 |
Nou, een léuk feest, hoor! De man van onze dochter speelt ‘toetsen’ in een gezelligheidsband, waar ze semi-professioneel mee optreden. Als verrassing was hij benaderd om het feest van z’n vrouw en haar collega te komen opluisteren. Hij mocht dat thuis natuurlijk niet vertellen en mijn schoonzoon kennende: wat zál hij daar een moeite mee hebben gehad, zeg! Hij heeft het woord ‘flapuit’ namelijk uitgevonden. Maar de verrassing was compleet en ze kunnen sfeer maken, die jongens. Ze kregen al dat Veluws College-volk aardig aan het swingen. Uiteraard het best toen de avond al wat gevorderd was en er wat procenten over de tong waren gegaan.
De toespraak van de directeur van het VC aan het begin van de bijeenkomst was zeer spiritueel en tóen had er nog niks gevloeid, behalve koffie. Kun je nagaan wat een talent, die man. Hij vatte het arbeidsverleden van de beide jubilarissen treffend en humoristisch samen. Ze kregen heel wat cadeaus en de wijnkelder bijvoorbeeld kan niet meer dicht. “Kom vooral es langs voor ’n rosé’tje!”, zei onze dochter later.
Ze had haar beide zonen natuurlijk ook bij zich, want ja, de oppasoma was even niet beschikbaar. Dát is zo’n feestbeest. Die laat zich ’n leuke avond niet ontgaan. De jongens hebben natuurlijk nog niet de Veluws College-leeftijd. Het was daarom maar goed dat er Nintendo’s bestaan. Ze hebben zich tijdens al dat gedoe rond hun moeder (en pa was ook nogal bezig) niet verveeld.
De collega’s hadden zich trouwens zeer uitgesloofd voor hun jubilarissen. Ze kwamen op ’n gegeven moment de zaal binnen, uitgedost, toeterend (Afrikaans, gratis bij de postzegels!) en lawaaimakend, met een enorm spandoek. Megagroot, stadionformaat, dat moest worden vastgehouden door heel veel mensen. En toen werd het stil. Doodstil. En ze maanden de aanwezigen dat ook te zijn.
Op het spandoek stond namelijk met grote letters dat ze “nú ’n minuut stil stonden bij het 25-jarig jubileum van Karin en Louis”. Wat er precies opstond heb ik niet helemaal kunnen lezen omdat er zoveel mensen vóór stonden. Maar daarna vertrok de hele meute lawaaischoppend weer naar buiten en dat gaf ’n leuk effect!
Ze hadden ook nog een Kopspijker-spel bedacht, waarbij de jubilarissen vragen moesten beantwoorden over elkáár. Ze kennen elkaar redelijk en hadden wel wat vragen goed. Maar de zonen van Karin vinden, dat hun moeder niet hard genoeg kan slaan (met ’n hamer dan), want ze won niet.
Kortom, het was een prachtig feest en mijn kind heeft veel leuke collega’s. Dat moet prettig werken zijn, de komende 25 jaar……