Op ’n dag weet je het: je wordt parttime-non. Een religieuze orde in Brabant heeft bedacht, dat dit de oplossing is voor de leegloop en vergrijzing. Er is al een mevrouw aan begonnen. Ze is getrouwd, oma en werkt zelfs nog als doktersassistente. En nu gaat ze drie hele dagen per maand in het klooster.

Alleen vraag ik me wel af: waar blijft de opoffering? Dat kenmerkte de nonnen toch altijd. Ze gaven toch heel wat op om non te mogen zijn, een werelds leven, moederschap, het was een roeping. Ik ben niet katholiek en het zou mijn pakkie-an niet zijn, maar toch heb ik altijd veel waardering gehad voor de zusters. En dat kwam niet door The Sound of Music.

Van ingewijden heb ik wel eens gehoord, dat er ook krengen bij zaten, maar ja, vrouwen onder mekaar wórden misschien wel krengerig, weet je veel.

Maar er zijn er toch veel geweest, die uit pure overtuiging hun leven hebben gewijd aan het onderwijzen van kinderen, het verbeteren van leefomstandigheden in verre oorden en o ja, bekeerd werd er ook natuurlijk, maar ik vond zo’n leven met ’n missie wel mooi.

Deze mevrouw gaat een beetje hobby-en, vind ik. Ze eet van meerdere walletjes. Ja, zo’n paar dagen weg van de wereld lijkt mij ook wel lekker. En hoe haar man over haar late roeping denkt? Dat blijkt uit zijn commentaar:” Ik heb voetballen, zij haar klooster!”. Ordelijk geregeld.

Lente, lente,lente! Heerlijk buiten gezeten de hele middag. De vogeltjes zijn druk met elkaar in gesprek. Ik neem aan, dat het over samenwonen gaat. We hebben twee mezenkastjes achter het huis en er zijn al kijkers geweest, die ook het interieur al hebben bekeken. Alles zonder makelaar, dat scheelt weer.

Bij ons op de hoek staat een mensenkastje te koop. Geen kast van een huis, maar toch van een gewild soort. Daar zijn ook al diverse “omheenlopers” geweest. Als we dat zien, groeten we maar heel vriendelijk. Ten eerste om onze buurvrouw een beetje te helpen, want die heeft een nieuwe vriend mét huis dus ze wil het hare kwijt en ten tweede willen we even laten zien wat een áárdige buurt dit is.

De mensen groeten elkaar hier. Niet iedereen en ook niet altijd, ja kom zeg, we zijn geen dórp! Maar toch, vooral met mooi weer, is er gezellige buurpraat en gaan mensen met elkaar fietsen. Daar wil je dus best wonen, denken wij.

Bovendien is de buurt van begin zeventiger jaren , nog nét in de goeie tijd gebouwd, waarin nog niet op een vierkante centimeter werd gekeken. We zitten goed in de parkeerruimte en dat is ook niet overal.

We zijn dus heel benieuwd wie al deze voordelen opmerkt en onze nieuwe buren worden. We gunnen de buurvrouw ook haar nieuwe geluk en het is mooi weer om te verhuizen. Nieuwe lente en zo…….

Het was druk in de supermarkt toen we daar vanmorgen onze boodschappen deden. Maar toch zag ik zo iets schattigs! Een vakkenvullertje van een jaar of vijftien en wat kunnen dat toch nog ’n scharminkeltjes zijn op die leeftijd, ondanks de stoere, door de C1000 verschafte werkoutfit, was bezig een oude dame te helpen bij de reformafdeling.

Voor haar waren de lettertjes op de verpakkingen veel te klein en hij had eigenlijk helemaal geen verstand van al die theetjes en vitamientjes en andere spullen, die haar in conditie moeten houden. Maar hij wilde haar zo aandoenlijk graag van dienst zijn, ik werd er helemaal warm van. Ze zullen er samen wel uitgekomen zijn.

En ik weet wel, ze worden getraind op klantvriendelijk zijn en zo en de ene caissière wenst je iets meer gemeend: “En een prettige dag verder!” dan de andere, maar toch: het trof me gewoon dit tafereel.

