Vroeger, hè…..(oma vertelt) had je in een dokterswachtkamer nog wel eens ’n leuk gesprekje met iemand die naast je zat of zelfs met meerdere mensen. Dat ging echt niet altijd over de mankementen, waarvoor ze kwamen en de dokter nodig hadden. Ja, over het weer uiteraard, maar vaak ook best wel over iets anders.

Maar laten we wel wezen: waarover moet je het tegenwoordig hebben? Het weer soms? De toestand in de wereld? Of een of andere moord of steekpartij? Nee, je kunt je maar beter stilhouden.

Daarom is de mobiele telefoon een uitkomst! Toen ik van de week in zo’n wachtkamer zat om ‘even’ bloed te laten prikken, zoals dat heet. Er zaten welgeteld 14 mensen. Het was doodstil, want iedereen zat op z’n telefoon te turen. Behalve ik, want daar heb ik mijn leesbril voor nodig en die had ik thuis. Vergeten, want ik was toch zo weer terug. Dacht ik.

Het duurde ruim een uur voordat mijn nummertje aan de beurt was. Dat komt doordat de prikmevrouw nu voor elke klant de gegevens moet opzoeken in de computer, moet invullen of je bent wie je zegt te zijn, je legitimatie moet invullen, plakkertjes moet uitprinten, die ze op je buisje met afgetapt bloed moet doen, je arm met prikgaatje moet bepleisteren en pas dán kan zeggen: “Zo, u bent klaar! Prettige dag verder!”

Ik zei, dat het ‘vroeger’ met de al door de dokter of assistente ingevulde formulieren wel minder werk voor haar was. “Ja, zeker, maar nu hebben ze in het ziekenhuis minder werk! Alleen krijgen wij er geen tijd bij!” zei ze. De wachtenden wel, maar ach, die hebben gelukkig een telefoon voor de afleiding…..

Als je wilt weten hoe dat eruit ziet, moet je kijken naar de “Last Night of the Proms” op de BBC. Met een Finse dirigent en een Amerikaanse soliste. Niks mis mee, zou je zeggen. Kijk maar over de grens vanuit je vaderland.

Met de muziek was ook niks mis, hoor. Soms een beetje te modern voor mijn oren, maar dat ligt uiteraard aan mij. En ze hadden, natuurlijk vanwege dat ‘United’ van het Kingdom, heel belangrijk dezer dagen, schakelingen met Glasgow, Swansea en Belfast, waar ook Proms waren. Kijk maar over de grens vanuit Londen! Zal best nodig zijn.

Maar om “Rule Brittania, Brittania rule the waves!” nou te laten zingen door een Amerikaanse operazangeres…..Zou Trump daar de hand in hebben gehad? Wat ik wel zag: er waren heel wat EU-vlaggen en EU-petjes in de zaal. Het is een verdeeld vaderland, dat Brittania…..! God save the queen…..

‘k Heb wel es verteld, dat er een fotootje was van onze kleinzonen, gemaakt tijdens een Limburgse vakantie. Daarop zaten ze in een speelpark met z’n vieren op ’n rijtje op een bankje. Qua leeftijd zijn ze een ‘orgeltje’, wat wil zeggen dat ze toen zes, vijf, vier en drie waren. De dochters hadden dat om en om geregeld met hun mannen. Een leuke foto, gekoesterd door oma.

Inmiddels zijn we dertien jaar verder. En ik liep al tijden te zeuren om een afbeelding van de heren, zoals ze er nú uitzien, want dat scheelt nogal. Liefst ook op een bankje. Tijdens de verjaarsviering van kloris in de stad, toen ie tachtig werd, is de zo zeer gewenste foto gemaakt. Op een bankje bij de brandweerkazerne en met net zulk mooi weer als die dertien-jaar-geleden-foto.

Zondag was de familie bij elkaar om de vakantievideo en foto’s te zien uit Engeland. Dat was gezellig en toen kréég ik de mooi ingelijste foto van mijn grootzonen! Hij is enig! Vanwege de privacy mag ik ‘m niet laten zien natuurlijk, maar zoals verwacht: oma is er heel blij mee…..! Nog even een mooie plek aan de muur zoeken, waar de privacywet niet geldt…..

