Er zijn zwangerschapscursussen waarbij de moeders, en de vaders mogen zo nu en dan hand- en spandiensten verlenen, oefeningen leren om de bevalling zo soepeltjes mogelijk te laten verlopen. Dat is mooi. Vroeger had je dat nog niet zo. Ik kreeg van mijn huisarts wat ontspanningsoefeningetjes mee, die ik liggend op een matje moest doen thuis en dat was het dan.

Bij ons eerste kind woonden we op ’n paar kamers in een huis dat we deelden met anderen. Als ik dan in onze niet zo grote ruimte op de grond lag te steunen en te puffen vanwege die zwangerschapsgymnastiek, kreeg mijn man, die toch mede de aanstichter was van al dat gedoe, de slappe lach. Daar had ik helemaal niks aan. Ik ben er dus mee opgehouden, want om nou een bron van vermaak te zijn, terwijl ik zo mijn best lag te doen voor zijn kind, vond ik maar niks. Ik heb alle vier onze kinderen ongetraind gekregen en gezellig naar de bios is leuker, maar het viel, mede door het fantastische resultaat, reuzemee allemaal.

Ik heb genoten van de babyperiode van elk kind. Mede daarom vind ik, wat je vrijwel dagelijks leest in de krant, wat er gebeurt met zulke jonge kinderen, zo moeilijk. Misschien gebeurt het al wel, hoor, maar zeker niet op grote schaal, dat er naast de gezellige aandacht die er is voor het lichamelijk gebeuren rond het krijgen van een kind ook eens veel meer nadruk komt te liggen op wat er met de ouders gebeurt als het kind er eenmaal is.

Zijn die wel voldoende voorbereid op het nachtenlang gehuil als er wat met de darmpjes is, op al het onbekends dat op ze afkomt als kersverse ouders? Waar moet je je ongerust over maken en wat is normaal? Dat weet je toch allemaal niet? Al lees je nog zoveel boeken, wat bij de ouders die de krant halen meestal niet het geval is, je weet echt niet wat je te wachten staat.

Ik ben ervan overtuigd, dat veel fatale gebeurtenissen met baby’s niet of veel minder vaak zouden plaats vinden als de ouders dat zouden weten. Via een cursus, via dvd’s of wat dan ook. Je kunt echt wanhopig worden als je niet weet wat er met je kind is, je kunt er niet mee communiceren, je wilt alleen maar dat het ophoudt, dat gekrijs. Je moet de volgende dag weer naar je werk na een slapeloze nacht, of twee, of drie. Geen reden om je kind iets aan te doen, maar het gebeurt wel.

Laatst zag ik een, naar ik meen Engels, programma, waarin jonge mensen een cd mee naar huis kregen met babygehuil. Daar moesten ze dan de duur van die cd, zo’n 50, 60 minuten dus, naar luisteren en dan kijken hoe ze er zelf aan toe waren. Dat bleek geboortebeperkende effecten te hebben! Mooi, dat scheelt weer enge berichten in de krant en dramatische rechtszaken……

Onze kerstboom staat. Vroeg ja, ik weet het. Maar het was vandaag echt weer om een kerstboom op te zetten. Zó donker, zulk pestweer, het moést gewoon. En met een kunstboom kan dat. Als ik eerst met een schop naar het bos had gemoeten om er een uit te graven was het een ander verhaal geweest, maar nu kon ik gewoon toegeven aan het verlangen naar licht in de duisternis.

In onze boom zitten meer dan 300 lampjes, verdeeld over drie strengen met ieder een stekker er aan. Ieder jaar was het weer hetzelfde geworstel met die strengen. Je moet ze namelijk netjes uit de boom halen en net zo netjes oprollen en ze dan netjes opbergen en dat was allemaal niet mijn sterke punt. We hebben dan ook wel eens helemaal nieuwe lampjes moeten kopen omdat de oude met geen mogelijkheid uit de war te halen waren.

Maar dit jaar ging het vlekkeloos! Geen stress, ze gingen er alle driehonderdzoveel moeiteloos in. En zal ik eens vertellen hoe dat komt? Omdat de snoeren met lampjes na de kerst van vorig jaar uit de war zijn gehaald door onze hulp die, de puinhoop ziende, die wij er van gemaakt hadden, zei: “Ik mee naar huis nemen, ik weer goed maken!”. Ons schoonmaakengeltje is Marokkaanse, alweer twee jaar bij ons en die doet mensen graag een plezier.

