 |
We zijn even de grens over geweest. Hebben de familie in Friesland opgezocht. Ik heb wel eens eerder over ze geschreven. De weg naar het noorden was mistig, maar na Meppel wordt het zo lekker rustig op de weg,zelfs op een vrijdagmiddag, dat hebben ze in de Randstad sinds de zestiger jaren niet meer beleefd!
We overlopen elkaar niet, wij en onze Friese tak, maar zo eens per jaar praten we bij. In het Fries. Wat mij betreft is dat éénrichtingsverkeer, want ik zit de hele avond geestelijk op ’t puntje van m’n stoel om te volgen waar ze het over hebben. Ik ben namelijk de enige niet-Fries. Op zo’n moment heb ik hevig behoefte aan een inburgeringscursus.
Elke keer dat we bij de familie komen is er weer wat verbouwd aan een huis, want mijn zwagers zijn van die mannen die dat allemaal zelf doen. Riolering, gas, electriciteit, water, schilderen en behangen, ze hebben er geen anderen bij nodig. Zulke types zijn het.
Ik hoorde trouwens nog een mooi verhaal van een van mijn schoonbroers. Die ging met de VUT en had kenbaar gemaakt, dat hij niet zoveel voelde voor een afscheidsreceptie. Hij was inspecteur bij de waterzuivering Friesland, veel buiten in de natuur, nou ja, hij zag zo’n opgeprikte toestand in pak met toespraken niet zitten. Zo’n man is het.
Hij had gevraagd of het geld, dat ze uitspaarden door hem geen festiviteiten te hoeven aanbieden, kon worden overgemaakt naar Artsen zonder Grenzen. Nou, daar was men zeer enthousiast over, wát een geste, wat een práchtig idee! Totdat “van hoger hand” de mededeling kwam, dat dat niet kon. Het was die dure receptie of het was niks. “Nou, dan maar niks”, zei Wiebe en hij vertrok. Met stille trom, na meer dan 25 jaar. Zo’n man is het, een Fries mét Grenzen…….