Het zal wel door mijn nieuwe kleinkind komen of zo. Het is zo’n droppie en het gaat zo goed met hem en mijn kind, z’n moeder. Zouden vrouwen speciale sentimentele hormonen aanmaken naarmate ze vaker oma worden? Nou, dan heb ik er daar nu wel even genoeg van……

We zijn een kleinzoon rijker! Koen heet ie, is gezond, ruim 3600 gram zwaar en 51 cm lang. Hij is om 10 over 11 geboren en we gaan zo naar het ziekenhuis om hem te bewonderen en te kijken hoe het met z’n moeder is. Toen zijn vader belde was ze nog aan het verkoeveren. Blij, dat alles goedgegaan is, dát ben ik! Tot later!

We worden even doodgegooid met de dood. Thema van de Boekenweek dus thema in radio-en televisieprogramma’s. Gisteravond had Sacha de Boer in “Met het oog op morgen” twee necrologieschrijvers aan de lijn.( Mijn ellende is, dat ik dan niet onthoud wie dat waren, maar dat doet er nu even niet toe). Ze hadden een boekje gemaakt met necrologiën. Het schrijven daarvan vonden ze een kunstvorm. Dat mag natuurlijk, maar ze zeiden ook, dat 2002 zo’n prachtig “dodenjaar” was geweest. Het had ze geïnspireerd tot het maken van dat boek.

Freddy Heineken, Paul Huf, Pim Fortuyn, Joseph Luns, Conny van den Bosch, Prins Claus, Poncke Princen en vele anderen, want er waren er nogal wat ontslapen met interessante levens. Het is dankbaar werk, want zo’n leven is dan zo mooi afgerond en klaar, daar kun je wat mee.

In onze krant lieten ze nog zeer levende schrijvers hun eigen grafrede maken. Te beginnen met Marjan Berk, die na haar crematie in een door haarzelf uitgezochte Art-Deco-vaas wil rouleren door de familie. ’n Poosje bij de één op de schoorsteenmantel, dan naar de volgende, ’s zomers liefst op het balkon en ze wil ook mee op vakantie. Lijkt me gevaarlijk. Stel, dat je door de douane aangezien wordt voor coke!

De Iraanse schrijver Kader Abdolah wil terug naar Teheran, omdat hij niet begraven wil worden in natte klei. En in een kist vindt hij het te benauwd. Maar hij dénkt wel aan Nederland als ie dood is. Hopen dat dat dan nog kan.

De dichter Lenze L.Bouwers bedankt zijn uitgevers, omdat ze niet veel aan hem hebben verdiend. Hij spoort de rouwenden aan om nog even een dichtbundel van hem te kopen om ’t een beetje goed te maken. Maar “de tijd heeft het laatste woord”, zegt hij.

Hanz Mirck, die qua leeftijd nog het verst van zijn grafschrift verwijderd is, menselijkerwijs gezien, roept daarin: “Jongen, o jongen, daar lig je nou, je had nog zoveel te doen!”. Hij vraagt zich af of een grafrede ooit áf is en hij wil een “deadline”. Leuk gevonden. Rond de boekwinkels zal het de komende weken een dooie boel zijn en een levendige handel.

Wij houden ons in dit huis maar eerst eens bezig met een “birthline”, want morgen krijgen we er een kleinkind bij. Via een “geplande” bevalling van onze oudste dochter. Spannend, maar ze is rustig en goed voorbereid op de dingen die komen gaan. Morgen mooi weer voor een lentekind!

Lief. De assistente van de dokter belde net om haar excuses aan te bieden. Ze had mijn afspraak op vandaag gezet in plaats van op gisteren. Blaadje omgeslagen in de agenda. Voordeel: we hebben er samen voor gezorgd, dat het spreekuur een beetje minder uitloopt vandaag. Bekorting van de wachttijden. Mooi, toch?

