Omdat we geen ja/nee-sticker op onze brievenbus hebben krijgen we veel folders, huis-aan-huisbladen en verdere vulling voor onze oudpapiermand op de mat. Dat alles wordt geleverd door bezorgertjes, die steeds jonger lijken te worden. Ik heb altijd gedacht, dat je wat groter moest zijn om te mogen werken, maar in het kader van ’t familiebedrijf, dat veel mensen er in deze sector op na houden, kan het kennelijk wel. Folders in elkaar vouwen aan de keukentafel lukt je als zesjarige uitstekend en zo samen bezig zijn versterkt de familieband en het is ook nog es goed voor de fijne motoriek. (Begrijp me goed: als je als gezin het geld nodig hebt is er niks tegen om samen aan te pakken!)
Bij ons in de buurt is het bedrijf Interlanden Spreigroep actief. Het laat De Stedendriehoek bezorgen, Het Apeldoorns Stadsblad en de reclamefolders nog eens apart. Dat betekent, dat er deze week driemaal gebeld werd door een zeer jeugdig persoon, die ons een gelukkig nieuwjaar wenste, waarop ik daar een riks tegenover stelde. Ik heb inmiddels drie identieke flodderige kaartjes, waar een identieke tekst op staat. Alleen de naam van het bezorgde oud papier is verschillend. Bovendien staat er nog een wervende tekst op om je te melden als bezorger. Scheelt weer advertentiekosten.
Je stelt die kinderen niet teleur, natuurlijk niet. Het is ook een mooie manier om van je laatste losse geld af te komen. Maar wat mij dwars zit is, dat ik de kerstgratificatie, die Interlanden Spreigroep aan zijn werknemers zou moeten betalen, samen met de rest van buurt voor mijn rekening neem. Ik heb me er dit jaar op voorbereid, dat ze zouden komen en wat geld klaargelegd op de piano. Ik vind niets zo gênant als te moeten zoeken naar los geld, terwijl die bezorgers zich waarschijnlijk net zo gênant voelen in hun bedelaarsrol. De Dickenstijd is voorbij, toch? En je gunt ze wel wat, maar als je alleen maar papiergeld in huis hebt, of niks, dat overkomt me ook nogal eens, helemaal nu ik vanwege de uro maar mondjesmaat baar geld haal.
Uit de tijd dat onze zoon op deze manier aan zijn kerstgave kwam weet ik nog, dat het aardig kan oplopen deze nieuwjaarsfooien, maar ook, dat hij er een gloeiende hekel aan had, maar het toch niet wou laten lopen! Onze dagbladbezorger gun ik z’n fooi trouwens graag, want er is weinig misgegaan met de bezorging, dit jaar, dat mag wel es gezegd. Bezorgers? Hélden zijn het!