Samen met haar zus heeft ze heel onze (on)christelijke lampenzooi uit elkaar zitten plukken en netjes om karton gewikkeld. Haar Nederlandse man vertelde later, dat ze daar een hele avond mee bezig zijn geweest. Nou, en daarom kon ik onze kerstboom vandaag probleemloos van zijn lichtjes voorzien! Dank zij twee moslimvrouwtjes, die toch eigenlijk niks met een kerstboom hebben……schattig, hè?

Er worden hier veel autoprogramma’s gekeken. Dat heb je met technische mannen in huis. Mij interesseert een auto alleen zolang hij vier wielen en een stuur heeft en me van A naar B brengt. Ik herken weinig merken en opgewonden raken van mooie sportwielen of een grill gebeurt me niet zo gauw. Onder onze auto zitten trouwens wel sportwielen, omdat onze zoon die bij verandering van voertuig over had en het wel geinig vond om z’n ouders een beetje hip te laten rondrijden.

Dus ik weet, doordat ik met een half oog meekijk, er wel iéts van, maar ik kijk meer naar de presentatoren dan naar de auto’s. Om die reden vind ik het Engelse “Top Gear” leuk (hoewel één van de presentatoren laatst een niet zo leuk ongeluk kreeg, toen hij met een gangetje van 500 km per uur crashte. In zo’n geval ben je sowieso al niet helemaal in orde, dacht ik).

Bavo Galema, zo ongeveer de lelijkste man van Nederland, hoewel je iemand niet op z’n uiterlijk mag beoordelen natuurlijk, vind ik wat overdreven doen. En de gebroeders Coronel vind ik wandelende reclameblokken voor hun eigen business, maar daar doen ze het natuurlijk ook voor. Al was je het zelf. De helft van die TimTom-tweeling, Tim, reed van de week in een klein autootje door Utrecht. (Effe vragen wat voor merk het ook alweer was…..)

O, een Peugeot 107. Hij deed er badinerend over, want ha, ha, het was natuurlijk wel een kléin autootje. “Stadsautootje”, zei hij dan ook. Leuk voor ’t vrouwtje ( dat zeg ik, hoor!!). De Utrechtse politie had ‘m bij die rit wel een paar keer kunnen bekeuren. Tijdens het rijden door het drukke stadsverkeer zat ie natuurlijk dat programma te presenteren, had beslist geen aandacht voor zijn medeweggebruikers, had meestentijds zijn handen niét aan het stuur, want Tim is een druk baasje en had heel wat aan te wijzen in de auto en te gesticuleren.

Ik heb nu niet zo gauw kunnen zien of hij zijn gordel om had, maar dat soort heren vergeet dat ook nog al eens. Hij parkeerde de auto op de hoek van een gracht, waar dat niet is toegestaan ( maar ja, televisie, hè, dan mag alles), maar the limit vond ik, dat hij op de Croeselaan zei: “De auto is zo klein: in noodgevallen plak je er een 45km-sticker op en pak je het fietspad!”en dat dééd ie ook! Toeterde naar een daar rijdende fietser en reed dus gewoon over het fietspad. En dat was láchen, joh!!

Dit zijn mannen met een voorbeeldfunctie in het verkeer! Dat je het maar weet. Wat ze op een racecircuit doen moeten ze zelf weten, maar ik had nu graag een vette prent willen zien! Net als een gewoon mens: dókken! Nou ja, programma’s als “Wegmisbruikers” en “Blik op de weg” moeten ook bestaan, hoewel Leo de Haas ook ’n beetje een gladjanusje is, hoor, met een groot commercieel belang in van alles. Maar dat vind ik dan, een vrouw met sportwielen……..

Druk weekje achter de rug! Erg gezellig gesinterklaasd, met kleine kinderen erbij altijd leuk, hoewel de stakkerdjes al aan het vijfde Sinterklaasfeest bezig waren, dinsdag. Mama’s werk, papa’s werk, de peuterspeelzaal, op school en o ja, dan ook nog gewoon thuis. Wij hebben het maar bij wat bonzen op de ramen gelaten, want wéér ’n Sinterklaas ( ze hebben het zelf trouwens al over “neppers”) was teveel van het goede.

Maar we hebben het weer gehad en die van de televisie is toch de echte ( dat Bram nog maar lang gezond mag blijven!). Ik heb zijn portret vorig jaar eens uit de Varagids geknipt en ingelijst en hij staat dan een paar weken op de schouw als de enige echte. De rest is nep en doet z’n best maar. Dan blijft het overzichtelijk en is er niet zoveel uit te leggen. Want dat de man niet in Rotterdam en Friesland tegelijk kan zijn, nou, dat snapt een kind.

