Deze week las ik een artikel van Else-Marie van den Eerenbeemt. Ze is familietherapeut en je hebt haar dus nodig als er in je familie iets te therapeuten valt. Nu zit onze familie redelijk degelijk in elkaar en als er wat is, kunnen we dat zelf wel regelen. Maar haar verhandeling ging over het feit, dat mensen in de laatste weken van het jaar van die overspannen verwachtingen hebben rond “gezellig samenzijn” en dan met name met familie. Jarenlange tradities, die niet doorbroken schijnen te kunnen worden en dan de steeds terugkerende clichévraag: “wat doen we met moeder met de Kerst?”. Dat kan uitgroeien tot dusdanige problemen, dat mensen een regelrechte hekel krijgen aan de decembermaand!

In onze kring dreigt een overdosis aan familiebijeenkomsten, doordat er in de tweede helft van november al twee verjaardagen zijn, waarvan wij er één zelf destijds beter hadden moeten plannen en het feit, dat sinterklaas, kerst en oud en nieuw daar nog eens achteraan komen. Die verjaardagen waren alvast heel gezellig en sinterklaas was ronduit een klapper vooral vanwege de peuters en kleuters!

Verder zit een deel van onze kinder-en kleinkinderschaar met kerstmis op een (wadden)eiland, heeft ook één van de zoons dan andere plannen en is met oud en nieuw een ander deel van de familie in de Brabantse bossen te vinden.

Ik vind het een heerlijk idee, dat ze zich geen van allen verplicht voelen en zo hoort het ook. Voor hetzelfde geld of waarschijnlijk heel veel meer in het hoogseizoen, hadden we zelf iets kunnen ondernemen! Hoewel….ik ben met kerstmis toch wel erg graag thuis, hoor! Dat is omdat ik zo van het gefrutsel in huis hou, van de kerstboom, de kaarsjes en lekker koken en zo. Voor hoeveel mensen dat dan is maakt me niet uit.

Else-Marie vertelde ook, dat ze veel klagende kinderen in haar praktijk had, die vonden dat hun óuders te reislustig waren! “En vorig jaar waren ze d’r óók al niet met de kerst! Zaten ze in Wenen en nou gaan ze alweer weg!”. Ja, zo kan dat gaan in deze tijd, de ouwelui de hort op! Ik ben me er van bewust, dat er ook andere omstandigheden zijn, als iemand alleen is of zo. Maar wat mij betreft dan nóg: laat iedereen maar lekker doen waar hij zin in heeft met zulke dagen. Je hoeft de family quality time niet aan de kerstboom te hangen. Daar blijven nog elf andere maanden voor over………

Om half vijf vanmiddag bracht ik mijn man naar een afspraak, die hij had in een voormalig zusterhuis bij een van de ziekenhuizen hier in Apeldoorn. Dat zusterhuis herbergt geen zusters meer, maar wordt gebruikt om kantoren van allerlei instellingen plaats te bieden. Op de begane grond is ook een kinderopvangcentrum gehuisvest. Mijn ega zou een half uurtje wegblijven, niet de moeite om naar huis te rijden dus heb ik in de invallende schemering een wandelingetje gemaakt in de omgeving van het ziekenhuis.

In zo’n namiddaguurtje is er best veel te zien en te horen. Voor een groentenwinkel staat een man met z’n mobieltje: “Wat zal ik dan meenemen? Hoeveel is er dan nog over van gisteren? Nee, da’s niet genoeg. Nou, dat eet ik wel op, neem ik voor jou wel wat anders mee. Ja, ik kijk wel.” Zij krijgt dus meer vitamientjes binnen dan hij vandaag, dat is wel zeker.