Tijdens mijn werkleven bij een revalidatiecentrum had ik te maken met groepen. Niet van die grote, hoor, meestal een man/vrouw of zes , acht. Ze waren dan creatief bezig met handwerkachtige dingen. Van iets nuttigs als knopen aanzetten tot smyrna knopen, pluchen beesten maken, weven, nou ja, van alles . De meesten vonden dat ook nuttig en vaak leuk werk. De deelnemers waren blind of slechtziend.

We hadden er een zacht muziekje bij aan, als het zo uitkwam ’n kopje koffie, kortom wat ingrediënten om het gezellig te maken. Vond ik wel belangrijk. De mensen hadden toch al genoeg te verhapstukken tijdens hun revalidatie.

Er werd gepraat onderwijl en afhankelijk van het onderwerp was ook dat gezellig, maar soms dreigde een discussie of verschil van mening wel es uit de hand te lopen. Daar was een leersituatie niet mee gediend, want dáár kwamen ze toch voor, en de zogeheten ‘groepsleidster’ (ik dus) al helemaal niet. Dat deden ze maar in hun eigen tijd bij de mensen die er wat aan konden doen. Die hadden we ook in het centrum.

Ik had dan altijd een uitdrukking : “Jongens, wat vinden jullie van het weer buiten?” Iedereen wist wat de bedoeling was (ander onderwerp graag) en gelachen werd er dan ook weer. Toen we met pensioen gingen hadden de collega’s een cabaretje bedacht, waarin ik nog werd geciteerd ook! Maar het hielp dus eigenlijk altijd.

Ik kreeg een mailtje van mijn Australische zus, die een partner heeft die in een nogal ver stadium van dementie verkeert. Het is een lastige man geworden. Alles wat verkeerd gaat is háár schuld en al trekt ze zich er steeds minder van aan en krijgt ze wel hulp, dat was wel wennen, Maar ze herinnerde zich mijn uitdrukking. Ze zegt nu het lente wordt in Australië regelmatig tegen hem: “It’s lovely weather outside, isn’t it?” Ze zegt, dat hij dat letterlijk neemt en dan buiten in de zon gaat zitten. Zelf prevelt ze dan zachtjes “Hallelujah!”

“Je had patent moeten aanvragen op die uitdrukking.” zegt ze. Ze lijdt heel wat af met die man, maar afleiding is het geheim en gewoon erg nuttig soms…..

Toen ik in m’n eentje tijdens de vakantie naar de uitgang van de Tesco liep, de rest van de familie was al buiten, was daar een mevrouw in een rolstoel, die me bijzonder vriendelijk toelachte. Uiteraard lachte ik net zo vriendelijk terug, je bent te gast in haar land tenslotte.

Bij het passeren pakte ze m’n hand en zei: “I love your top!” Ze vond m’n shirtje leuk. Nou was ’t er een van de vele, bloemetjes en blaadjes d’r op, daar hou ik wel van. Zij dus ook.

Ik heb haar bedankt voor het compliment. Lief toch, zoiets? Ik moet elke keer als ik het shirtje aantrek weer even aan haar denken. ‘k Doe ‘m voorlopig niet weg…..

Iemand koopt een bedrijfspand, laat dat opknappen en wil er in met zijn bedrijf. Allemaal heel begrijpelijk voor een normaal mens. Hij stapt zijn pand binnen en ontdekt dat er ondertussen ruim 40 asielzoekers in zitten. Die hem op hoge toon vertellen, dat hij het gebouw, zijn eigen gebouw, dient te verlaten, omdat ze anders de politie zullen bellen om hem er uit te zetten.

Ze hebben het gekraakt. En de politie kan niets doen, omdat die gasten wettelijk beschermd zijn. Het mag gewoon, in iemands gebouw gaan zitten. Je kunt het aanvechten natuurlijk, met behulp van dure advocaten, maar dat kost tijd en het garagebedrijf, dat hij er in wilde vestigen, ligt stil. Dat kost ook geld.

