Huiver….

Om ’n uur of acht vanavond werd er zeer nadrukkelijk gebeld. Toen mijn man de buitendeur open deed stond daar een paar verklede kinderen. Tenminste, dat dacht hij, want ze klonken nogal “gesmoord” alsof ze iets over hun hoofd hadden. Zoals bekend kan hij niet zien, vandaar zijn terechte veronderstelling.

Ze zongen een onbekend lied, vanwege dat “gesmoorde” was er niks van te verstaan en hij kwam aan mij vragen wat ie aan moest met die onduidelijke toestand. Het waren Halloween-vierende kinders en ik wil dat eigenlijk niet propageren. “We doen d’r niks aan, hoor!”, zei ik, terwijl mijn man die uitspraak wat afzwakte en zei: “Sorry, jongens, we hebben daar niet op gerekend!”. Wat natuurlijk ook zo was.

Het was dus zoiets als “trick or treat”, maar kom, sint Maarten vind ik in deze contreien nog net gaan. Halloween is mij te nieuwerwetsig. Die kinderen zaten er trouwens helemaal niet mee: “Oké, hoor!”, zeiden ze en ze gingen weer een deurtje verder. Heel verstandig, want onze buren hebben in Amerika, op Curaçao, in Engeland en Australië gewoond, ál hun zes kinderen hebben Engelse namen dus die kennen het verschijnsel waar ik helemaal geen zin in heb. Ik griezel er van, wat ook eigenlijk de bedoeling was, geloof ik…..!