 |
Onze op één na jongste kleinzoon van zes was afgelopen zondag even hier met z’n moeder. Hij had een Nintendo bij zich, die eigenlijk van z’n grote broer is, maar die hij zo nu en dan mag lenen. Dan heb je geen kind meer aan ‘m, maar zijn moeder stelt wel een tijdslimiet. “Nu moet ie weer even uit, hoor!”, zegt ze dan.
Haar zoon vindt dat maar helemaal niks. Hij was net zo lekker bezig. Maar hij is dan verder ook helemaal niet bereikbaar voor de rest van de aanwezigen. Zo nu en dan hoor je een zucht of geërgerde kreet als een spelletje mislukt, maar dat is het wel. Vandaar het instellen van een tijdslimiet. Met veel pijn en moeite gaat het ding dan uit en richt hij zijn aandacht ook nog es even op iets anders. Zijn oma bijvoorbeeld.
“Man, je bent gewoon verslááfd aan dat ding!”, zei z’n moeder. “Nee, hoor mama”, antwoordde haar zoon “ik ben verslaafd aan jou!” En was dat nou aardig bedoeld of….? Hij keek er wel erg lief bij, de slimme slijmbal……