 |
Zo nu en dan lees ik nog wel es terug in de ‘dagboeken’, die deez’ familie al jarenlang bijhoudt. ‘k Heb er wel eens vaker over verteld. Er ligt er altijd een, in een mandje naast het toilet. En wie daar tóch moet zijn, schrijft er in. We zijn inmiddels bezig aan deel 23. Het deeltje waarin ik las stamt van 1986. ’t Oudste kind was toen het huis al uit en we hadden er nog drie thuis.
Op 22 september van dat jaar schrijft onze jongste dochter, dat er die dag een SPIN zat in de klas bij het vak Recht. Het beest had dus alle recht om daar te zitten, dacht ik. Maar ze heeft ‘m naast haar verhaal getekend op ‘ware grootte’, zoals ze beweert. De overige huisgenoten, behalve ik dus, hebben er als reactie bijgeschreven “Behhh! Eng!”en “Brrrr!”.
Mijn reactie van die dag was: “Wanneer worden jullie nou eens normaal? Een spin is een heel nuttig beest! Ruimt op: (wat ik van jullie niet kan zeggen!) vliegen en ander ongedierte en nu het buiten wat frisser wordt zoeken ze een beetje menselijke warmte binnen. Nou, die krijgen ze van jullie duidelijk niet. Jullie staan spinnen naar het leven en dat vind ik zielig. Ik ga een spinnenreddingsmaatschappij oprichten, kortweg SRM. Je kunt lid worden voor een tientje per jaar, te storten op gironummer…..ten name van de secretaresse der vereniging. Ik dus. Hartelijk aanbevolen!”.
Mijn dochter antwoordt daarop: “Nou já zeg! Dan richt ík de stichting RDMDBZVS op!” Bij navraag bleek dat de stichting Redt De Mensen Die Bang Zijn Voor Spinnen. Onnodig te vermelden, dat beide stichtingen het niet hebben ‘gered’.
Toch eens navragen hoe het er nu mee staat, na 21 jaar, met de aragnofobia…..!