Wat is dat voor wet die toestaat dat die krakers gewoon blijven zitten en nota bene dreigen met de politie, die dus niks kan doen? Stel, je koopt een auto, iemand gaat achter het stuur zitten en rijdt weg met jóuw betaalde auto. Dat is dan diefstal en als de politie, ja die dus, je pakt, je in een cel stopt, dan krijg je een straf van de rechter. Niks wettelijk beschermd of zo, toch? Diefstal.

Dat het asielzoekers zijn, die krakers, doet niet ter zake. Die zullen best het e.e.a. hebben meegemaakt, maar je blijft in een gastland met je tengels van andermans spul af, zo is dat hier toch geregeld. Ze opereren, die lui, onder het motto “We are here”. Nou, dat heeft die eigenaar gemerkt. Ik wens ‘m sterkte.

Ik ben niet racistisch, heb medelijden met iedereen die het moeilijik heeft, maar van sommige dingen kan ik niet inzien waarom ze niet anders kunnen. Simplistisch, dat weet ik, maar moet ik dan maar denken “het zal mijn tijd wel uitduren?” Ik word er heksig van en dat vind ik niet leuk, hoewel die bezem me een handig vervoermiddel lijkt…..

Er belde een mevrouw van Eneco. “Komt het gelegen?’ vroeg ze. “Nou, nee, eigenlijk niet, want ik zit op een hele vreemde plaats!” zei ik. Dat was op zolder, want ik was bezig een deel van de vakantiewas op te hangen. Daar had ik geen commercieel praatje bij nodig.

Maar wat zal die dame gedacht hebben? Dat heb ik weer. Ze dacht natuurlijk dat ik op het toilet zat of zo. Had ik nou maar “ben” gezegd in plaats van “zit”. En dan die vreemde plaats…..op zolder de was ophangen is helemaal niet vreemd.

“Dan probeer ik het een volgende keer, dank u wel. Goedemiddag mevrouw.” zei ze. Wat ik dan zal zeggen waar ik zit moet ik nog even bedenken…..

Het was een poosje stil hier, maar dat kwam omdat we overzee waren. Of liever gezegd onderzee, want wij houden ervan om vanuit Frankrijk in een milieuvriendelijk half uurtje in Engeland te zijn. Als beloning een uurtje eerder cadeau, dat scheelt wat verkeersdrukte, want we waren vroeg over. Zelfs een trein eerder dan we geboekt hadden.

Onze dochter en haar gezin waren ook mee en dat was erg gezellig. Je moet weer wennen aan dat linkse gerij daar, maar daar heeft onze chauffeur en nu ook onze schoonzoon, een nieuwbakken linksrijder, geen last (meer) van. Mee in de “flow” is al snel de normaalste manier. Ik vind de ‘roundabouts’ en vooral van die dubbele nog steeds eng, maar ook daar wen je aan. Ik niet, maar ik hoef niet te rijden.

We hadden een erg leuke vakantie, zo met z’n allen. Wij hadden ons ‘tweede huisje’ weer bij Roger en Sue, die blij waren dat we er weer waren. Onze familie had zelf een huis geboekt niet ver bij ons vandaan, een afstand die zelfs te belopen was als, door wat teveel Fosters op onze locatie, onze schoonzoon de auto maar beneden liet. Beneden ja, want de weg naar huis was knap steil en ook donker, dus lantaarn mee. Avontuur, avontuur.

We hebben gebarbecued, buiten de deur gegeten in hele gezellige, echt Engelse pubs, lekker lawaaiig. In één pub was een band bezig zijn spul op te bouwen: The Amazing Hat Band. Ze zouden om negen uur live beginnen, maar min of meer gelukkig hadden wij ons voer toen al achter de knopen, want het soundchecken beloofde een hoop herrie. Maar wel leuk om te zien hoe ze bezig waren op hun podiumpje. De muzikanten waren geen jeugdige mannen, vandaar die Hats, denk ik! Onze kleinzoon, die zelf in ’n band speelt als gitarist en die ‘ In The Band’ heet, zal e.e.a. met belangstelling gevolgd hebben onder het eten!

