Verdacht……

Die foto bij Walter waarbij hij je uitnodigt zelf een verhaal te verzinnen, doet mij denken aan een belevenis, die ik niet hoef te bedenken, want, hoewel ik écht niet op die vrouw op de foto lijk, zat ik er bij die gelegenheid wel net zo bij. Misschien keek ik wel net zo chagrijnig, dat ook. Ik vertel waarom.

Onze zoon was in een grijs verleden koerier. Ik ben heel blij, dat hij dat nu niet meer is, want het is een stressvol, onregelmatig en slecht betaald bestaan. Van de bekeuringen, die hij in die tijd heeft gehad en die de chauffeurs zélf moesten betalen, want dat stond in hun contract, hadden we een cruise kunnen maken met z’n allen. Maar hij vond het toen best leuk werk en hij kent nu álle plaatsen in heel Nederland, want hij is echt overal geweest.

Van tijd tot tijd hadden ze ook ritten naar het buitenland en op een van die ritten ben ik ’n keer met hem mee geweest. Voor de gezelligheid en de catering, want het was een bloedeind rijden. Hij moest twee blikken geconcentreerd spul wegbrengen naar een chemische fabriek in het Franssprekende deel van Zwitserland. Geen grote vracht, maar wel een dure. Er waren veel grenspapieren bij, waarmee hij van het ene kantoor naar het andere werd gestuurd. Eerst bij de grens van Duitsland naar Frankrijk en later bij de Frans/Zwitserse grensovergang. Ik bleef dan in de auto wachten en dat zag er dan zo uit als die foto van Walter. Nee, ik lijk niet op die vrouw, zeg ik toch!

Vooral de Zwitsers deden vreselijk moeilijk, want so wie so werden auto’s uit Nederland via een speciale doorgang állemaal gecontroleerd. Het was in die tijd, dat ze daar die kant op dachten, dat elke Nederlander in de drugshandel zat. De meesten waren snel weer door. En nou dacht ik, dat wij er als moeder en zoon heel onschuldig uitzagen, maar de Zwitsers zagen mij als dekmantel voor criminele activiteiten.

We moesten de auto uit, op tien meter afstand gaan staan en toen gingen ze met een soort stofzuigertje de versnellingspook, het stuurwiel, het dashboard en de stoelen controleren op sporen van verdovende middelen! En het duurde maar en het duurde maar. Na úren mochten we eindelijk weg. Toen we aankwamen bij de fabriek was die dicht en mijn zoon dus te laat op de plaats van bestemming. Na telefonisch overleg met Nederland konden we weer terug met de handel en hoe het verder verlopen is met die zending, weet ik niet. Een duur ritje was het. We zijn langs een andere weg teruggereden en hebben de grensformaliteiten gelaten voor wat ze waren. Maar wie iets van plan is qua drugssmokkel: laat oma maar thuis, want dat kost tijd en je maakt je alleen maar verdacht met zo’n oud mens in je auto………