’n Oma in de wachtkamer…….

Onze dokter heeft in z’n wachtkamer een goed voorziene speelhoek voor kinderen. En dat was maar goed ook vanmorgen, want ’t was peuter-en kleutertijd. Twee kleine meisjes en ’n jongetje. Twee, drie jaar zoiets. Ik kijk dan mijn ogen uit, want dat hele kleine volk is, ondanks onze kleinzonen, toch alweer een tijdje geleden.

Vooral kleine meisjes, die in onze verzameling dus niet voorkomen, vind ik zo leuk. Mijn twee dochters waren destijds óók beeldig natuurlijk (dus geen commentaar graag, dames!), maar ik had toen andere ogen. Nu kijk ik en hoef verder niks.

Thomas moest ’t eerst naar binnen bij de dokter en er hoefde niks engs kennelijk, want toen hij weer terug kwam, wilde hij helemaal niet naar huis. Z’n moeder had de grootste moeite om hem zijn jasje weer aan te doen. Moest vertellen, dat ze nog langs oma moesten en dat er nog boodschappen gedaan moesten worden. Nou ja, dan ging ie wel mee.

Sanne had ’n lelijk hoestje, maar maakte verder geen zieke indruk. Dat is het voordeel bij zulke minimensjes: ze maken ergens niet meer van dan het is. Dat doen hun moeders wel. Ze schonk haar moeder ’n kopje thee in een plastic kopje en nam er zelf ook een. Gezellig, gezellig. Tot haar moeder vanwege het lichte gewicht ervan het kopje op de grond liet vallen. “Dómme meid!” zei Sanne, gaf het kopje terug en veegde met haar handje de denkbeeldige nattigheid van de vloer. “Sorry, hoor!” zei haar moeder en toen was het goed.

Over het andere meisje, Marleen, vertelde haar moeder dat ze in mei naar de basisschool ging. “Een hele verandering!” zei ze. Nu naar de speelzaal voor ’n paar uurtjes, maar dan naar school net als haar grotere zus. Nou, Marleen zag het wel zitten. Ze speelde ook niet met het speelgoed, nee, ze “las” een boek. Ze had eerst een van de glossy’s van de dokter te pakken, maar dat vond haar moeder niet zo’n goed idee. “Dat is een grotemensenblad”, zei ze. Het werd ’n Nijntje uit de speelhoek. Vond Marleen ook best en gelijk heeft ze. Deze kinderen hadden ook allemaal van die leuke moeders! Daar hebben ze het mee getroffen.

Toen ik alleen was achtergebleven in de wachtkamer heb ik, om in stijl te blijven, nog even gebladerd in het blad “9 Maanden”. Over zwanger en zo. Prachtige foto’s er in van bolbuikende dames met “evengoed” sexy lingerie. Die zien er toch wel even anders uit dan in mijn tijd, hoor. Wij droegen degelijk katoenen meerekkend ondergoed en wijde verhullende jurken, die niéts verhulden, want we waren, voor iedereen duidelijk zichtbaar, gewoon hartstikke in verwachting!

Toen was ik aan de beurt. En het ging weer over mijn bloeddruk, die best wel redelijk was. Ach, voor alles is een tijd…….