En nu dan óp naar de kerst. Gezellig, hoor! Ik kan er niks aan doen, maar ik ben letterlijk verslingerd aan dat gefrutsel in de weken voor kerst. En wat vált het dit jaar mooi, hè? Kon toch niet beter? De temperaturen passen zich nog niet erg aan en op een witte kerst zou ik dan ook maar niet rekenen.

Ik las in de krant dat een kunstenaarscollectief uit Tilburg zich het lot van eenzame kerstvierders heeft aangetrokken. Ze brengen een dvd in de handel waarop iemand anderhalf uur lang je “tafelgenoot” kan zijn als je in je eentje een kerstmaal naar binnen moet werken. Je zult je tafel dan even voor de televisie moeten schuiven, maar dat is te overzien. Vanaf het tv-scherm eet en praat ie dan gezellig met je mee.

Je hebt ook nog keuze uit Geselecteerde Tafelgenoten: een luisterend oor ( hopelijk zit de rest van de persoon er nog wel aan vast!), iemand met een zwoele blik of iemand die een onderhoudend gesprek met je voert. Een beetje eenzijdig, lijkt me. Maar je krijgt geen ruzie dan en dat is ook goed voor een vredige kerst.

Mag ik dit een zielig initiatief vinden? Als je nou een “kunstenaarscollectief” bent, hè, dan heb je toch ook wel zoveel creativiteit in je gelederen dat je een knallend megadiner organiseert? Waarom moet het Leger des Heils dat nou steeds weer doen? En wellicht duikelt die “eenzame kerstvierder” daar nog een onderhoudend persoon met luisterende oren en een zwoele blik op, zeg! Dan laat je de deelnemers betalen voor hun eten in plaats van voor die dvd. Daar verdien je dan niks aan, een beetje waardering misschien, maar het is tenslotte een kerstgedachte……….

Na de afschuwelijke moord op jongetje Jesse, van welke gebeurtenis je hoofd en je hart op hol slaan van onbegrip, staan de kranten alweer vol met artikelen over de vraag wat er moet gebeuren om zoiets nooit meer te laten plaatsvinden. Logisch, iedereen is van slag en wil iets doen en dan liefst voordat het feit alweer is weggeëbd in de tijd, zoals die dingen gaan tegenwoordig. Iets dat voor de ouders nóóit zal gebeuren.

Men wil weer conciërges in de school en de deur moet sowieso op slot. Maar die conciërges zijn kortelings wegbezuindigd samen met de klassenassistenten, dus dat zal een hele toer zijn om die terug te krijgen. En een Poolse conciërge versta je zo moeilijk.

Maar dat de school tijdens de lesuren gewoon op slot zit, dat was in mijn lagereschooltijd heel normaal. Als er les was moest iemand, die er in wou, aanbellen. Dat was een indrukwekkend gehoor. Dan had vervolgens de bellenjongen of het bellenmeisje van dienst de taak om te gaan kijken wie d’r was. En dat waren nooit engerds. De post of de melkboer of een leerling, die naar de dokter was geweest.

Of je in déze tijd zomaar een kind de deur van een school kan laten opendoen is de vraag. Daar heb je eerder een conciërge voor nodig. Moet de school dan maar een vesting worden met een ophaalbrug? Je zou er haast voor pleiten.

” Een incident”, zegt men over de moord op Jesse. ’t Joch was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Net als die voetballer zeker, die met diverse breuken in z’n schedel in het ziekenhuis ligt. Incidenten. Ik geloof er niet meer zo in, het wordt mij te structureel……

Omdat ik als hulpsinterklaas nog één chocoladeletter miste in de benodigde collectie voor a.s.dinsdag, stond ik in de supermarkt te zoeken tussen de aanwezige letters. De boel was al behoorlijk door elkaar gegooid en stond sowieso niet op alfabet, wat mij wel een handige service had geleken voor de oude baas, maar ja, ik ben maar een nepsinterklaas.

Naast mij stond een jongen van ’n jaar of zestien te zuchten en te steunen, omdat ook hij niet de letter kon vinden die hij nodig had. We beklaagden ons bij elkaar, dat het zo’n zooitje was. “Welke letter moet jij hebben?”, vroeg ik, behulpzaam tiepje als ik ben. “Een ‘G’ “, zei hij. En hij zocht voor mij naar mijn letter. Bood ie zelf aan, je hoort mij dus niet klagen over de jeugd van tegenwoordig.

Ik had ondertussen ‘mijn ‘ letter gevonden en die van hem even later. Maar hij was niet blij, want het moest geen pure zijn, maar een melk-hazelnoot. En die zat er niet meer bij. “Voor m’n moeder”, zei hij berustend, “dus ik zal tóch nog de stad in moeten!”.

Die moeders toch, altijd wat bijzonders…….