht dat de poezen niet zonder haar konden. Om ze niet te ontregelen.

Nou, er valt niet veel te ontregelen aan een kat, hoor! Dat weten we uit ervaring. Qua gedrag dan, dat maakt ie namelijk zelf wel uit. De reden waarom ik katten zo leuk vind. Zolang hij niet ziek is hoef je d’r als mens weinig aan te doen. ’n Aaitje op z’n tijd vindt hij gezellig en de onze praatte ook wel terug als je iets tegen ‘m zei, maar dat was meestal rond etenstijd of zo. Onze zoon kon ‘m als een hond bij zich roepen en dan kwam hij ook. Maar die heeft wat met dieren, dat wij niet hebben. Sommige mensen hebben dat.

Onze Tommy is 18 jaar geworden en helaas was z’n laatste jaar een beetje een sukkeljaar en dat was jammer. We hebben veel plezier aan hem beleefd, maar zoals die vrouw met haar gedierte omging, nou nee, dat zat er bij ons niet in. Het was bij ons wel mens en dier en niet andersom. Wij gingen gewoon met vakantie ook. Dan gaf de buurvrouw hem eten en liet hem binnen en buiten, maar de kans om een warme band op te bouwen kreeg ze niet.

Als we weer thuis kwamen na de vakantie, negeerde hij ons een paar dagen. Niks van : “Hé, leuk dat jullie d’r weer zijn! Hoe was het, een beetje aardig weer gehad?” Nee hoor, rug naar je toe, zwijgzaam en hooghartig uit het raam gaan zitten kijken. Mooi beest, Tommy…..