 |
Na wat stadse boodschappen, waaronder vier kilozakken Hemakoffiebonen voor onze machine thuis, (en we krijgen áltijd opmerkingen als “Oh, wat rúikt dat toch lekker!” van de naar hun pauze verlangende caissières, bij het afrekenen!) zaten we even aan een kopje koffie in het Hema-restaurant. Ze schenken daar diezelfde koffie dus dat is wel vertrouwd.
Aan een tafeltje vlak achter ons kwamen twee dames zitten. Ze hadden allebei dikke winterjassen met bontkragen aan en die gingen natuurlijk uit, want poeh! wat hádden ze het warm! Niks mis mee natuurlijk, want het was ook lenteachtig buiten. Maar met de zware zweetlucht, die na het uitdoen van de jassen onze richting uitdreef was van alles mis. Of ze bouwvakkers waren na een zware klus.
Nou kan dat gebeuren in deze dagen: winterjas eigenlijk te warm, maar iets luchtigers nog niet in de roulatie wegens toch nog te koud. Maar toen gingen de dames elkaar zitten vertellen wat ze tussen de middag gegeten hadden. “Zulke lekkere gebakken vis, meid! Zalig!”. Dat verklaarde het extra luchtje, dat ik eerst niet thuis kon brengen, maar waarvan ik zeker wist, dat het geen Chanel nr.5 was.
Maar onze koffie was gelukkig op dus we mochten weg. Op weg naar de frisse lentelucht……