We waren vanmiddag getuige van het openen van een internetcafé in een tehuis voor ouderen, waar mijn man met z’n collega voor wat achtergrondmuziek zorgde. Ik was mee voor het vervoer van de spullen, het uitrollen van de snoertjes en het nathouden der muzikanten. Zo’n tehuis heet tegenwoordig geen bejaardenhuis meer. En als je de riante entree en de entourage van zo’n huis bekijkt (en dit huis ligt ook nog eens gezellig in een woonwijkje tussen de eengezinswoningen) dan heeft het niets meer weg van het gesticht waar vroeger de oude mensen werden opgeborgen.
Niet alleen zo’n huis is veranderd, maar ook de mensen die er wonen. Natuurlijk zijn ze op leeftijd, anders woon je niet zo, ze zullen ook hulp en zorg nodig hebben en het sterft er van de rollators, maar als je ziet met hoeveel interesse ze vanmiddag met die computers bezig gingen, helemaal in voor iets nieuws, geweldig!
Het was echt een feestelijk gebeuren, de start van dat nieuwe internetcafé. In Apeldoorn al het vijfde in een dergelijke omgeving. Gesponsord en van de nodige kennis, service en technische begeleiding voorzien door Apeldoornse bedrijven, die zichzelf daardoor ook voorzien van een sociaal betrokken imago. Dat is nuttig, leuk en zo kan het dus. Er zijn vrijwilligers, die in het café de mensen zullen begeleiden en wegwijs maken op het wereldwijde web.
De coördinatrice van de diverse huizen in Apeldoorn, een vriendin van ons, had familie van de bewoners gevraagd om naar het nieuwe adres te mailen en zo kwam het dat een oma zomaar in tranen voor het scherm zat, omdat ze ineens via een doorgemailde foto haar kleinkinderen in kleur zag verschijnen. Ze was zeer verguld, dat ze hem ook nog even voor haar uitgeprint hadden, die foto.
Ik vond het enig om te zien en het wordt beslist een succes. De krant was er om een foto te maken van de mevrouw, die zich als eerste had aangemeld voor deelname en die dan ook de, nog even gauw over de monitoren gedrapeerde, doek mocht wegtrekken. Deze mevrouw had veel moeite om uit haar woorden te komen vanwege een spraakstoornis, maar daar heb je op een toetsenbord geen last van. Mooi toch……
Hansje
april 23, 2005 at 9:12pmIn de woonvoorziening (het héét zelfs al geen bejaardentehuis meer!) van mijn moeder hebben ze ook zo’n internetcafé. En ze is – net als veel anderen – razend enthousiast. Het zal vast niet lang meer duren voor ze haar eigen pc koopt… 🙂
els
april 24, 2005 at 12:24amLéuk toch?
Brillie
april 24, 2005 at 10:54pmZorghuizen. Over een aantal jaren bestaan die ook niet meer. Dan gaan we terug na de tijd dat de kinderen de zorg op zich moeten nemen van hun ouders. En zo hoort het eigenlijk ook te zijn.