Gisteravond gekeken naar Feyenoord, dat helemaal naar Tirana moest om een finalewedstrijd tegen AS Roma te spelen in de Conference League. Wat voor League dat is moet je mij niet vragen, hoor! Ze hebben verloren van de Italiaanse club, dat één doelpunt maakte. En ook de doelpalen waren de tegenstanders van de Rotterdammers. Omgekocht waarschijnlijk. Jammer, dat verlies, want ze speelden best goed. Vond ik dan. Hadden die doelpalen een beetje meegewerkt waren ze er wel ingegaan. O ja, en die keeper stond ook een paar keer hinderlijk in de weg. Die van Feijenoord trouwens ook, want wat is nou winnen met 1-0 ?

Nou ja, voetbal, sport in het algemeen, het houdt de gemoederen bezig. Als je zo’n tribune ziet, mensen die zó fanatiek meeleven en verdorie ook altijd precies weten wanneer ze in beeld zijn. Hoewel ik degenen die dat niét in de gaten hebben het leukst v!nd !

Ik hoorde nog een leuk verhaal over een wedstrijd in Engeland, een zogeheten derby, clubs die in dezelfde regio zijn gevestigd en dan tegen elkaar uitkomen. Veel fanatisme bij de supporters uiteraard. De ene club was Liverpool , de andere weet ik niet meer, maar wel in de buurt dus. Het was een aantal jaren geleden, die wedstrijd en ging herdacht worden of zo.

Een verslaggever hield op straat mensen aan om te vragen of ze nog wisten waar ze waren op die gedenkwaardige dag van de derby. Hij vroeg het natuurlijk aan mensen op leeftijd, want het was echt al een tijd geleden Hij sprak met een wat oudere man. “Kunt u zich nog herinneren, waar u was, meneer, toen Liverpool won ?” “Nou en of “, zei de man ” want ik stond in het doel !” Zal uiteraard wel eens een bekende keeper zijn geweest, alleen even niet bij de reporter, want het waren Andere Tijden zonder Facebook…..

Een vader lag in het ziekenhuis en riep, in afwachting van zijn onvermijdelijk naderende levenseinde, nog eenmaal zijn drie zonen bij zich om hen in kennis te stellen van zijn nalatenschap. Hij was een Apeldoorner. Dat moet je even weten.

Hij sprak: “Henk, jij krijgt de huizen aan de Loolaan, dan krijgt Jan die aan de Deventerstraat en Evert de woningen aan de Anklaarseweg. Zo wil ik het, heb ik besloten”.

Toen Henk aan een vriend vertelde over het besluit van zijn inmiddels overleden vader, zei de vriend : “Goh, ik heb nooit geweten dat je vader zo vermogend was!”

“Nee, zei Henk, hij wilde, dat we z’n krantenwijken zouden overnemen…..”

Ja, het gaat niet meer zoals vroeger. Maar alles is anders, dus dat wisten we al. Volgens mij is het verhaal rond Pasen nog steeds hetzelfde, maar wat ze er bij De Passion van maken? Ik kan d’r niet aan wennen en dat hoeft gelukkig ook niet. Het niet volgen is de oplossing voor mensen zoals ik.

Een paar jaar geleden nog maar liepen de kindertjes van de kleuterschool nog met hun zelfversierde Palmpaasstokken in ’n optochtje door de straat. En werden er met Pasen eieren verstopt in de tuin. Ik weet dat dat nog steeds gebeurt als mensen jonge kinderen hebben. De Paashaas zal ook nog wel functie hebben, neem ik aan. Het is rustig in onze buurt. Veel mensen zijn weg voor een paasvakantie. Het is er schitterend weer voor.

Van de week zag ik een programma van Paul Witteman, waarin mensen vertelden over hun favoriete deel van de Mattheuspassion van Bach. Met hun eigen verhaal als reden daarvoor. Mooie uitzending, vond ik.

Ik heb de Mattheus heel wat keren beleefd. Samen met mijn vader In het Concertgebouw in Amsterdam en samen met de vader van ons kroost in de Grote Kerk in Naarden en in die van Apeldoorn. Het was altijd een hele zit. En thuis natuurlijk, waar je tussendoor koffie kon halen, naar het toilet kon en kon beslissen dat je er voorlopig wel weer even genoeg van had. Voordeel van thuis zijn. Mocht vast wel van Bach. Een jaartje overslaan ook.

Mijn Kloris zong in Groningen als tenor de Mattheus elk jaar, drie avonden achter elkaar. Bij het Toonkunstkoor van Charles de Wolff. Moest volgens onze kinderen papa zijn pinguïnpak weer aan.

