We hebben een hele lieve bescheiden hardwerkende hulp van Marokkaanse origine, die ons elke week een ochtend heel blij komt maken. Als ze na een paar uur is vertrokken, loop ik heel erg gelukkig te zijn in ons schone huis. Ze doet het fantastisch en ik weet dat ik een enorme bofkont ben.

Haar Nederlands is, ondanks dat ze een Nederlandse echtgenoot heeft, niet geweldig, maar we kletsen zo ongemerkt toch nog heel wat af. Dan vertelt zij ons over haar Ramadan en wij vertellen haar over onze Sinterklaas en zo. We hadden dan ook een geurig Sinterklaascadeautje voor haar om thuis uit te pakken. Nee, geen gedicht, dat gaat weer te ver qua inburgering, hoewel ik wel een lofzang op haar had willen rijmen, maar ik twijfel of ik dat kaartje met : “Voor Amina van Sinterklaas” er nou aan had moeten hangen……Het blijft toch een katholieke heilige, die Sint.

Nou ja, met Kerstmis ga ik maar koekjes voor haar bakken, dat is toch meer richting islam…….

Toen we zaterdagmiddag in de supermarkt boodschappen deden liep daar een Zwarte Piet rond met een vrouwenstem. Een Zwarte Pieternel dus. Nou zitten kinderen daar tegenwoordig helemaal niet mee, heb ik het idee, ze weten wel waar Piets rondingen vandaan komen.

Ze deed het leuk trouwens. Erg leuk was ook, dat op een bepaald moment via de omroepinstallatie van de winkel te horen was: “Attentie, Zwarte Piet, wil je toestel 4 bellen, Zwarte Piet, toestel 4!”. Het bracht bij veel mensen een glimlach tevoorschijn…..!

We hebben gisteravond hier het Sintfeest gevierd met z’n allen. Er was vantevoren maar één plek geschikt voor het verzamelen van de cadeautjes en dat was opa’s werkkamertje op de eerste etage. Dus was het buiten bij de voordeur zetten van de hele handel eigenlijk geen optie vanwege de door het kleine volk te ontdekken logistieke acties .

Er moest luidruchtig worden aangebeld, een brief van Sinterklaas door de brievenbus worden gedaan met instructies en een heel verhaal over Klimpieten door het raam en zo. Het raam van opa’s kamer moest dan ook wijd opengezet, de luxaflex slordig scheef gehangen, want die klimpieten hebben een ruige reputatie al komen ze van alles brengen.Kortom, het is een hele organisatie met vier van die gelovige kindertjes, maar je doet als ongelovigen je best en gaat er voor zolang het nog kan.

Ze stonken er dan ook vierkant in, de jochies, waren vliegensvlug boven en vonden e.e.a. zeer geloofwaardig! Waar de Pieten zo gauw een ladder vandaan hadden, waarom het raam niet zoals gewoonlijk op slot zat, het waren allemaal vragen waarop we voorbereid waren, maar ze werden niet gesteld. Het aanzicht van zoveel cadeautjes maakte het hoe en waarom volkomen onbelangrijk. Een lesje voor volwassenen: accepteer een resultaat en vraag je niet af hoe het er is gekomen.

Nou ja, het was oergezellig en iedereen is verwend. De kinderen natuurlijk het meest, maar daar gaat het om bij dit feest. (Jee, ik blijf nog rijmen ook!). Kinderen hebben trouwens zonder Sinterklaas ook niet te klagen tegenwoordig. Maar dat vindt deze oma dan en die moet niet zeuren. Sinterklaas is nog steeds jarig vandaag en ook nog niet het land uit. Het gevaar van “mee in de zak” is nog niet geweken……..

Hansje van Pinksoup kwam tot de ontdekking dat ze onbetaald een doosje potloden had meegenomen uit de Hema. Of liever gezegd: meegekrégen, want de caissière had ze ongescanned in haar plastic tasje gedaan. Dat is dus een kwestie van overmacht, ze kon er niks aan doen. Ze vreesde een slapeloze nacht, want het voelde als gestolen goed en dat gedijt niet, dat weten we allemaal. Ze vraagt zich af of ze terug moet voor die € 2,95 die de potloden gekost zouden moeten hebben.

Ik zou het maar niet doen en het als een meevallertje beschouwen. Het gééft me toch een administratieve ellende als je het anders wilt doen! Daar zijn ze helemaal niet op berekend bij de Hema en nemen je je eerlijkheid dan alleen maar kwalijk.

Hoe ik tot die gedachte kom ligt aan een ervaring die ik had, jaren geleden en ook in een tijd, dat we bepaald niet ruim in onze slappe was zaten, dat scheelt ook. Ik wist precies wat er in mijn portemonnee zat, zal ik maar zeggen. Bij een caissière van een supermarkt kreeg ik teveel wisselgeld terug. Je hebt dat wel eens, je weet dat het niet klopt, maar ziet zo gauw niet hoe of wat. Dat was die keer bij mij ook zo. Het was erg druk en dan schuif je snel door, maar toen ik buiten was kwam ik er achter, dat ze me van een ander bankbiljet had terug gegeven dan van waarmee ik betaald had. In mijn voordeel dus.

Ik vond, dat ik terug moest, terwijl mijn man zei: “Ja, kom zeg, dan moet ze maar opletten!”. Maar ik zie dan een wenend meisje voor me, dat aan het eind van de dag bij haar chef op het matje wordt geroepen, bedreigd met ontslag vanwege een kastekort. Dat wilde ik beslist niet op mijn geweten hebben dus ik ging terug naar de kassa waar ik had afgerekend.

Daar had inmiddels een wisseling van medewerksters plaatsgehad en de caissière die mij had geholpen was weg. Ik legde uit wat er naar mijn mening gebeurd was en tot mijn grote verbazing zei het kassameisje hooghartig: “U moet zich vergissen, mevrouw, wij maken geen fouten!”. Voor de vorm drong ik nog wat aan, maar ze had geen zin in gereken en oponthoud in haar rij. Nou, toen kon ze de boom in met haar arrogantie!

Mijn man, die buiten bij de boodschappen was gebleven, lachte vergenoegd en ging meteen aan de slag om te bedenken wat (hij) we met het douceurtje zou(den) doen. Soms duurt eerlijkheid wel eens het kortst…….