 |
Je hebt van die dagen, dat de grote lijnen in je bestaan helemaal zoek zijn. Niet zo erg, je vindt ze wel weer maar ’t is lastig. Ik zou zo’n hut willen als die van Bieslog, waarin hij, zoals hij schrijft, regelmatig gaat zitten uitkijken over de natuur, waarvan hij geen verstand heeft. Hij weet niet, hoe het allemaal heet wat hij ziet. Volgens mij is dat de enig juiste manier om een groots gevoel te beleven in de natuur: er niet teveel verstand van hebben en je niet hoeven verliezen in details.
Met muziek kun je dat ook hebben. Ik weet er best veel van, maar toch niet genoeg om analytisch te moeten luisteren. Ik heb m’n man zijn hele conservatoriumopleiding geholpen door leerboeken voor te lezen als ze niet in braille beschikbaar waren of als het teveel tijd kostte om ze te laten overzetten. En het interesseerde me dus het was geen straf. Het analyseren van muziek deden ze lekker toch op school dus daar heb ik geen last van gehad. Daardoor kan ik ongehinderd door teveel kennis luisteren naar allerlei muziek. Componisten herken ik aan hun stijl en we maken er ook wel eens een spelletje van als we de aankondiging niet hebben gehoord. Als ze het dan niet áfkondigen. dan hebben we een probleem, want wie had er nou gelijk? (Verder gaat het wel goed met ons, hoor!)
Popmuziek vind ik leuk om te horen, maar ik herken geen popgroepen. Ja, de grote jongens natuurlijk wel, maar verder weet ik geen namen en dat vind ik helemaal niet erg. Ik kan er ongehinderd door enige kennis geen moer aan vinden.
Ik heb in een ver verleden eens een vriend gehad, die bij films als “De Tien Geboden”, een in mijn tijd megaproductie van Cecil B. de Mille, uit ging zitten leggen hoe ze filmtechnisch die Rode Zee lieten splijten en zo. De film werd er minder mooi van. Ik wou dat helemaal niet weten! Ja, het was gedaan met de verkering. Details….je hebt er alleen maar last van.