Als gevolg van een interview, dat we vanmorgen hoorden, met Cri Stellweg, jarenlang bekend als columniste Saartje Burgerhart in de Volkskrant, ben ik een beetje aangeslagen. Zo erg is het nou ook weer niet, maar toch: een beetje. Cri Stellweg is namelijk zondag overleden op 84-jarige leeftijd. Dan mag je op zich niet mopperen.

Ze schreef verschillende boeken over ouder worden o.a. “Ik maak je een graf van letters” , “Deze aarde verlaten”, “Ontbijten in je eentje” en “Iedereen is tegenwoordig jonger dan ik”. Inspirerende titels. Maar haar directe, open manier van schrijven spreekt me wel aan. En vanmorgen hoorden we in die radiouitzending dat dat ook haar manier van spreken was. Iemand met wie je rekening moet houden. Lekker eigenwijs en op haar strepen staand.

Tegen de interviewer zei ze: “Ik zeg ‘jij’ tegen jou en jij zegt ‘u’ tegen mij. Zo’n afspraak is tegenwoordig nodig, want iedereen ‘jijt’en ‘jout’ maar raak, ongeacht je leeftijd”. De vragensteller had geen moeite met haar decreet en vond het zelfs logisch. Normen en waarden dus, die man.

Het interview was al van een paar jaar geleden toen ze ‘pas’ 81 was. Ze hadden het over ouder worden, afhankelijk zijn, zelfstandig willen blijven, terwijl dat eigenlijk niet (meer) kan en de last die je je kinderen bezorgt als je hulp nodig hebt. Als je, zoals ik, over een paar dagen jarig bent en er weer een jaar bijkrijgt, een kroonjaar nog wel, dan gaat dat soort onderwerpen toch kriebelen. Net als Cri wensen wij lang gezond en actief te blijven en voor alles zelfstandig.

Iedereen krijgt een keer te maken met het regelen van dingen voor z’n ouders. Mijn vader is vrij jong overleden en dus was mijn moeder ook redelijk jong weduwe. Toen zij meer ging sukkelen met haar gezondheid moest er ook van alles gebeuren. Geschikte woonruimte, hulp (die ze niet wilde), op mijn zusje, die het dichtst bij woonde, kwam dus veel neer, terwijl mijn moeder, niet gelukkig met haar situatie, ook nogal eens iets op haar afreageerde. Dat was allemaal niet leuk en zo wil ik het dus niet!

Nou ja, Cri heeft geen zorgen meer en is in haar eigen huis gestorven. En ik maak me op voorhand veel te druk, dat weet ik ook wel. Ik zie zoveel mensen, die veel ouder zijn dan wij en die het nog bijzonder gezellig hebben met elkaar. Ik ga dan ook donderdag bijzonder gezellig jarig zijn! Maar ondertussen ben ik toch blij, dat ik dat programma vanmórgen heb gehoord, anders had ik vast de hele nacht wakker gelegen……..

Hoe komt een mens er toe om voetbalscheidsrechter te willen worden? Als een wedstrijd niet loopt krijg jij er bijna altijd de schuld van, als je je een keer vergist en een zich in een fractie van een seconde afspelende situatie verkeerd beoordeelt, weet de hele tribune plus heel televisiekijkend Nederland het beter en heb je het altijd gedaan. Kun je in een praatje na de wedstrijd, met een verslaggever die je het vuur na aan de schenen legt, je beslissing gaan staan verdedigen of gaan toegeven, dat gebeurt gelukkig ook, dat je je hebt vergist. Ondanks grensrechters die het dan kennelijk ook mis hadden. Die pakken ze nooit. Eigenlijk zouden ze dan de hele arbitrageploeg voor de camera moeten halen, toch? Je moet om scheidsrechter te willen worden een bepaald karakter hebben, denk ik, en veel eelt op je ziel.