Vanmorgen vroeg maakte ik via de assistente een afspraak met onze huisarts voor wat controlewerk. Ik kon vanmiddag om tien over drie terecht. Ik heb niks te klagen over de medische zorg, want als ik bel kan ik altijd dezelfde dag terecht en de dokter woont twee blokken verder in dezelfde straat.

Mijn ega liep even mee voor de gezelligheid en toen we kwamen zat de wachtkamer redelijk vol, maar gelukkig met meer mensen die familiegewijs bij mekaar hoorden. Dat schiet lekker op natuurlijk. De dokter roept zijn patiënten altijd zelf op vanuit de deuropening van zijn spreekkamer. Er zit een muurtje tussen dus je hóórt ‘m wel, maar je ziet ‘m niet.

De assistentes waren al naar huis en de wachtkamer werd steeds leger en tenslotte zaten alleen wij er nog met z’n tweeën. Ik had de medische videofilmpjes inmiddels al zo’n keer of drie voorbij zien komen en nou wist ik het wel, dat ik door m’n knieën moet bij het tillen en de trap moet nemen in plaats van de lift. Het werd steeds later en we hoorden de dokter wel telefoneren na het vertrek van de laatste patiënt, maar verder gebeurde er niks.

Hij moest waarschijnlijk naar het toilet, want hij liep langs de wachtkamer, keek over het muurtje en zag ons zitten. “Krijg nóu wat!”, zei hij. Als een dokter dat tegen je zegt is het twijfelachtig hoe hij dat bedoelt, maar nou ja.

Hij wist niks van een afspraak, keek de lijsten van de assistentes na en ik kwam er niet op voor. Hij moest eigenlijk weg, maar kennelijk lag er niemand op sterven, want hij wilde me nog wel even helpen. Het is gewoon een aardige man.

Het resultaat van mijn controle was bevredigend en hij zou de assistente niet ontslaan, zei hij. En toen kon hij éindelijk naar het toilet. Weet hij ook eens van nijpende wachttijden!

Ouders on line is een website, waar deskundigen, vaak zélf ouders, adviezen en meningen geven over onderwerpen die te maken hebben met het hebben van kinderen. Forums zijn er ook en het lijkt me prettig om te merken, dat je niet de enige bent die z’n kind niet zindelijk kan krijgen of dat er meer kinderen zijn die om de haverklap hun bed uitkomen. Goeie site.

Een leuke tip vond ik bij de rubriek voor moeders die kinderen combineren met een baan. Dan moet je een goedgeorganiseerd huishouden zien te krijgen. Er stond:”Laat je schoonmoeder eens een paar uur oppassen. Geheid, dat ze zich gaat ergeren aan de rondslingerende was en die gaat opvouwen. Vergeet niet extreem dankbaar te zijn, want dan doet ze het vaker”. Of iets van gelijke strekking.

Moeilijk onderwerp. Ik ben zo’n (schoon)moeder en ik mág niet eens wat doen. Ik zie van alles te doen, maar mijn dochter wordt er kriebelig van. En heus waar, ik denk écht: “het is hún huis, zij leven er in, bemoei je er niet mee!” En het is ook geen kritiek, want ze hebben het beredruk met dat kleine volk. Maar ik ruim in een kwartier een kamer op, gegarandeerd. Soppen is een ander verhaal. Ik ben meer van het optische: ziet het ’t er een beetje gezellig uit.

Je moet dus leren er een middenweg in te vinden. Stiekem opruimen is verhipte moeilijk, want niet teveel, want dan valt het weer op. Ach, het zou niet zo gevoelig moeten liggen.

Nou ja, oma kan geweldig voorlezen, weet alles van Dikkie Dik, Nijntje, Kabouter Plop, kan puzzelen en Bob de Bouwer-kleurplaten uitprinten en kleuren…En eerlijk is eerlijk, dat is wel leuker dan opruimen!

Vanmiddag in de stad wemelde het van de overvalwagens, politieagenten en dan niet van die gewone, nee, échte ME-ers! Wat wij van ze gezien hebben was, dat ze gein stonden te maken, sigaretjes te roken en wat te drinken hadden. Geen actie dus, want dat hebben we net gemist.

