Lellebellen……

Weet je wat ik nou mijn hele leven graag had gewild? Gaatjes in mijn oren. In de lellen dus. Ik kreeg net een folder in de bus en daar staan leuke oorbellen in met van allerlei ‘bijpassends’ en dat kan ik dus vergeten, want ik heb daar geen gaten voor. Iedereen heeft gaatjes in z’n oorlellen, behalve ik. Het is er gewoon nooit van gekomen.

Vroeger had je dan als alternatief van die klemoorbellen, die na een paar uur zo verrekte zeer gingen doen, dat je ze vanzelf weer uitdeed. Bovendien ben ik een hele tijd telefoniste/receptioniste geweest dus dan was er steeds ’n oor belloos, want met zo’n ouwerwetse telefoonhoorn ‘kletterde’ dat teveel en dat was geen gehoor, maar eigenlijk ook geen gezicht, één bloot oor. Magnetische oorbellen waren d’r ook. Bel in het zicht aan de voorkant en dan een magneetje aan de achterkant van je oorlel. Maar magneten zo vlak bij je hoofd….je weet niet wat zoiets doet met je geheugen en je gedachtegoed, hè? Nee, het is altijd kommer en kwel geweest: oorbellen en ik.

En nu vind ik mezelf te oud. Ik zie me al zitten bij zo’n juwelier. Want dat is óók wat me tegenhield, geloof ik: de manier waarop je die gaten moet laten slaan. Dat je naar een winkel moet voor zoiets. Als tiener, dat was de leeftijd waarop onze dochters zich lieten perforeren, is het wat anders. Dan doe je het gewoon, misschien met een paar giechelende meiden tegelijk.

Je ziet soms ook hele kleine meisjes, peuters soms nog, al met oorbelletjes in hun oortjes. Die hebben vast moeders met oorbellen en ze zullen mijn probleem dus nooit hebben. De eerste de beste koe, schaap of geit ook niet. Maar daar vind ik de oorbellen weer niet zo mooi van……..