Van de zomer had ik een stukje geschreven over die kopstoot van Zidane, die reageerde op de opmerking van een andere speler die hem in het verkeerde keelgat schoot. Die opmerking dus. Toen had ik het over het verbale geweld in het veld, dat je in tegenstelling tot het fysieke, niet kunt zien, laat staan horen. Naar aanleiding daarvan kreeg ik een reactie van John Blankenstein, internationaal scheidsrechter en helaas kort nadien overleden. Hij vertelde, dat hij vijfentwintig jaar wedstrijden had gefloten en heel wat over zijn kant had moeten laten gaan. Hij vond het gedrag van Zidane onprofessioneel, hij had zich moeten beheersen, zoals hij zich al die vijfentwintig jaar ook had moeten beheersen.

Dat gedoe met Perez en Sneijder schijnt dus niks bijzonders te zijn en van alle tijden. Alleen het taalgebruik, breed uitgemeten in de media, schijnt veranderd te zijn. Er worden ernstige ziektes bijgehaald en mijn man voelt zich aangesproken, omdat men zich van zijn handicap bedient.”Iedereen wordt maar blind genoemd, de exclusiviteit gaat er zo helemaal af”, zegt hij. Grof taalgebruik kan ik niet waarderen, laat ik dat voorop stellen. Het is nergens voor nodig en er mag iets van gezegd worden. Gele kaart, oké, je mag je shirtje tenslotte ook niet meer uittrekken als je gescoord hebt en daar enthousiast over bent, in die orde van grootte moet je verbaal ‘enthousiasme’ dan ook maar zien, vind ik. In het veld. Spreekkoren op de tribune zijn georganiseerd verbaal geweld, dat vind ik weer heel iets anders. Kwestie van mentaliteit van je supporters en daar mag een club best wat aan doen.

Maar de ‘rel’ die de media nu weer heerlijk opblazen ten aanzien van een paar kwaaie Ajax-spelers slaat nergens op. Ze lieten gisteren in dat voetbalpraatprogramma van Jack v.Gelder een filmpje zien van Rinus Israëls, destijds trainer van Feijenoord, die een totaal kale scheidsrechter vanaf de kant toeriep: “Hé, krullebol, ben je wel helemaal lekker?”. Hij zal er niet voor naar de tribune zijn verwezen. Maar zeg nou zelf: zoiets klinkt toch leuker dan ‘kanker’ en ‘tyfus’. Humor om te lachen……..

****Vanavond en vannacht is mijn gastheer druk bezig met servers verhuizen. Dus dat kan wat onbereikbaarheid geven, maar ‘wat moet, dat moet’.(oud Apeldoorns gezegde…). Het ligt dus niet aan u…..

Naar aanleiding van de afgelopen verkiezingen zegt De Razende Bol: “Nee, dan had u toch beter de piano kunnen laten stemmen”……Leuk gevonden en daar ben ik ’t wel mee eens als je de gecompliceerde uitslag bekijkt. Maar wij hebben een beetje ’n aparte piano.

Het stemmen van de piano was bij ons thuis vroeger een happening. Niets meer en niets minder. Als de pianostemmer kwam was hij er om te beginnen nooit onverwacht, maar volgens afspraak op tijd, zodat mijn moeder de richeltjes van de piano waar ze niet dagelijks kwam van tevoren nog kon afstoffen. Vervolgens haalde hij alle kleppen er af waarna het instrument in z’n blote nakie stond. Als kind vond ik dat een beetje zielig, maar ik wilde wel altijd kijken.

Onze stemmer was geen pianist maar een pianeur. Als zijn stemkarwei, dat toch wel gauw anderhalf uur duurde, er op zat, controleerde hij z’n werk door een serie indrukwekkende gebroken akkoorden te produceren en nog ’n stukje te spelen waaraan je kon horen dat hij een pianeur was. Maar ik vond het gewéldig!

Dan zette hij het onttakelde instrument weer in elkaar en vertelde mijn ouders wat er eventueel in de toekomst misschien, maar nog niet direct noodzakelijk vervangen dan wel gerepareerd moest worden. Waarop zij geschrokken vroegen wat dat dan moest kosten, waarop de stemmer altijd zei, dat het geen haast had.

