Tussen licht en donker…..

Om half vijf vanmiddag bracht ik mijn man naar een afspraak, die hij had in een voormalig zusterhuis bij een van de ziekenhuizen hier in Apeldoorn. Dat zusterhuis herbergt geen zusters meer, maar wordt gebruikt om kantoren van allerlei instellingen plaats te bieden. Op de begane grond is ook een kinderopvangcentrum gehuisvest. Mijn ega zou een half uurtje wegblijven, niet de moeite om naar huis te rijden dus heb ik in de invallende schemering een wandelingetje gemaakt in de omgeving van het ziekenhuis.

In zo’n namiddaguurtje is er best veel te zien en te horen. Voor een groentenwinkel staat een man met z’n mobieltje: “Wat zal ik dan meenemen? Hoeveel is er dan nog over van gisteren? Nee, da’s niet genoeg. Nou, dat eet ik wel op, neem ik voor jou wel wat anders mee. Ja, ik kijk wel.” Zij krijgt dus meer vitamientjes binnen dan hij vandaag, dat is wel zeker.

In de huizen waar ik langs loop worden lampen aangedaan. Op hun kamers boven zie ik kinderen gebogen over hun huiswerk. Zo ziet het er tenminste uit en dat is wat hun moeder denkt. In een van de huizen in datzelfde laantje wordt hevig verbouwd. Er komen twee jonge mannen aanrijden in een busje, dat ze half op de stoep parkeren. Als ze het huis binnengaan en de bouwlampen aandoen, zie ik dat ze nog veel te doen hebben, de klussers. Zakken cement en grof gereedschap staan in de rondte en wie weet moet het wel voor de kerst klaar!

Bij het bejaardenhuis aan het eind van de laan staat een belbus van Connexxion, die de mensen van de dagopvang weer naar huis brengt. De activiteitenbegeleidster zwaait ze gezellig uit. “Tot morgen!”.

Als ik weer voor het ziekenhuis langs loop heeft een ambulance uit het midden des lands, aan het telefoonnummer op de auto te zien, net iemand afgeleverd. De chauffeur staat buiten de auto te bellen, terwijl zijn collega papieren zit in te vullen. Hij zegt, dat “meneer goed is overgekomen” en dat ze nú op de terugweg gaan.

Bij de kinderopvang parkeren haastige moeders hun auto langs de stoeprand, waar het eigenlijk niet mag, zetten de alarmlichten aan en hollen naar binnen. Ook twee vaders trouwens. Binnen staan twee leidsters met babies op de arm en wordt er nog een kindje verschoond. Druk, druk, druk, iedereen. Mijn blokje om in schemerig Apeldoorn. Nou, dit was “vrouw bijt hond”, goedenavond…….