Onze dochter is met haar gezin ook een Paasweekendje weg . Doen ze allerlei stoere dingen. Karten en zo. Veel actie. Maar ze had in hun vakantiehuis ook paaseitjes verstopt, die haar jongens, zo rond de twintig, moesten zien te vinden. Nou, en ze gingen op zoek, hoor. Net als vroeger in de tuin. Grote jongens, kleine eitjes, maar toch. Ik hoorde tenminste niks over paaseieren van een ander formaat. Dat zullen dan wel de eieren, hard- of zachtgekookt, van het paasontbijt zijn geweest!

De viooltjes, die ik had gekocht en in bakken had gezet, zijn dat. Winterhard. Gelukkig maar, want het sneeuwt. En het is koud.

Heel raar is dat. Want de kussens, die we elke avond even in de gang bij de kapstok legden, omdat we ze de volgende dag toch weer buiten in de stoelen legden als we in de zon koffie dronken, liggen d’r nog. Voorlopig kunnen ze weer in de schuur opgeborgen. En hoewel ook wij steeds winterharder worden, want we doen pas ’s avonds de kachel een beetje aan, vind ik het zieliger voor mijn bloemetjes dan voor ons. Mijn schuine zolderraam is inmiddels dichtgesneeuwd.

Ik ben bureauladen aan het opruimen. Ik kom van álles tegen. Fototoesteldingen, snoertjes waarvan ik geen idee meer heb waar ze op zouden moeten passen, Over dat soort spullen moet een technisch onderlegd persoon zijn oog laten gaan, want daar heb ik toch geen verstand (meer) van. Verouderde spullen in combinatie met een behoorlijk verouderd mens zullen we maar zeggen. Ik ga dat allemaal in een doos doen. En dat ruimt op. zeg! Een practisch lege la als gevolg. En die techneut weet dan wel of iemand er nog wat aan heeft, aan die spullen.De mannen hebben met de auto lekker de boodschappen gedaan. Ik heb gestofzuigd, ook nuttig. En zo rommelen we maar zo nuttig mogelijk de dagen door.

Het gaat trouwens heel goed met de buurvrouw. Kan met haar arm alweer alles doen. Niet zwaar tillen, maar dat deed ze met haar 90 jaar toch al niet meer. Ze rijdt ook alweer auto, geen grote ritten meer, zegt ze. Dan laat ze zich rijden. Haar kinderen hebben een horloge voor haar aangeschaft, waarop ze alleen maar op een knopje hoeft te drukken om ze te bereiken als er iets is. Het schijnt allemaal heel handig te zijn en ze schijnt ook te controleren te zijn waar ze zich bevindt. Dat vindt ze maar niks en daar mopperde ze over. Maar iedereen kan gerust zijn, dat vindt ze dan wel weer fijn. Ik breng haar de krant elke dag als wij ‘m uit hebben dus ik zie haar ook . Niet elke dag, want dat vinden we ’n beetje inbreuk op haar privacy. Dan leggen we de krant op een tuinbankje en pakt ze hem zelf wel.

Nou, wen maar weer even aan de winterse temperaturen, al dan niet vrijwillig. Maart roerde even letterlijk zijn staart en April doet waarschijnlijk ook nog even wat ie wil. We zien het wel…..

Vrijdag liet ik mijn ogen weer eens testen. Dat was alweer een paar jaar geleden en dan krijg je een briefje van de opticien of het niet weer eens tijd wordt. Mijn kloris moest bij de audicien zijn dus dat kon tegelijkertijd.

Mijn ogen waren niet achteruitgegaan, zelfs vóóruit ! Vergeleken met de vorige meting bij dezelfde zaak. “U hebt dus geen nieuwe bril nodig !”zei de opticien-dame.

Heb ik effe pech, zeg! Want ik had wel zin in een nieuwe eigenlijk. Mijn huidige montuur is zwart en er zijn zulke leuke lichte monturen nu. Maar ja, deze zuinige vrouw doet dat dus niet. Misschien later toch nog, maar nu is het een beetje onzin. Het vorige montuur was prijzig en is lekker licht van gewicht en dat is ook wel prettig. Dubbel focus ook. Nou ja, niet zeuren, het zou dus uitsluitend een cosmetische reden hebben gehad, een nieuwe aanschaf.

Mijn pech staat dus in geen enkele verhouding met de pech die duizenden mensen elders hebben. En dan heb ik het natuurlijk over de Oekraïniers. Van hoe het daar is kun je je geen voorstelling maken. De beelden op de televisie zeggen genoeg. Ik maak me wel ongerust over hoe het nu verder gaat. Ook over hoe het gaat met onze planeet, zoveel rampen overal.

