In onze vakantie heeft onze buurman in mijn kasje onze aardbeien en tomaten water gegeven. Vanwege warmte moest hij dat zelfs wel eens twee keer per dag doen, vertelde hij. Hij was er maar druk mee. Hij vond het dan ook jammer, dat hij naast de oogst gegrepen had, omdat e.e.a. nog niet zo ver was.

Gisteren heb ik ‘m mijn allereerste aardbei gebracht. Op een bordje. Tja, meer waren er nog niet rijp dan die ene, maar onze buurman is een man die het kleine eert.

Hij heeft er plechtig van genoten en roemde kwaliteit en smaak. Ik bedoel maar: er gaat niets boven eigen kweek en ’n goede verhouding met je buurman. Dat is ook eigen kweek, de volgende maand al 23 jaar…….

Wat kun je eenmaal terug van vakantie toch blij zijn dat je d’r weer bent en kunt genieten van al het goede dat je eigen land je heeft te bieden! Je zou er Trots Op Nederland-fan van worden. Ga maar na: Albert Heijn gaat vierentwintig miljoen welpies uitbrengen! In de nationale kleuren! Waar een klein land gróót in kan zijn! En waarom? Vanwege het EK Voetbal natuurlijk, want we worden kampioen. Dat is logisch, zeggen ze. Wat zijn welpies? Nou, wuppies, maar dan net even anders. En ja, je moet er weer boodschappen voor doen. Veel boodschappen. Maar dat terzijde, het wordt weer een geweldige actie. Ik kan niet wachten. En die naam: welpies! Ik wou dat ik ’t had mogen verzinnen.

En dan houdt de Telegraaf een enquête met een Stelling van de Dag: “Ik ben blij met reclamefolders”. Daar worden er jaarlijks 12,5 miljárd van verspreid. Dus zonder zo’n sticker krijg je daar ongevraagd, tegenwoordig verpakt in al dan niet afbreekbaar plastic, ettelijke kilo’s van op je deurmat. Heerlijk! Nederland leest weer.

Maar het mooiste nieuws dat ik na terugkomst las was, dat een Belg zijn biertje het liefst in Nederland drinkt. Dat komt doordat de bierleidingen hier het schoonst zijn. Zo maken we ons imago van proper landje toch maar weer mooi waar, mensen! Te beginnen in België, waar een Nederlandse imago-goeroe bezig zou zijn de uitstraling van hun kroonprins Philip op te vijzelen. Misschien is een functie in het biermanagement iets voor ‘m. Het is met Willem A. ook zo aardig gelukt met het water.

Poeh, blij dat ik weer terug ben, hoor! We gaan weer heel wat beleven deze zomer…….

In een natuurpark bij Ilfracombe hebben we gezeten op een bankje ( met prachtig uitzicht over zee), waar deze bordjes op geschroefd waren. Ik stel me Jack voor als een lange Engelsman, grijs, geruite slipover, tweed jasje met leren elleboogstukken, wandelstok misschien, want het was wel even klimmen en Ike was vast een golden retriever. Paula, grijze krulletjes, ketting, lambswoolen twinset met plooirok. Ze waren niet onbemiddeld, denk ik, want een hele bank financieren kost wel wat natuurlijk en we hebben de omgeving gezien van hun woonplaats en die leek niet armlastig en aardig vrij van hangjongeren. Wij waren heel even hangouderen op uitnodiging van Paula. Het idee van die memory-plaatjes op die bank vind ik lief, hoewel het voor ons niet hoeft, hoor. Het uitzicht in het Mheenpark leent zich er ook niet voor.

Maar die laatste zin is zonder meer poëtisch: “Their melody is in the wind……”

Zo, terug van weggeweest. Twee weken heuvelachtig Engels landschap maakt je er weer eens bewust van hoe plát het hier eigenlijk is! En dan zitten wij hier nog enigszins in de buurt van de Posbank en de Holterberg en zo, dus valt er nog wel iets te heuvelen hier, maar in Engeland is dat toch anders, hoor.

