Jeu de vie…….

Mijn zus in Australië mailde me dat ze op een jeu-de-boules-veldje een vrouw had ontmoet, die, net als zij, in Amsterdam was geboren en in Bussum op school was geweest. Nou worden er wel meer mensen geboren in Amsterdam en zitten die Hollanders overal, maar dat ze exact even oud waren en zowel op dezelfde lagere school als op dezelfde middelbare school in Bussum hadden gezeten was natuurlijk wel uitzonderlijk. Dan haal je gillend ouwe schooljuffen van stal en weet je nog dat je in de pauze, terwijl dat niet mocht, naar de donderdagse markt ging en meer van dat soort herinneringen. Mijn zus vond het wel bijzonder.

Ze vertelde ook dat haar nieuwe kennis, die zij zich overigens niet herinnerde, zelfs niet haar naam, háár als kind wel “zielig” had gevonden. Dat kwam doordat haar ( en natuurlijk ook mijn) vader, als klein kind getroffen door kinderverlamming en mank lopend met een beugel, mijn zus na een doktersbezoek ’n keer naar school had gebracht tijdens het speelkwartier. Alle kinderen hadden dus de lichamelijke onvolkomenheid gezien van onze papa en sindsdien was mijn zus dus een “zielig” kind. Ze heeft daar een poosje erge last van gehad en herinnerde zich dat door de ontmoeting met deze vrouw weer heel duidelijk.

Wij waren als kinderen van onze vader helemaal aan zijn manier van lopen gewend en in zijn auto rijdend zag je er al helemaal niks van. Hij was accountant met een eigen bureau en dat ging allemaal best toen. Oud is mijn vader niet geworden, want je slijt met zo’n handicap wel dubbel. In die tijd zeker, want zijn beugel woog acht kilo en dat is een blok aan je been, hoor! Dan zijn de lichtmetalen hulpmiddelen van tegenwoordig aardig wat beter. Maar zoals met veel dingen kun je te vroeg geboren zijn. Een computer bijvoorbeeld zou mijn vader een hoop energie bespaard hebben qua mobiliteit.

Dat je als kind last kunt hebben van een gehandicapte pa hebben onze kinderen ongetwijfeld ook wel es gemerkt, denk ik. Er waren wel eens kinderen die zeiden: “Maar is je vader dan ook thuis?” als er eentje wou komen spelen, want een blinde tegenkomen vonden ze dan éng. Maar ons volk heeft ook vaak plezier van ‘m gehad, hoor! Als ze bijvoorbeeld een spreekbeurt hielden op school met “blinden” als onderwerp. Dat leverde geheid een tien plus op als je ook nog eens z’n braillehorloge kon laten zien of de radiogids in braille, z’n brailletypemachine, een echte blindenstok. Kom daar maar eens om als “gewoon” kind!

Moderne kinderen hebben trouwens geen moeite meer met handicaps, dacht ik, er wordt zoveel aan de weg getimmerd tegenwoordig en dat is prima. Onze oudste dochter was ’n jaar of vijf toen ik een gesprek opving van het groepje kinderen waar ze voor de deur mee speelde. De één z’n vader was bij de brandweer, de ander had een vrachtwagenchauffeur als vader en onze dochter zei: “Nou, mijn vader is lekker blind”. Tableau…….!