De veranderingen in het klimaat. De KNMI-winter is al voorbij. Als het zonnig is en je een trui aanhebt hoeft de kachel niet of minder aan. Onze zoon had het altijd over “de bejaardentemperatuur” in huis, als het ’s winters koud was buiten. Dat zegt ie nu maar zo nu en dan. Gunstig voor de rekening.

We zijn ook aan het opruimen. De Kringloop komt straks wat spullen halen, die niet in de auto passen en we dus niet zelf kunnen droppen. Geeft weer ruimte. In de tuin loopt er van alles al uit. De rozen en struiken, dikke knoppen overal. De buurvrouw heeft al af en aan vliegende koolmezen in haar vogelhuisje aan de muur. Er worden nesten gemaakt. Zo vroeg al. En het is nog winter op de kalender.

We hebben al een vakantie geboekt in Cornwall. Wij zijn covid-vrij gebleven in dit huis. Dus geen pech gehad. We hopen dat die vakantie door kan gaan. Ons huisje in Engeland staat klaar voor ons. We wachten maar af hoe het loopt in Europa. Onze zoon wil ook graag testen hoe onze elektrische auto qua laadplekken terecht kan in Engeland. Dat klinkt alsof alles normaal is. In ons hoofd moet dat maar zo blijven, ondanks alle zorgen die je hoort, ziet en leest. We hebben een ingelijste folder in de gang hangen, waarop staat :

Gisteren al een waai om je oren van Corrie gehad? Zo heet de storm, die toen over ons land trok. Genoemd naar de eerste vrouw die bij het KNMI werkte. Corrie van Dijk, geboren in 1938, dus een bijna-leeftijdgenoot van me.

Ik las een interview met haar. Een leuk verhaal. Nog zeer actief is ze. Na eerst destijds twee jaar bij de luchtmacht kwam ze in 1964 bij het KNMI. In zo’n mannenwereld, waar ze al aan gewend was. In haar aanstellingsbrief stond dat ze een paar honderd gulden minder verdiende dan haar mannelijke collega’s, maar dat ze daar vast wel begrip voor zou hebben.Dat is vaak nog steeds zo bij veel banen, die vervuld worden door vrouwen, maar dat begrip is nu wel verdwenen, hoor!

Omdat ze ’n kind kreeg is ze veranderd van baan, omdat die nieuwe job beter te combineren was met het moederschap. Dat ging toen vaak zo als je ’n vrouw was. Administratief werk gaan doen in een ziekenhuis. Ook mooi, wel meteorologie gestudeerd, maar toch.Tijden veranderen, maar echt niet helemaal. Maar de belangstelling voor het weer is natuurlijk altijd gebleven, zegt ze. En ze heeft er verstand van. Ga naar buiten en geniet van een storm, ook dat zegt ze.

Toen ze (in plaats van salarisverhoging, zeg ik dan maar) een storm naar zich vernoemd kreeg, heeft ze daar eerst heel hard om gelachen, maar vond het toch wel leuk. Ik vind trouwens dat ze wel heel erg lang heeft moeten wachten voordat haar naamgenoot es ’n keertje langs kwam! Heeft ze 84 jaar voor moeten worden! Dat de wind nog maar lang voor haar uit de goede en gezonde hoek mag waaien!

Wij hebben hier in de buurt wel minder schade van de storm dan elders in het land, maar daar kan Corrie van Dijk niks aan doen. Het was gewoon een storm met een naam : Corrie dus…..

We keken eergisteravond toch maar eens even naar de ‘persconferentie’ van de heren Rutte en Kuipers. Ondanks dat de dames op de achtergrond zeer nuttig zijn voor de mensen, die op zo’n moment voor de informatie afhankelijk van hen zijn, word ik vreselijk afgeleid door hun bewegingen en vooral hun mimiek! Ik vind het knap werk, hoor, laat ik dat voorop stellen. Maar toch.

Ik vind trouwens, dat de optredens er wel op vooruit zijn gegaan. Nou hadden ze aardig wat positiefs te melden, als je het verder niet over besmettingscijfers hebt, want die rijzen de pan uit natuurlijk. Toch zijn er plekken in de zorg en ziekenhuizen waar de cijfers gunstiger zijn. De minister liet dat ook zien in zijn kolommen. Het moet nu verder komen van de vaccinaties en het gedrag van de bevolking. Mondkapjes, handen wassen en afstand houden. Zoveel als mogelijk. Die aanpassingen, waar we zo zoetjesaan toch aan gewend zouden moeten zijn. Kleine moeite. Ik heb makkelijk praten, want ik ben veel thuis. Geen mondkapje nodig, afstand houden. daar doen we niet aan in onze bubbel en handen wassen gaat vanzelf vele malen per dag.

