Dit is een overval……!

Vorige week of zo vertelde Pinksoup, dat ze op haar werkplek aan haar bloedeigen bureau in de weg zat, omdat een filmploeg een reclamefilmpje moest opnemen. Nou, zo’n rare situatie heb ik ook ooit eens gehad. Het ging toen niet om een paar bureaus, maar om een heel gebouw, dat geclaimd werd.

Ik werkte op de afdeling Textiele Werkvormen van Het LooErf in Apeldoorn, een revalidatiecentrum voor blinde en slechtziende mensen. Er zou toen een programma worden opgenomen van de Vara: “Sonja op Lokatie”. Die Sonja was Sonja Barend, in die dagen een van de iconen van de Vara en maakster van goed bekeken programma’s. Onze instelling was “de lokatie” en onze klanten de mensen over wie het programma zou gaan. Altijd interessant. Er werd een aantal representatief overkomende blinden geselecteerd en ook kwam er iemand kijken wat de geschikste plek was voor de opnamen.

En laat dat nou mijn lokaal zijn! Al zeg ik het zelf: ik hád ook een leuk lokaal. Het was er licht, creatief, kleurig door de materialen die er werden gebruikt: wol, stoffen en natuurlijk door de werkstukken die we onderhanden hadden. Weefstukken, knoopwerk, pluchen beesten, poppen en nog veel meer. Kortom, ik vond het niet zo gek, dat ik de klos was. Want dat wás ik.

Er werd mij en de collega’s van de aangrenzende lokalen voor muziek en handenarbeid meegedeeld, dat er twee volle dagen geen les kon worden gegeven, we dienden het gebouw te verlaten en mochten zelfs niet meer in de buurt komen. Een volledige overname.

Er kwamen grote vrachtwagens, die op ons vlekkeloze gazon werden geparkeerd, er kwam een crew van zo’n mannetje/vrouwtje of 30, ramen werden dichtgeplakt, het lokaal werd gestript en de kasten en tafels buiten gezet.

Dit alles konden we vanaf de derde verdieping van het woongebouw bekijken, want ja, nieuwsgierig hoe dat allemaal gaat ben je wel natuurlijk en we hoopten vanzelfsprekend een glimp op te vangen van de beroemde Sonja. Niet gezien trouwens. Wel mochten we van de baas zonder inlevering van uren naar huis en dat was op zich aardig.

Van het programma, dat een paar weken nadien werd uitgezonden, kan ik me niets meer herinneren, maar dat heb ik wel meer met praatprogramma’s. Alleen de arrogantie van de televisiemensen, die, hoewel ze bij ons te gast waren, (onze directie vond het práchtig en betaald is er volgens mij helemaal niks voor onze gastvrijheid!) deden alsof de medewerkers niet bestónden, dat herinner ik me uitstekend. En mijn irritatie over wat dat allemaal wel niet gekost moet hebben aan algemene middelen. Maar niet getreurd na zoveel jaar: “….we hadden een rollade thuis en er waren blinden op de buis…..” (vrij naar Don Quichocking) en dat was belangrijker……….