En inderdaad: het had geen haast. Ik heb de piano meegekregen toen ik trouwde, inmiddels 45 jaar geleden en we hebben hem, meestal wegens financiële prioriteiten, zeker niet regelmatig laten stemmen en er is bovendien nooit iets aan gerepareerd hoeven worden. En hij stamt uit 1928!

Zo’n jaar of wat geleden hebben we hem eens helemaal laten nakijken door een pianohandel en behalve een pedaal dat piepte mankeerde er praktisch niks aan. Van de vilten zijn er twee vervangen en dat was het. De klank is nog steeds geweldig. In de zomer ontstemt de diskant, de hoge-tonen-kant dus, een beetje, maar zodra de kachel aangaat trekt dat vanzelf weer bij. Voor de Sinterklaasliedjes is hij weer keurig op toon. Omdat we dat weten, laten we ‘m dus niet stemmen. Niet nodig, het is een doe-het-zelver, die piano van ons. Ideaal, zulk stemgedrag…….

Dat Hans Teeuwen gestopt is met cabaretprogramma’s maken, omdat hem dat volgens eigen zeggen te veel uitput, daar kan ik eerlijk gezegd niet zo rouwig om zijn. Het was niet helemaal mijn stijl wat ie deed. Dat die jongen supermuzikaal is liet hij wel horen als hij de vleugel bespeelde. Hij kan d’r een houtje van.

Maar dat hij zo goed zingt! Verdorie, dat maakte al dat gepraat rond die lijsttrekkers bij Pauw & Witteman helemaal goed, zeg! Wat een timing, wat een uitspraak en ook wat een combo als begeleiding! Ik hoop dat ie dit blijft doen of dat ie in ieder geval een cd’tje maakt. Wil ik wel voor m’n verjaardag dan of voor moederdag of zo maar, kan ook. Gôh, die Hans…..

Zo hé, ’t is waar, hoor, van die nachten in Brabant. Lang. Hoe ze het volhouden, die Brabanders! Dat moet training vereisen. Het was er erg gezellig. We waren in “Den Beerschen Bak”, een klein bungalowpark in Westelbeers. Leuk huis, waar iedereen goed de ruimte had. ’n Pietsie gedateerd: bedden met lakens en donkerbruine dekens, zodat wie in dienst is geweest een déjà vu moet hebben gehad.

Verder was er op het park een leuke speeltuin voor de kinderen, geen autoverkeer en het was er erg rustig. We hoefden dan ook niet naar een tropisch zwemparadijs. Bij de receptie waren alleen wc-rollen en vuilniszakken te koop en dat getuigt ook van een praktische aanpak: boodschappen doe je maar ergens anders.

Er was een flinke open haard in het huis en die hebben we gestookt dat het een lieve lust was. En wat waar is, is waar: die kinderschoentjes, neergezet voor Sinterklaas, komen toch leuker uit bij zo’n haard dan bij de centrale verwarming thuis. En laat die ouwe Sint nou ook de weg weten in Brabant, zeg! De Pieten hadden er evengoed een rotzooitje van gemaakt, omgevallen stoelen, modder bij de deur en zo. Ouderwets door de schoorsteen, zoals het hoort, is er niet meer bij tegenwoordig. Zal de Arbo wel weer wezen. Maar…de schoentjes waren gevuld en daar ging het om!

Verder hebben we gewandeld, spelletjes gedaan, tv gekeken ,(de X-factor wil je toch niet missen, nietwaar?) goed gegeten, nog beter gedronken en het weekend was zó maar om. Ook in Brabant kent gezelligheid dus geen tijd. Vandaar die doorgehaalde lange nachten natuurlijk……

We gaan even een paar Brabantse nachten beleven. Die zijn lang, zeggen ze. Tot later dus………

Vanavond zat VVD-er Gerrit Zalm bij Pauw & Witteman. Op de vraag waarom hij niet wat vaker in beeld kwam om campagne te voeren voor zijn partij zei hij: “Je moet jezelf een beetje schaars houden”. Dat vind ik een fraaie uitspraak van iemand tegen wie iedereen kennelijk “u” zegt.

