Wat is er dan, schatje….?

Terwijl wij vanmiddag even lekker achter het huis in het zonnetje zaten, vond een naburig kleuterkind het nodig om langdurig te drenzen. We zijn lang genoeg ouders en grootouders om het gehuil te herkennen van een kind, dat écht iets mankeert of van één dat z’n zin niet krijgt. En dan zijn toevlucht neemt tot de tactiek van de langste adem. Die van hun moeder of die van henzelf. Ik had vanmorgen de vader al horen roepen: “En nú hou je op!!!”. ’t Kind had dus duidelijk zijn dag niet.

Ik kan me van vroeger niet zo goed herinneren of wij met onze kinderen dergelijke krachtmetingen hadden. Verdrongen misschien, weet je veel. We hádden d’r eentje, die altijd zei, dat ze “baas van zichzelf” was. Dat heb ik op zich altijd een uitstekende gedachte gevonden: iedereen baas van zichzelf. Dat had ze zelf zo verzonnen.

Onze andere dochter deed het weer anders. Toen die een jaar of drie was had ze ook eens zo’n dag, dat er geen land met haar te bezeilen was. Blèren om niks! Urenlang, echt om niks. Tot ze ineens ophield en met van die traanoogjes zei: “Wat doe ik gék, hè?”. Ze moest vréselijk lachen, rolde om van de pret en het was over. En toen zijn we maar samen boodschapjes gaan doen.

Ik heb er nog wel eens aan moeten denken als ik zelf wel eens zo’n dag had. Stampij maken om…ja, wát eigenlijk? “Wat doe ik gék, hè?”. Want ik heb ook nog eens ’n man, die nou nooit es zal roepen: “En nú hou je op!”. Tsja, baas van mezelf, dan moet je het ook helemaal zelf doen……..