 |
Van m’n dochter kreeg ik een berichtje doorgemaild over een blinde man in Engeland die, toen zijn geleidehond zélf blind werd, weer een nieuwe geleidehond nam. Die was niet alleen hem van dienst, maar ook de vorige hond van de man. Dat is natuurlijk leuk. We hebben al vaak het zogenaamde ‘mopje’ gehoord : “Een blinde geleidehond, wat heb je dáár nou aan!” Die ‘n’ hoor je natuurlijk ook niet.
Maar het bericht is minder spectaculair dan het er uit ziet, hoor. Heel veel blinde mensen behouden hun oude hond, ook als er een nieuwe moet komen, als die vanwege ouderdom of ’n ander gebrek z’n werk niet meer kan doen. Je bouwt door de jaren heen toch een enorme band op met zo’n beest. Je gebruikt hem, maar een gebruiksvoorwerp is het niet.
Zulke honden kunnen doorgaans ook bijzonder goed met elkaar opschieten, omdat ze sowieso sociaal zijn opgevoed. Het waren labradors en die zijn “willing to please”. En dat ze elkaar dan ook ‘helpen’ lijkt me logisch en is ze snel aangeleerd. De foto die ik ergens zag, waarop de ene hond de andere uitlaat, is schattig om te zien, maar lijkt toch ’n beetje op een circusact. En dat zo’n bericht de krant haalt lijkt me veel te zeggen over mensen……