Eergisteren was onze oudste kleinzoon jarig. Tweeëntwintig is ie geworden. De laatste jaren maakt hij altijd een verjaardagsrondje langs familie. Grote visites hoeven dan niet. Wij als grootouders vinden dat heel sociaal van ‘m. We drinken gezellig koffie met iets erbij en we kunnen hem z’n cadeautje in alle rust overhandigen. Lekker bijkletsen hoort er ook bij. We horen wat hij allemaal van plan is, want een deel van zijn studie wordt dit jaar afgerond, maar voor de richting die hij heeft gekozen wil hij naar het buitenland, het liefst naar Engeland. Is zich al aan het oriënteren, maar zegt ook, dat hij best eerst wel een jaar wil gaan werken en dán kijken wat hij doet. Kijk, dat vind ik leuk. Je aanpassen aan de omstandigheden. Niet verkeerd.

Toen hij een deurtje verder ging, kregen we een knuffel. Hij heeft corona gehad en is gevaccineerd, wij ook dus dat vinden we veilig en gewoon fijn. Aangepast gedrag, want we knuffelen verder alleen binnen onze bubbel.

Ik ben benieuwd hoe het dit voorjaar gaat…. Dat het lente gaat worden, vast wel, dat is wel zeker. Ook die zal zich wel aanpassen aan de (weers)omstandigheden, zeker en vast dus…..!

was ik niet zo laat, maar dat is tegenwoordig wat minder, omdat ik alle tijd heb. Vandaar dat het hier ” iedereen een gelukkig nieuw jaar wensen” dit jaar gewoon op 4 januari gebeurt! Ja, de wens is er niet minder hartelijk en gemeend om natuurlijk. En er zijn nog heel wat dagen over die hopelijk best gelukkig kunnen zijn. Met die twintig ministers moet dat toch te regelen zijn. Als ze allemaal maat kunnen houden met al die ontevreden mensen overal.

Ons huis is inmiddels alweer ontkerstend. We hebben het boompje, dat naast de voordeur stond met ronde lampjes erin, nu in de tuin achter gezet en dat staat nog heel gezellig. We laten ‘m gewoon staan, want ’s zomers is ie nét zo leuk! Licht in de duisternis en van de temperatuur trekt hij zich toch niks aan. Klimaatvriendelijke ledlampjes!

Onze familie heeft van corona eigenlijk geen tot weinig last gehad. Dat is mooi en dat kan zo blijven als je oplet en nadenkt. Zo moeten we de winter in ieder geval redelijk kunnen doorkomen. En dan wordt het weer lente! Verheug ik me nu alweer op!

Dus ik herhaal mijn goede wensen! Voor iedereen een goed jaar! Maak er wat aardigs van…..!

Dat schijnt maar tijdelijk te zijn, want volgens de voorspelling is het de volgende week weer ‘uitzonderlijk zacht’! Geen staat op te maken, dat rare weer. Het is dan wel koud, maar om te zien erg mooi weer. Voor sneeuw, wat volgens iedereen toch bij kerst hoort, moet je ook ergens anders zijn. In Japan bijvoorbeeld.

Nou ja, wij blijven maar ’n beetje binnen. Ik zie mijn familie verdeeld over twee dagen. Daar is er alweer één van om, maar het was gezellig, hoor. Dat wordt het vandaag dus weer! Het is maar goed dat we een familie-app hebben, waar iedereen terecht kan, ook al is hij niet lijfelijk aanwezig hier. Vervelend, dat gespleten gedoe, maar het is niet anders.

We zijn geboosterd en verder nog niet iedereen, maar een paar hebben wel corona gehad. Gelukkig niet in hevige mate en nu nog wachtend op de prik, maar het is raar op welke tijden de afspraken zijn en de lokaties vallen vaak ook niet mee. Onze zoon heeft een collega, die in Dronten woont, maar de dichtsbijzijnde lokatie waar hij terecht kon was Apeldoorn om half zeven ’s morgens! Hij wil de prik graag, dus hij gaat wel naar de afspraak. Onze dochter moet ’s avonds om half tien. Er wordt dus hard aan gewerkt door de vaccineerders, je kunt niet anders zeggen.