Het verkeer was nog wel een zooitje, maar gelukkig mochten we van een gestresste verkeersregelaarster wel de parkeergarage in. Wat was er nou allemaal aan de hand in Apeldoorn?

Nou, vorige week kreeg op democratische wijze de Nederlandse Volks Unie, een extreem-rechtse club, toestemming van de gemeente voor een demonstratie tegen teveel islam in Nederland. Lieden, die tegen die demonstratie waren en die ook wilden voorkomen waren “Dwars!”, een jongerenafdeling van Groen Links en de “Anti Fascistische Aktie”. Groen Links had wel toestemming om te demonstreren en de AFA niet, hoewel ze allebei hetzelfde wilden.

De burgemeester en de hoofdcommissaris van politie vonden dat ze niet konden instaan voor de veiligheid van het volkomen óngeïnteresseerde Apeldoornse winkelpubliek en een uur voor de demonstratie kreeg de NVU te horen, dat het feest niet doorging. Ja, en hoor es, iedereen had erop gerekend van beide kanten dus dat kon natuurlijk niet goedkomen! Rellen bij het station, tien arrestaties (een te behappen aantal), er werd wat met stenen gegooid en over de rails gelopen. kortom, dat was nog eens wat anders dan het Prijzencircus van V&D!

Een eenzame wel-geïnteresseerde Apeldoorner had nog een spandoek gemaakt tegen die rechtse jongens: “Het zal je kind maar wezen: geen geheugen en blind”. Daar is over nagedacht.

Aan het eind van de middag werd er omgeroepen dat er soep was bij het station voor de liefhebbers. Kijk, en dat vind ik dan weer zo gezellig, hè? Dan valt het allemaal toch nog mee. De politiepaarden ( wel zes) zijn er weer eens even uitgeweest, ook niet meer gebeurd sinds Sinterklaas. De helicopter boven het centrum, het leek verdorie net echt allemaal.

De NVU zegt, dat ze over twee weken terugkomen. We zullen de hekken van de Apenheul vast voor ze openzetten……

Als je als kind een bril moest dragen had je het op school niet zo makkelijk. Vaak was die bril een reden om je te pesten. Net als rood haar. Brillejood en vuurtoren waren zo’n beetje de aanspreektitels als ze het daarbij lieten, de klasgenoten.

De tijden zijn veranderd. Sinds Harry Potter en Jamai is een bril een pluspunt. Zij dragen geen bril, maar een BRIL. Duidelijk aanwezig. En rood haar wil iedereen tegenwoordig. Pippie Langkous was wat dat betreft de baanbreekster.

Toen ik een jaar of dertien was moest ik een bril en dat vond ik niet leuk. Ik vond mezelf al niet zo geweldig en dan ook nog eens een bril. Ik heb er erg mee gesjoemeld. Zodra ik er zelf iets over te vertellen had droeg ik geen bril meer.

Op een gegeven moment moest ik aan een leesbril, die ik constant kwijt was en aan een touwtje om m’n nek….sommige mensen kunnen dat: chic kettinkje er aan en dan met de bril zo op het puntje van hun neus even een prijsje bekijken in een winkel. De Gretta Duisenberg-style, zal ik maar zeggen. Ik heb dat niet . Dus altijd zoeken naar mijn bril.

Toen bleek, dat ik vooral bij het autorijden, ook voor in de verte een bril nodig had, heb ik er maar een dubbelfocusje van laten maken en ben ‘m permanent gaan dragen. Een hele rust moet ik zeggen. Gewoon een mens met een bril.

Er zijn mensen die er mét bril nou eenmaal beter uitzien dan zonder. Catherine Keyl heeft haar ogen laten laseren met de Q-Sight lasertechniek , samen met Linda de Mol, Patrick Pauwe, Jack van Gelder, André van Duin en Jan Lammers om maar eens een paar kapitaalkrachtigen te noemen, want dat moet je wel zijn. Maar gek, met name Catherine vond ik mét bril veel pittiger, niet zo’n blotebillengezicht. En ze heeft niets meer te verbergen, ook haar rimpeltjes niet. Ik wel.