Soms móet je gewoon even reageren op een voordelige aanbieding. Wij halen op die manier nogal eens erg goeie klassieke cd’s bij het Kruidvat vandaan tegelijk met de shampoo en de toiletreiniger. En deze week hadden ze maar liefst vijf Nederlandse speelfilms op dvd voor nog geen zes euro per stuk.

Vanavond hebben we “Eline Vere” gekeken. Dat had ons anders ’n paar jaar geleden een heleboel afleveringen televisiekijken gekost. Behalve “Eline Vere” hebben we Couperus’ “Van de koele meren des doods”. Verder nog “Een zaak van leven en dood”, dat verhaal ken ik niet , “Een vlucht regenwulpen” en “Help!De dokter verzuipt”, toch ook een klassieker met Martine Bijl , Willeke van Ammelrooy en Piet Bambergen toen ze respectievelijk nog mooi en niet dood waren.

Ik wou dat ik in mijn middelbare schooltijd een paar van die films had kunnen zien, dat had veel leeswerk gescheeld. Er deden toen wat uittreksels de ronde, maar ik was altijd bang, dat die toch te veel uitgetrokken waren en durfde het er niet op te wagen! Ik ben nog uit de tijd dat je voor het examen de Camera Obscura moest lezen, Arthur van Schendel en Frederik van Eeden. Zwaardere kost dan tegenwoordig, neem ik aan. Maar “Eline Vere” was mooi…..dank zij het Kruidvat!

We hadden vanavond zin in frieten dus ben ik die even gaan halen bij de snackbar in het winkelcentrum. Het was er niet druk. Er stond een oudere man te praten met de baas van de zaak en ze hadden het over voetbal.

De man bleek de leider te zijn van het voetbalelftal van de zoon van de frietbakker. “Ik ben van ’t weekend eens even komen kijken, maar hij loopt ze d’r allemaal uit, hè, die knul van mij! Stond ik van te kijken, man! Zo was ie hier en zo was ie daar, geweldig!”. “Hij kan aardig meekomen”, zei de coach, “leuk voetballertje”.

Pa ging nog even door: “Hij heeft het ook over niks anders, hoor! ’t Is voetballen wat de klok slaat!”.”En jij? “, vroeg de man, “hou jij van voetballen?”. “Ik heb d’r helemaal niks mee! Geef mij maar Formule-I of tennissen op tv, dat vind ik machtig mooi. Maar ik ga zondag met een paar vrienden wel naar Barcelona om voetballen te kijken, dat vind ik dan weer wel mooi!”.

“Ja, ja…leuk tripje!”, zei de leider van zijn zoon, die waarschijnlijk al jaren geheel vrijwillig zijn vrije tijd steekt in het begeleiden van voetballertjes zoals patatbakker junior.

Zijn bestelling was klaar en hij verliet de winkel. Bij de deur zei hij: “”Nou, de mazzel en doe de groeten aan Kluivert…..!”

Wisten jullie dat? Dat Barbie zo’n invloed heeft gehad op de Nederlandse samenleving? Volgens een artikel in onze krant heeft de introductie van dat popperige wezen de weg vrijgemaakt om ons vertrouwd te maken met “The American Way Of Life”! Gaat u even zitten!

Barbie had een slee van een wagen, een mobil home, een real American kitchen, een paard en niet te vergeten een vriend, Ken! Die is er bij mijn dochters trouwens nooit ingekomen. Ze vonden ‘m waarschijnlijk een engerd. Barbie had bovendien een Dolly Parton-boezem waar je ú tegen zei, lange benen en een lijntje waar menige Amerikaanse alleen maar van kan dromen, als ik het wel heb. The American Way Of Wishful Thinking….

Mijn dochters hadden, toen ze een jaar of elf, twaalf waren wel een paar van die mini-schoonheden, maar ik kan me bij de invloed die dat op ze heeft gehad weinig voorstellen. De accessoires: avondjurken, tasjes, laarzen en zo waren nogal aan de prijzige kant.(Dat zijn ze nóg, geloof ik, ik zit er niet meer zo in en met alleen maar kleinzonen zal dat er ook wel niet meer van komen!) Dus werden er zelf “jurken”gewrocht en omdat die qua maat vaak niet zo erg klopten, werden er, om ze aan te trekken, nogal eens weelderige hoofdjes gesloopt, er sneuvelde ook nog wel eens arm hier en daar, maar ach, je plopte dat er zo weer in. Geen probleem. The Dutch Way Of Playing, zullen we maar zeggen.