We hadden leuk weer, best veel zon, geen regen van betekenis, op één enórme bui van een kwartier na, en de wind was niet echt hinderlijk. De bermen waren een feest om te zien, zoveel bloemen in allerlei kleuren, zomaar in het wild. Zelfs langs een autosnelweg prachtig. En veel lammetjes tegengekomen in het schapengebied van Devon, want we waren vroeg in het jaar. We hadden een heerlijk huis met een view om te zoenen.

Veel Engelse televisie gezien, hoewel we daar thuis ook veel naar kijken. Vorige week was er een Flower Show in Londen en dat was een week lang dagelijks op de televisie, want gardening is dé Britse hobby!

Wat opvalt in Engeland is dat veel mensen bijbaantjes hebben om hun inkomen wat bij te spijkeren. De schoonzoons van onze cottagemevrouw van de schapenboerderij zingen, naast hun werk op de boerderij, ’s avonds in een pub. Dat vinden ze leuk, hoor, hetgeen ik me kan voorstellen als je de hele dag schapen hoort mekkeren, maar ze deden het toch ook vanwege de verdiensten.

In de supermarkten werken heel veel oudere mensen. Zeventigers zelfs. We zagen ze vakken vullen, winkelwagens ophalen, vegen en er zaten behoorlijk wat caissières van gevorderde leeftijd. Een oudere dame nam de kassa over van haar collega en moest zich kennelijk inloggen in de kassa. Ze zat hardop het nummer in te toetsen, met pauzes tussen de cijfers, omdat ze daarover heel erg moest nadenken. Een andere bejaarde caissière moest een nummer intoetsen van de barcode op een product, maar kon de kleine lettertjes niet lezen. De betreffende klant moest ze haar dicteren. Allemaal schattig, hoor, maar het had ook wel iets triestigs, vooral omdat ze zich ging excuseren tegenover ons dat we zo lang moesten wachten. De overheidsregelingen voor ouderen zijn duidelijk niet riant.

Maar in Engeland tref je het ook, als een man per ongeluk tegen je aanbotst in de super, dat ie dan zegt: “Oh sorry, sweetheart!”. En dat vindt déze oudere vrouw dan weer heel schattig. Bij de C1000 zeggen mannen nou nooit zoiets.

We hadden dus een paar prima weken in mijn favoriete vakantieland. In de pub gezeten, ’n paar keer buiten de deur gegeten, hoewel ik niet veel begrijp van de Engelse keuken, mooie dorpjes, stadjes en natuur gezien en vooral ideeën opgedaan voor mijn tuintje. En dat tuintje is thuis, lekker dichtbij…….

*Even radiostilte…….

Zoals uit ’t vorige postje blijkt waren we gisteren dus bij m’n neef in Ede. Hij woont vlak bij de plaats waar elk jaar de dodenherdenking plaats vindt. Met een paar mensen onttrokken wij ons tegen achten aan de verjaarsdrukte en wandelden de Paasberg op om de plechtigheid bij te wonen. Het was er druk. Veel oudere mensen, maar, naar mij opviel, toch ook veel jongeren. Mooi om te zien vind ik dat.

Er was een (uitstekend) muziekkorps, dat stemmige muziek speelde en een prachtige Last Post afleverde. En de nodige padvindertjes voor de hand-en kransdiensten. Er vielen er nog ’n paar flauw ook. Ze stonden er ook al lang en wie weet te weinig of nog niet gegeten. Maar er was zelfs ’n Rode Kruis-auto, dus dat kwam helemaal goed.

Ze hebben in Ede een gloednieuwe burgemeester, die het over “oorloggen” had als meervoud en dat klonk vreemd. Maar dat leert ie nog wel, hij doet ’t pas. De 44 namen van in de oorlog omgekomen Edenaren, die op het monument vermeld staan en van wie er 29 verzetsmensen ook daadwerkelijk daar begraven liggen, werden voorgelezen door kinderen van een basisschool en dat deden ze vlekkeloos. Die jonge stemmen, dat doet je wat.

Daarna zongen we heel zachtjes met z’n allen twee coupletten van het Wilhelmus.”Mijn schild en de betrouwen…”er dus ook bij. Maar dát kenden ze niet allemaal, hoor! Daar moet je toch wat ouder voor zijn. Maar het was een mooie bijeenkomst in een prachtige avond. Vandaar ook de opkomst misschien, dat helpt natuurlijk wel.

