Noten-en huilebalk……

om op te vreten....?

Vrijdag gaan we weer voor een weekje naar Zwitserland. Dat doen we bijna elk jaar om muziek te maken en te zingen met de gasten van een hotel, dat vrienden van ons hebben in Waltensburg, kanton Graubünden. Dat is erg leuk om te doen en ze lieten ons al weten, dat we “onze borst maar nat moesten maken”, want het hotel zat vol. Dat is alleen maar gezellig, want met meer mensen kun je ook meer doen.

We bereiden altijd een programma voor waarmee we alle kanten op kunnen, want je weet van tevoren niet wat er in huis is aan talenten. Dat is het aardige er ook van. Klassiek ingestelde mensen, die zich ook eens aan wat lichtvoetigers wagen en andersom. Kortom een verrassingspakket!

Toen ik op zoek was naar wat teksten, die ik kwijt was, kwam ik op een pagina met oude liedjes de woorden tegen, waarmee mijn moeder mij als kind steevast hevig aan het janken kreeg. Ik vond het zó’n zielig liedje! Ik zal een jaar of vier geweest zijn, dat ze het altijd zong.

“Lammetje, loop je zo eenzaam te dwalen, over de hei, over de hei? Hoe kom je hier, zo van allen verlaten, bleef je niet liever daarginds op de wei? Lammetje, hier groeien bloemen noch gras. Hier is geen watertje dat je zou lusten, hier is geen schaduw om onder te rusten. En als je dan nog zo klein maar niet was, en als je dan nog zo klein maar niet was!”.

En dan die laatste, meest zielige, regel dan ook twéé keer, hè! Wrijf het er maar in bij je kind. Ik kan nog steeds geen lamsvlees eten. Heeft niet eens schapenvlees mogen worden…..snif……

3 reacties op “Noten-en huilebalk……

  1. loeffie

    april 30, 2004 at 10:46pm

    Te laat, jullie zitten er al. Ja ik herinner me dat je er vorig jaar over geschreven hebt.

  2. gerard

    mei 17, 2004 at 11:23pm

    Waarom ik vandaag via Goggle op zoek ging naar het lied over het lammetje (waarvan ik mij nog slechts enkele regels herinnerde)? Wel, ik bezocht mijn stokoude tante het afgelopen weekend en ze vertelde mij dat mijn eigen vader als klein jochie geregeld in tranen was als zijn vader (mijn opa) het zong. “Hé” dacht ik, “dat heeft ie mij nooit verteld!” Zelf overkwam mij als kind keer op keer hetzelfde, het “tranen maken” ging dus van vader op zoon.
    Toen ik zelf kleine kinderen had wist ik echter niet alle regels meer, te weinig in ieder geval om hen echt te ontroeren. Een gemiste kans! Maar als ik ooit kleinkinderen krijg ga ik het alsnog proberen, nu ik via uw site de hele tekst weer ken. De melodie wil nog niet helemaal lukken, maar hopelijk komt die nog volledig terug in mijn hoofd.

  3. greet faber

    november 14, 2004 at 3:48pm

    Hallo Els,
    Ik zocht zomaar het liedje van het lammetje wat ik sinds mijn vroegste kind zijn, geboren in ’28, niet meer gehoord heb. Beelden uit mijn kinderjaren dus. En kwam al surfend bij jouw verhaaltje terecht.
    Ook ik herinner me de enorme droefenis als mijn moeder het zong. Maar we vroegen er om, we wilden het geregeld horen en steeds opnieuw die tranen. Gek eigenlijk, we kenden zelf de woorden ook wel maar het effect was niet hetzelfde.
    Groeten,
    Greet Faber.

Laat een reactie achter op gerard Reactie annuleren

Naam en email velden zijn verplicht. (emailadres wordt niet gepubliceerd)