In de huizen waar ik langs loop worden lampen aangedaan. Op hun kamers boven zie ik kinderen gebogen over hun huiswerk. Zo ziet het er tenminste uit en dat is wat hun moeder denkt. In een van de huizen in datzelfde laantje wordt hevig verbouwd. Er komen twee jonge mannen aanrijden in een busje, dat ze half op de stoep parkeren. Als ze het huis binnengaan en de bouwlampen aandoen, zie ik dat ze nog veel te doen hebben, de klussers. Zakken cement en grof gereedschap staan in de rondte en wie weet moet het wel voor de kerst klaar!

Bij het bejaardenhuis aan het eind van de laan staat een belbus van Connexxion, die de mensen van de dagopvang weer naar huis brengt. De activiteitenbegeleidster zwaait ze gezellig uit. “Tot morgen!”.

Als ik weer voor het ziekenhuis langs loop heeft een ambulance uit het midden des lands, aan het telefoonnummer op de auto te zien, net iemand afgeleverd. De chauffeur staat buiten de auto te bellen, terwijl zijn collega papieren zit in te vullen. Hij zegt, dat “meneer goed is overgekomen” en dat ze nú op de terugweg gaan.

Bij de kinderopvang parkeren haastige moeders hun auto langs de stoeprand, waar het eigenlijk niet mag, zetten de alarmlichten aan en hollen naar binnen. Ook twee vaders trouwens. Binnen staan twee leidsters met babies op de arm en wordt er nog een kindje verschoond. Druk, druk, druk, iedereen. Mijn blokje om in schemerig Apeldoorn. Nou, dit was “vrouw bijt hond”, goedenavond…….

Zaterdag moest ik heel lang wachten in een file richting het centrum. Er was nogal wat Sinterklaasgedoe in de stad en op de markt en in winkels en dat ontwricht de infrastructuur. Het was al ’n uur of vier ’s middags en dan moeten al die Pieten natuurlijk ’n keer naar huis. Er liepen er twee langs de Deventerstraat, waar dus die file stond.

En dat waren nou eens écht leuke Pieten! Jongens die er lol in hadden. Met het goeie postuur en ze zagen er prachtig uit! Dus geen meisjes met niet te verhullen vormen, die kinderen toch in verwarring moeten brengen, denk ik dan. Maar deze Pieten hadden nog snoepgoed over van hun klusje in de stad en als ze zagen, dat er kinderen in de wachtende auto’s zaten, sprongen ze over het heggetje tussen het fietspad en de rijbaan en staken hun arm door het schielijk opengedraaide raampje om de kinderen wat toe te stoppen. Iedereen, behoorlijk geïrriteerd door het lange wachten, was gelijk vertederd, want het was zó leuk, zoals ze dat deden!

Ook de mensen zonder kinderen in de auto zwaaiden vrolijk naar ze toen ze weer verder liepen. Ik had er zelf ook een heel gezellig gevoel bij, zo “ouderwets” eigenlijk. Er waren daar geen winkels en er was geen enkel commercieel belang. Gewoon een paar jongens, die plezier hadden in het “spel” en hun incognito! En sorry voor de oude baas, maar met Sinterklaas erbij was het lang zo leuk niet geweest……!

Vandaag, of eigenlijk gisteren als ik nu naar de tijd van posten kijk, ben ik weer een jaartje ouder geworden. Deze grijze zondag was daar zeer geschikt voor. Iedereen had wat meer tijd en het enige belangrijke vandaag was, behalve dat ik jarig was natuurlijk, de loting in Portugal. Weer Duitsland, hè? Het is ons lot.

We hadden het gezellig en ik heb van mijn familie een heel leuk cadeau gekregen. Iets, dat ik altijd al enig vond, maar dat er nooit van is gekomen. Een poppenhuis. Het moet nog in elkaar gezet worden en dat gaan we morgen doen. Daar verheug ik me op. Ik vind het zó leuk! Een miniwereldje en kinds zal ik er niet van worden, hoor! Ik ga allemaal dingen maken voor m’n huis op kabouterformaat.

Morgen zal ik echt nog wel een wasje draaien en er komt ook nog wel eten, maar verder verklein ik mijn horizon. Ik heb het al over een wasje…….