Het Nederlands als voeltaal…..

Er stond in de krant een overlijdensadvertentie van een mevrouw van 47 jaar, die “na een oneerlijke strijd” haar man en een dochter achterlaat. Een drama, ook omdat ze nog relatief jong is naar hedendaagse begrippen. In een aparte advertentie neemt haar dochter afscheid van haar met een, zo te lezen, zelfgemaakt gedicht in het Engels. Daar staat alles in wat ze voelt. Maar wat ik me afvraag: waarom doet ze dat in het Engels? Uit niets blijkt, dat haar moeder van Engelstalige origine is. Zou het komen doordat gevoelens uiten in het Nederlands moeilijker is? Dat je dan een extra “schotje” ertussen nodig hebt? Dan zit onze afkomst ons kennelijk in de weg. Die van: “doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg”.

Je ziet het ook bij vaderlandse popartiesten, die Engelse teksten zingen. “Het bekt beter”, zeggen ze dan. Het verkóópt beter, bedoelen ze eigenlijk en dát is pas Hollands! Maar het is toch ook bewezen, dat je met Hollandse teksten echt niet direct hoeft te verzeilen in het Frans Bauer/Marianne Weber-circuit. En André Hazes, niet te vergeten, die zijn gevoelvolle teksten aan de keukentafel zelf schijnt te vervaardigen. Met succes overigens en dat heeft ook wel weer wat. Maar teksten als die van De Dijk bijvoorbeeld, of Blöf (ja, sorry, ik kan de o met ’n streepje erdoor zo gauw niet vinden!) vind ik gewoon mooi. En zo zijn er wel meer, die zo in een dichtbundel kunnen.

Overigens ga ik er van uit, dat het meisje, dat haar moeder verloor, heel vaak in goed Nederlands tegen haar gezegd zal hebben, dat ze van haar hield. Onder het advertentiegedicht stond tenminste “I love you, mom”…….