Maar ergens is het een vreemde periode, die ik altijd beleef als warm en gezellig. Dat is natuurlijk nog wel zo, maar ik zou het wel weer eens normaal willen, net als altijd. Iedereen van mijn naasten tegelijk bij elkaar, zoals je bij al die Merry Christmas-reclames die je op de televisie ziet, met al dat eten op tafel. Dat eten vind ik vaak wat overdreven veel. De bedoeling is dan dat je denkt: “Zo was het altijd, zo moet het maar weer worden!” En daar geloof ik niks van, hoor! Ik denk, dat iedereen ook van deze tijd leert, dat het ook wel een beetje minder kan. En dat hoeft helemaal niet minder gezellig te zijn! Je komt weer eens even aan elkaar toe met minder mensen en omkomen van de honger hoeft in dit land niet als iedereen op elkaar let op een goede manier. Nou, zo kan ie wel weer……

En dan heb ik, doordat ik het toch wat druk had op mijn manier: het huis toch kersterig maken, we hadden leuk veel kerstkaarten en dat vind ik geweldig, de was moet gedaan en omdat we geen hulp meer hebben moet er schoongehouden worden. Dat gaat me wel aardig af met hulp van Kloris en niet te vergeten onze mantelzorgende zoon, die het zelf ook druk heeft zo voor het einde van het jaar. En gelukkig zijn we positivo’s, we denken namelijk dat het ’t volgende jaar beter wordt! Vergeet de Elfstedentocht, die wordt ónder water afgelegd en d’r niet meer bovenop! Jammer, maar helaas. En zo zal er nog wel meer veranderen. En we krijgen weer een kabinet, zeggen ze. Met twintig ministers. Nu maar hopen dat het niet omvalt vanwege de topzwaarte. En het wordt weer lente en misschien een warme zomer. Of een hete. We zien het wel. Aanpassen aan van alles wordt het sowieso.

Voor een “prettige kerstdagen”-wens ben ik een beetje aan de late kant, maar voor een goede week richting het nieuwe jaar niet! Hou het maar warm, ondanks de gasprijs, dat kan ook met een ( foute ) kersttrui, geniet van de lichtjes en de oliebollen! Tot in 2022……(waar blijft de tijd!)

Dat doe ik met best veel mensen. Al is het maar met buurvrouwen, die ik tegenkom als we bij de auto staan op de parkeerplaats. We zien elkaar wat minder uiteraard, want het is verhipte koud en als je, zoals mijn naaste buur besluit: van de trap te vallen, waardoor je helemaal van je normale padje af bent, zie je die natuurlijk helemaal niet. Het gaat trouwens goed met haar, hoor. Nog steeds onthand natuurlijk, maar ze vindt haar logeeradres erg gezellig en heeft besloten er in ieder geval tot na de kerst te blijven! Wel heeft ze haar zoon verzocht of hij even de winterbanden onder haar auto wil laten zetten. Van plan dus om gewoon door te gaan waar ze gebleven was. Al is ze negentig.

We schelen niet zoveel in leeftijd, want ik ben deze week 85 geworden. Dat voelt niet anders dan 84. Wel heb ik een boosterprikbrief gekregen en een afspraak gemaakt. Alleen moet ik nog toestemming krijgen van de Trombosedienst, afhankelijk van de uitslag van de prik, die ik mezelf moet toedienen a.s. maandag. Als die goed uitvalt, mag ik ook door de GGD geprikt worden. Geboosterd dus. Kloris mag ook mee, want ook hij is, hoewel jonger dan ik, boven de tachtig.

Maar verder zal ik blij zijn als de goede Sint vertrokken is, want ik ga het huis niet eerder kerstenen. Daar heb ik namelijk erge zin in. Kaarsjes branden doen we natuurlijk al weken. Maar mijn kerstdorpje opzetten, de kerstboom weer aankleden, de lichtjes buiten weer regelen. Een kerstkrans maken voor aan de deur. Gezellig, gezellig. Ik hou d’r van. Ik hoorde al, dat mijn dochters zich niet veel van de Sint hebben aangetrokken en al verder zijn dan wij. Erfelijk belast. Ach, dat moeten we allemaal maar doen. Je eigen plek leuk maken, voor jezelf, maar ook voor anderen. Wordt het vanzelf ’n beetje warmer.

Ik krijg elk jaar een mooi vogelvoederhuis te leen van onze tuinman. Hij brengt dat in november mee en neemt ‘m in maart weer mee naar zijn berging. Heeft hem zelf gemaakt en de vogels vinden het een chique restaurant. En zo zien we allerlei vogeltjes langskomen. Als ik bezig ben de mezen-(eigenlijk meer mussen-)bollen op te hangen en het strooivoer aan te vullen, waarschuwen ze elkaar. Dat is erg leuk. Zitten ze op een rijtje op de dakgootrand of de schutting te kwetteren. “Aan táfel!”, zoals mijn moeder vroeger riep als het eten klaar was……..