Er verschenen gelukkig ook placebo’s op de markt, die een stuk goedkoper waren en ik zag, behalve in mijn portemonnee, weinig verschil. De kleur van de kleding was hoogstens een beetje verre-oosten-achtig: turquoise en fuchsiaroze of zo. Mijn meisjes hebben niet geleden onder mijn zuinige speelgoedaankoopbeleid en het heeft ze niet beïnvloed. Ze hebben vandaag de dag een praktische auto, een niet-mobiel huis en een keuken met Europese inbouwspullen en de mannen in hun leven líjken in de verste verte niet op Ken. Alles is goedgekomen……

Zijn we weer! Zwitserland is een mooi land en met mooi weer nog mooier. We zijn hartstikke bruin geworden. We hadden een balkon op het zuiden aan de voorkant van het hotel/pension. Onze gastvrouw geeft ons altijd dezelfde kamer, recht tegenover de trap, zodat mijn ega zonder hulp zijn weg vindt door het pand. Het is grappig om te zien hoe de andere gasten reageren op zijn blindheid. Eerst wordt een beetje de kat uit de boom gekeken, maar als dan blijkt dat je leuk met hem praten kunt en hij verder gezond van lijf en leden en mentale vermogens is, komen de vragen over “hoe dat nou is”. Dat is heel leuk, want de meeste mensen zien weinig blinden in het wild, natuurlijk.

Ons muzikale kunstje had weer succes en daar doen we vanzelfsprekend ook altijd ons best voor, net als de kunstschilder die aanwezig is en de gasten met adviezen op teken- en schildergebied begeleidt.

Het was gezellig, maar twee weken Zwitserland is voor ons precies genoeg, want behalve veel wandelen en het natuurschoon, waar een blinde weinig oog voor heeft ondanks dat ie er op ’n andere manier best wel veel van meekrijgt qua sfeer, is er niet zoveel te beleven in dit boerendorp van nog geen 400 mensen. Ze houden hier koorrepetitie op zaterdagavond, de “uitgaansavond”. Het is een heel goed koor trouwens, waar ruim 10% van de bevolking bij betrokken is!

Er ligt bij het dorp een ruïne van een burcht, die is gerestaureerd voor zover dat van toepassing is op een berg zeer oude stenen in een bepaalde formatie. Maar ze hebben de historie helemaal nageplozen en gereconstrueerd en je kunt je een goede voorstelling maken van hoe een en ander is geweest en hoe vechtjassen mekaar vanuit de torens, spiedend over de Rijn, letterlijk in de gaten hielden. Ze gebruiken de open ruimten tussen de oude muren om “theater”- en kooruitvoeringen te geven, die regionaal veel mensen trekken en van goede kwaliteit zijn. Heel bijzonder toch in deze tijd van televisie vanuit je luie stoel!

De tijd staat hier niet écht stil, maar het tempo is behoorlijk anders. Als je een berg op wilt kán dat ook alleen maar langzaam! Dat is wat ons Hollanders ook de das omdoet de eerste dagen van je verblijf hier: je zwóegt naar boven, terwijl je met kleine stappen heel rustig lopend jezelf niet uit de naad werkt. Duurt even, voordat je dat (weer) door hebt. Dat doen die Zwitsers dus beter!

Eventjes “gedwongen” rustig aan is wel prima en doet je goed, maar na een poosje gaat ’t kriebelen. Tenminste bij mij. Dus zijn we tot ons genoegen weer thuis, terug in ons eigen tempo, dat je zo rustig kunt maken als je zelf wilt. Bovendien zijn we van onze jongste kleinzoon van 8 weken een kwart van zijn leven weggeweest en dat is láng, hoor! Maar hij lacht zo lief tegen z’n oma en dat deed ie veertien dagen geleden nog niet….!