De verschillende weblogs lezend kwam ik een opmerking tegen, en ik weet echt niet meer bij wie, dat iemand het maar een slecht idee zou vinden, als z’n moeder een weblog zou beginnen. Ik kan daar helemaal inkomen! Lars en ik hebben het er ook wel over gehad en ik heb uit eigen beweging beloofd, dat ik nooit of te nimmer ( en zeker niet zonder zijn toestemming!) jeugdfoto’s zou laten zien. Voorlopig zou ik ook helemaal niet weten, hoe ik dat zou moeten doen! Ik ben bezig me in te werken op dat vlak, maar tot op heden is iedereen veilig!:-)
Maar Lars vond het leuk, als ik iets zou gaan doen en heeft me daar zelfs ontzettend bij geholpen! Ik zit dus wel goed, wat dat betreft.
Toch kan ik me de opmerking goed voorstellen. Ik kan me herinneren, dat ik op de lagere school (zo heette dat in mijn tijd) een onderwijzer had, die goed piano speelde. Bij ons thuis werd ook veel muziek gemaakt. Mijn vader was een gevorderd violist en na, naar ik aanneem, een ouderavond op school hadden mijn vader en mijn onderwijzer het plan opgevat om een duo te vormen.
Niks mis mee, maar er werd geoefend bij ons thuis! En dat hóórde niet: je onderwijzer bij jou thuis, op jouw pianokruk, terwijl jij naar bed moest. Die man hoorde bij school en nergens anders. ’s Morgens kwam je hem weer tegen en ik wist nooit hoe ik kijken moest. Met een blik van verstandhouding? Ik vond het maar niks, hoewel ze mooi speelden en ik er lekker op in slaap viel. Maar hij kwam op mijn terrein: thuis!
Toen ik later zelf kinderen had, vonden die het ook maar zo-zo, als ik op het schoolplein verscheen. Het tijdperk van de voorlees-, knutsel-, overblijf-, en weet-ik-wat-nog-meer-moeders was er nog niet zo.Buiten het hek: prima, maar verder moest ze maar blijven waar ze was.
Wat ben ik toch blij met mijn moderne kinders, die een webloggende moeder gelukkig wel zien zitten en haar zelfs bijstaan in haar startproblemen op toch voornamelijk: hún terrein!