Want laten we wel wezen: de overkill aan lijsttrekkers op de televisie maakt dat je, elke keer als je die aanzet en je ziét er weer een, denkt: “Néé, hè, niet wéér die verkiezingen!”. Je zapt snel verder naar zinloos vertier, terwijl je diep zou moeten nadenken over wat je aanmoet met je kiesrecht.

Dit negatieve effect van hun gejakker van hot naar her, van programma naar programma, van debat naar debat kan toch de bedoeling niet zijn van de partijleiders. En ze worden moe, hoor, een campagnestrateeg die ook bij P&W in het programma zat, zei het zelf. Alleen Marijnissen is verstandig, denkt om z’n hart, en neemt een dag rust.

Wij hoeven alleen maar om onze stem te denken en dat is verdorie al moeilijk genoeg, zeg…..

De krant had het vandaag over de Sinterklaasgekte, die nú al toeslaat, terwijl de man nog helemaal niet in Nederland is. Dat is ie nooit, maar dat weten wij alleen. Onze oudste kleinzoon heeft ‘geruchten’ gehoord op school. Dat ie niet bestaat. Zijn moeder heeft hem gerustgesteld, want ze wil ‘m nog niet kwijt als gelovige. Dat kan ze nou wel willen, maar de twijfel is gezaaid. Maar het is ’n slim jongetje, die zoon van haar, dus die houdt op zijn beurt z’n moeder nog wel een poosje in de waan.

Maar het grote toneelspel rond Sinterklaas is dus begonnen. Vanavond beginnen ze op de televisie met het Sinterklaasjournaal en dat vind ik ook redelijk vroeg trouwens. Zolang Sinterklaas er nog niet is gaat dat over feiten zoals: ‘Zijn de bruggen wel hoog genoeg om de boot door te laten? Waar moet Sinterklaas straks slapen? Is het Grote Boek eigenlijk wel correct bijgewerkt?’ en meer van dat soort prangende vragen.

Onze kleinzoons weten dat Sint a.s. zaterdag aankomt, maar wij zijn dan met de hele familie van alles aan ’t vieren in Brabant en “hoe moet dat dan met onze schoen?”, vroegen de mannetjes zich af. Mama moet maar even bellen naar het Sinterklaasjournaal, dan kunnen ze even doorgeven waar Sinterklaas moet zijn. Zou ze doen. En met de moderne communicatiemiddelen van tegenwoordig moet dat goed komen.

Ik las in dat Sintartikel in de krant over een moeder die haar kinderen rustig hun schoen liet zetten en die vervolgens leeg liet. Om ze te leren dat er ook wel eens niks in komt. Dat vind ik wel stoer. De prinsjes en prinsesjes zijn zó verwend, dat ze dat niet verwachten. En verwende kinderen kennen geen grenzen, zei een pedagogische mevrouw in dat krantenverhaal dus ook niet de grenzen van de portemonnee van Sinterklaas. Lijkt me wel handig om kinderen zich daar bewust van te maken. Daar hebben we met z’n allen nog een week of drie de tijd voor. Dat moet lukken en het is goed voor de mystiek rond 5 december, want die mystiek moeten we in stand zien te houden. Hoewel onze oudste kleinzoon wellicht zijn laatste jaar als volbloed-gelovige beleeft, hoe jammer z’n moeder dat ook vindt.

Die lege schoen lijkt trouwens verhipte veel op de ‘boterham met tevredenheid’ die mijn moeder ons vroeger regelmatig voorzette. Pedagoogje, hè……?

Toen onze kleinzoon van vijf met een op school vervaardigd schilderachtig kunstwerk thuiskwam en zijn moeder, geïnteresseerd in schildertechnieken, vroeg of hij dat met ‘ecoline’ had gedaan, zei hij: “Nee, met juf Heleen”……..