We hoorden, dat de middelste kleinzoon van m’n zus het Wilhelmus ook kent. Alleen zingt hij: Wilhelmus van Nassauna. Kan ook, dat tweede couplet komt dan nog wel…….

Op de verjaardag van onze neef, waar we gisteren waren, had ’n oom z’n hond bij zich. Een wit wollig beestje, dat volgens z’n baas nodig naar de kapper moest om ‘geplukt’ te worden. Zo heet dat in de hondenwereld. Het is een ‘zij’ en ze heet Saartje.

Ze is al wat op leeftijd en lag gisteren dan ook geregeld onder de tafel te slapen. Maar ik hoorde van mijn zus dat ze een ondernemend tiepje is. Dat zag je er niet zo aan af, maar schijn bedriegt. Ook bij hondjes die er wat passief uitzien. Saar woont namelijk vlak bij het station Ede/Wageningen. En als ze ontsnapt uit de tuin, stapt ze nogal es op de trein.

Ze loopt dan gewoon met mensen mee naar het perron en mee de trein in. Regelmatig wordt haar baas, omdat ze gechipt is, gebeld, dat ze in bijvoorbeeld Utrecht zit of zo en of ie d’r maar wil komen halen. En dan meteen even haar treinkaartje wil betalen en de kosten van het eventuele nachtasiel waar ze door de spoorwegpolitie is ondergebracht.

Ik vond het een erg vermakelijk verhaal en zoals ik al zei: je ziet ’t er niet aan af…….

Van mijn buurvrouw kreeg ik een stapeltje exemplaren van het blad GezondNu. Die waren al heel haar familie doorgeweest, maar ze zagen er nog zo mooi glossy uit, dat ze die wel aan mij kon doorgeven. En nu ben ik ze aan het lezen, want er staan veel interessante dingen in, die ik nog niet wist, waar ik me over verbaas en waarvan ik denk:”Ja, dat zou toch eigenlijk wel moeten”. Met de nadruk op ‘eigenlijk’. Dat zijn dan meestal de onderwerpen over ‘bewegen’ en ‘eetgewoonten’ en zo.

Laat ik voorop stellen, dat ik vind, dat wij helemaal niet zo ongezond leven. Niet alle dagen friet, zal ik maar zeggen. We eten verse groente, fruit zou iets beter kunnen, niet overmatig veel vlees en dat dan ook altijd mager, pasta, aardappelen en de zuivel is altijd halva. Zo nu en dan ’n eitje en in ieder geval altijd bruine boterhammen.

En tompoezen als de koningin jarig is. Met de als ‘gezellig’ bekend staande versieringen van onze avonduren valt ’t ook zeer mee. Ik ben geen frisdrankmens, drink vaak water, maar ’n enkel glaasje wijn gaat er wel in. Wij dachten het zo nog wel een poosje vol te houden.

Maar ik zal blij zijn als ik die gezondheidsbladen uit heb, hoor. Ik kom er namelijk achter wat je allemaal kunt mankeren, zeg! Dat is veel. Het is dan wel weer een voordeel, dat je tevens te weten komt wat je niét hebt. Of nóg niet, dat kan ook. Dit soort tijdschriften is niet echt goed voor mij. Ik ben geen struisvogel, maar ’t maakt me wel onrustig. Bovendien hóef ik helemaal geen ‘stoomcursus vrouwzijn, op zoek naar de zachtheid in jezelf ‘ of een natuurlijke oplossing voor ‘boer-en buikgeluiden’. Geen adviezen ‘om mijn relatie te verbeteren’, want die was daarnet nog uitstekend.

Ik weet zeker dat veel mensen aan dit soort lectuur iets zullen hebben, hoor, met name over kinderen staat er veel lezenswaardigs in. Maar ook veel narigheid waar je misschien nooit van je leven mee te maken zult krijgen. Als het zo uitkomt kom je zoiets vanzelf wel tegen en kunt er op dat moment, voor jezelf of anderen, iets aan doen. Of misschien niet. That’s life.

Nee, dit stapeltje gemengde sores over, zoals op het voorblad staat, ‘lichaam, geluk, voeding, energie, psyche, balans en advies’ moet ik maar snel weer doorgeven. Even goed nadenken aan wie……