We hebben ook nog gegeten in ‘The London Inn’ in een dorp vlakbij, St.Neot. Ook dat was leuk ingericht en Midsummer Murder-ig. Nou, verder nog bij van alles geweest natuurlijk, redelijk weer gehad. Toen we terug gingen soms hoosbuien, waardoor je zicht belemmerd werd, maar ook droge stukken. En dan hadden ze daar door wegwerkzaamheden ook nog omleidingen en vertragingen, maar we waren toch zo ruim op tijd bij de trein, dat we er alweer een eerder dan geboekt meekonden. Om zo’n uur of half vijf namen we op de parkeerplaats bij ons huis liefdevol afscheid van elkaar en nu gaat iedereen weer zo’n beetje over tot de orde van de dag. Hoewel onze medereizigers nog even vakantie hebben. Maar deze reis hebben ze alvast te pakken…..!

We waren samen met ons eigen tachtigjarige groene blaadje gisteravond met zijn ganse familie (inmiddels met aanhang) uit eten bij “Green Leaf”, een tapasrestaurant in de Nieuwstraat in Apeldoorn. Het gebouw, waarin het gevestigd is hebben wij gekend als garagebedrijf, supermarkt, leegstaand en nu dus als erg gezellig restaurant, ondanks de joekelige afmeting.

Omdat we met z’n twaalven waren hadden we een hele lange tafel. We hadden om een ronde tafel gevraagd, maar ze hadden er geen waar 12 man omheen paste. Dus in de lengte. Voor het feestvarken niet zo erg leuk, omdat iedereen op een paar na, nogal ver weg zat. En al etend ga je niet aan de wandel natuurlijk.

Maar het was reuzegezellig en al de happen waren perfect. Ze hebben daar wel een wat ingewikkeld, maar wel leuk, systeem van bestellen. Je bestelt in vijf gangen wat je wilt. Twee, of als je erge honger hebt meer, gerechtjes per keer, of je dan aan gang vijf toekomt is de vraag. Een invullijstje om je wensen aan te geven. Je bent er dus als gast knap druk mee. En er is nogal wat te kiezen ook. Ik was blij met de hulp van mijn tafelgenoten. Maar genoten hebben we!

En de jarige is gefêteerd, hoor! Hij wil in Engeland, als we d’r tenminste nog in komen met de vakantie, een apparaat kopen, vraag me niet wat precies, dat ze daar al wel hebben en hier nog niet of goedkoper, zoiets. Onze Ingrid had een prachtig certificaat gemaakt, een soort tegoedbon van de familie, dus dat komt helemaal goed!

Toen we weer buiten stonden, leek het wel of Apeldoorn een buitenlandse stad was ! Dat warme weer, waardoor alle terrassen vol zaten, mensen in zomerse vakantiekleding rondliepen. Gezellig, gezellig.

Waar het ook eíndelijk eens van kwam: de vier kleinzonen op een bankje (bij de brandweerkazerne) op de foto! Om zo’n foto loop ik al tijden te zeuren. Ik mocht ‘m ook nog niet zien. Afwachten, oma! Dat doe ik dus. Hopelijk geen gekke bekken, want met die pubers weet je het nooit, maar kóm, ik heb vertrouwen. Ze zijn best serieus, soms…..

Onze pater familias was gisteren jarig. Hij had er, zoals gebruikelijk, weer mooi weer bij. Niet zo bloedjeheet meer en dat was sowieso al prettig. Hij werd tachtig!

Ik heb hem uiteraard welkom geheten in de club. Hij klinkt nu niet meer zo ontiegelijk veel jonger dan ik. We voelen ons allebei nog prima en als je van je gasten hoort wat men zo hier en daar mankeert, zijn we daar maar blij mee. Morgen, als iedereen vrij is, gaan we met de hele familie uit eten en dat lijkt ons heel gezellig.

Hij heeft van zijn ‘voorrijder’, dat is de man met wie hij zijn tandem bevolkt als ze gaan fietsen, al een prachtige fietspomp gekregen. We moesten die van de buurvrouw nogal eens lenen en dat was lastig. Hij is blij met dat cadeau, want het is een hele chique! Zit van alles op en aan. Met alle respect is die van onze buur maar een hele gewone. Die het trouwens ook uitstekend doet, hoor. Maar onze fietser is nu dus zelfvoorzienend!

De wijn-en (Engels) bier-voorraad is ook aangevuld. Het was een gezellig dagje….