Een woord, waarvan ik nog nooit gehoord had: keuzestress. Dat hebben wij namelijk met z’n allen, een enkeling daargelaten. Er is te veel aanbod in van alles. Te veel merken aardbeienjam, kattenvoer, mobiele telefoons, abonnementen, computers, auto’s, vakanties, je kunt je gas, je stroom, je water afnemen van allerlei aanbieders en verzekeringen, financiële diensten met grote gevolgen kun je niet zomaar afsluiten voordat je je grondig hebt georiënteerd. Je wordt er gék van!
Je hebt mensen, die het léuk vinden om het goedkoopste alternatief uit te zoeken voor iets, maar daar moet je de tijd voor nemen en hebben. En heb je die niet, dan krijg je gewoon keuzestress. Bij het zorgstelsel dat vorig jaar werd ingevoerd, is maar 20% van de mensen daadwerkelijk overgestapt naar een andere verzekeraar. In veel gevallen heeft de rest dat niet gedaan. Niet omdat ze niet anders hadden gewild, maar omdat ze door de bomen het bos niet meer zagen en dus dachten:”Láát maar! Mij teveel rompslomp”.
In het artikel dat ik las in de krant kwam een hoogleraar economische psychologie aan het woord. Dat zal wel zo’n man zijn, die o.a. alles weet van hoe je een supermarkt zo inricht, dat de mensen het dure merk nemen van iets dat op ooghoogte staat, terwijl je voor het goedkopere huismerk moet bukken. Ik buk heel wat af, zodat ik geen keuzestress hoef te hebben naar welke sportschool ik moet. Hoewel, die rugklachten laatst….?Nou ja, die hoogleraar had het erover dat keuzevrijheid een mooi begrip is, maar dat het keuzestress oplevert omdat mensen er niet mee om kunnen gaan.
Er zijn trouwens al winkels en restaurants die inspelen op keuzestress. Ze bieden gewoon minder aan. Wij eten wel eens in een restaurant dat een beperkte kaart heeft. Dat weet je dan. Er is altijd wel iets van je gading bij, hoor, het is lekker, niet al te duur en ze vernieuwen de kaart maandelijks. Daar krijg je dus geen keuzestress van. Bij de chinees neem ik vaak hetzelfde, omdat daar zo véél op de kaart staat en je de ober niet wilt laten wachten vanwege je getwijfel, want die heeft meestal meer te doen. Dus misschien is dat wel een ander soort stress.
Modeketens Zara en H&M houden hun aanbod ook opzettelijk beperkt, zeggen ze, maar wisselen de collecties wel vaak. Je ziet als klant dus niet al te veel tegelijk en dat schijnt succesvol te zijn. Dat helpt de consument, die dan niet te veel tijd kwijt is aan wat er niet hangt. Snap je ’t nog? Kopen en wegwezen. Van het eerste zo veel mogelijk en het tweede zo snel mogelijk. Economische psychologie, je zou d’r stress van krijgen. Gisteren had ik trouwens bij het derde brilletje mijn keuze al gemaakt, ondanks die tientallen monturen en heel ontspannen, hoor!…….Mooi, hè?
CasaSpider
maart 23, 2007 at 3:43pmHallo Els, het valt niet mee om te reageren want ik zie alleen maar STOP-BORDEN!!!
Het schijnt dat jij (zonder het te weten natuurlijk) een plaatje (image) deep-linkt en dus bandbreedte steelt.
Ik zeg het maar even, want kennelijk lees je je eigen log niet, haha… 🙂
els
maart 24, 2007 at 1:05am@Casa: ik steel nooit bandbreedte want een plaatje wordt direct opgeslagen op de lokale server. Welke rotonde jij hebt genomen om onze anti-deeplinkborden tegen te komen?
Smile
maart 25, 2007 at 9:46pmEn waar is dan dat restaurant zonder keuzestress? 🙂
els
maart 26, 2007 at 12:24am@Smile: “Bogards” in de Marktstraat.( Ik las dat ze net verbouwd hebben oftewel “ge-restyled” zijn dus hoe het dan nu met de redelijke prijzen zit, weet ik niet! Dat moet meestal uit de lengte of uit de breedte…).