 |
De klep van de piano staat bij ons altijd open, omdat ik aan elke muzikale aandrang mijnerzijds en dat geldt voor iedereen in huis, graag direct gehoor wil kunnen geven. Niet eerst de klep moeten openen, eventueel muziekboeken pakken,( ik speel gelukkig veel uit m’n hoofd) kortom gehannes waardoor de aandrang alweer de hoek om is. Bovendien vind ik het niet stáán, een dichte piano. Dan wordt het gewoon een kast, een dood ding, waar je hoogstens iets óp legt. “De sleutels liggen op de piano, hoor!” “Er ligt wel geld op de piano!”
En alles dat bij de hand bewaard moet blijven: het staatslot, de afspraakkaart van de tandarts, het kaartje, waarmee je een reparatie op moet halen, het pasje van de bibliotheek, dat ligt allemaal geschoven ónder het lopertje dat over de piano ligt. En zeg nou zelf, daar is een piano niet voor gemaakt. Maar het is een centraal punt, je kunt er niet om heen, hij staat er dominant bij en als zodanig is hij een goede verzamelplaats voor van alles en nog wat.
Ik heb de piano meegekregen uit mijn ouderlijk huis toen we trouwden. Hij is uit 1928, van bruin eiken en dat zal best modern zijn geweest toen, want in mijn beleving ben ik meer bejaarde zwarte piano’s tegengekomen dan bruine. Dat we weten hoe oud ie is komt doordat we eens een pianostemmer hadden, die een boek had waar alle piano’s die ooit door bepaalde fabrieken zijn gebouwd, in stonden. Zo konden we nakijken wanneer onze piano geboren was.
Vorig jaar is hij nagekeken en gereviseerd en toen bleek, dat er relatief weinig aan hoefde te gebeuren. Een piepend pedaal had als oorzaak, dat het metaal langs het hout schuurde en dat was een kleinigheid en verder waren er wat viltjes die vervangen moesten worden. Hij blijft heel goed op toon en die toon is mooi warm.We hebben ooit in zijn binnenste eens een cent gevonden uit 1939, het geboortejaar van mijn ega. We zijn niet extreem zuinig op het instrument. Hij mag best wat vaker in de was gezet worden bijvoorbeeld, maar ach, dat zijn uiterlijkheden en áls moeder de geest krijgt, nou dan glimt ie ook weer geweldig en dat is dankbaar werk dan. Maar hij klinkt er niet anders van.
Maar als mijn oudste kleinzoon zich uitleeft op de toetsen alsof het een carillon betreft, dan heeft hij aan oma toch geen goeie! Hij mag best op de piano spelen, het moet tenslotte ergens een keer beginnen met z’n carrière en hij zingt al geweldig, dus muzikaal heb ik zo mijn verwachtingen van het mannetje, maar als het alleen maar “rammen” is wat ie doet, nou, dan neem ik mijn oudje van 74 in bescherming, hoor! Klep dicht!