Van de week zagen we op het Jeugdjournaal een onderwerp over een school, die na de vakantie gaat invoeren, dat de leerlingen hun juffen en meesters weer gaan aanspreken met “u” en niet langer bij de voornaam. Tussenoplossing om d’r aan te wennen was, dat de voornaam nog wel gebruikt mag worden, maar dan met de toevoeging van “juf” of “meneer”. Dus Anneke wordt juf Anneke en Kees wordt meneer Kees. En “u”. Ze deden er trouwens een beetje lacherig over, terwijl het best serieus bedoeld was.
Dit alles dan om weer respect te brengen in de verhouding tussen leerling en leerkracht. Iedereen eens even op de plaats te zetten waar hij hoort: de meerweter tegenover de minderweter. Het voorbeeld, dat genoemd werd, dat kinderen van een jaar of zes, zeven tegen de directeur van hun basisschool, die Cor heet, “há, Corretje!” roepen als ze ‘m zien, vond ik wel tekenend. Ik vind het niet slecht, een beetje structuur om zoiets recht te zetten.
Hoewel ik nooit “u” heb hoeven zeggen tegen mijn ouders en onze kinderen ook niet tegen ons, heeft het ons nooit ontbroken aan respect, bij mijn weten. Maar dat was wederzijds. We hebben altijd geprobeerd om er vrije geesten van te maken, hoewel we het ook wel eens niet eens waren met die geesten, hoe geestig ze het ook brachten!
Gisteren waren we even bij mijn jarige zus. Heerlijk weer, gezellig buiten, hapje en drankje en binnendruppelende visite. Búitendruppelende visite. Een huisvriend van de familie, twintiger, gezellige prater, zei tegen ons: “Ik mag wel “u” zeggen, hè?”. Ik weet niet of het een grapje was of dat ie even wou “plaatsbepalen”, we kunnen zijn grootouders zijn tenslotte, maar ik vond het wel geinig klinken. Normen en waarden, net wat u zegt…..!