Op de website van De Telegraaf staat het tragische ongeluk van de Belgische wielrenner Wouter Weylandt in de Giro d’Italia natuurlijk uitgebreid beschreven. Vreselijk als een sportman op zo’n manier om het leven komt.

Ik zit ook altijd met afgrijzen te kijken, hoor, als ze met ’n noodgang naar beneden komen bij zo’n afdaling. Ze kunnen dan wel een snelheid van honderd kilometer per uur halen, las ik. Er hoeft dan ook niks te gebeuren, hè! Want wat ís het nou, zo’n simpel fietsje? Steentje op de weg en je gaat onderuit en komt ellendig terecht. En dan die enge bochten! Niet normaal.

Je kunt uiteraard zo’n ongeluk “het risico van het vak” noemen en dat ís ’t natuurlijk ook, maar ja. Het blijft ongelooflijk triest.

Op die Telegraaf-websitepagina stonden onder het artikel een paar van die fietsgerelateerde Google-ads. In één ervan stond: “Nooit meer zadelpijn….!” Je kunt niet overal attent op zijn, maar ’n beetje navrant was die toch wel. Die slogan klópt zo afschuwelijk…….

In het gezelschap, dat hier vanavond bijeen zat om de finale KNVB-bekerwedstrijd te volgen, heerste verdeeldheid. Tenminste één zich behoorlijk opwindende Ajax-fan, de rest was min of meer voor Twente. Ik zeker. Maar er waren er ook, die alleen maar een leuke wedstrijd wilden zien en zich wijselijk niet uitspraken over voorkeuren. Zulke mensen zijn er ook.

Nou, een leuke spannende wedstrijd was het zeker, vond ik. Lekker tempo, de scheidsrechter was in orde wat z’n beslissingen betreft, vond ik dan, hoewel natuurlijk niet iedereen dat met me eens zal zijn. Dat is altijd zo als je met meerdere mensen kijkt. Maar mooie doelpunten ook, geen frommelgoals. Ik vind een hele voetbalwedstrijd wel eens lang duren, maar deze was, zelfs met de verlenging erbij, eigenlijk zó voorbij!

En geen wanklanken in De Kuip, maar wat ik dan weer niét snap is waarom er uit het Twentevak dan vuurwerk op het veld wordt gegooid. Dat je hier dan opmerkingen krijgt als: “Je kunt ’t wel merken: ze hebben daar ervaring met vuurwerk!”. Ja, dat is ’n wrang grapje, maar dóe het dan ook niet! Stom.

Nou, volgende week kan Ajax ’t nog eens proberen. In de Arena met hun eigen publiek. Dat zal moeilijker worden voor Twente, twaalfde man en zo. Hoewel, die gooien er in het spel wel wat vuurwerk tegenaan, daar ben ik zeker van. Hebben ze ervaring mee. Volgens Frank de Boer gaat het volgende week héél anders……De optimist!

Zondag is het weer moederdag. Hoe ik over moederdag denk heb ik wel eens eerder verteld. Commercieel interessant voor de middenstand. Voor mij hoeft ’t dus niet. Hoewel ik ’t leuk vind als ze hun moeder waarderen, vind ik dat overdreven eerbetoon en die te dure cadeaus gewoon onzin. Welke moeder verdient zo’n eerbetoon? Ja, moeder Theresa, maar die is er niet eens meer.

En daarom vind ik het wel mooi, dat mijn oudste dochter (die van de week toch nog wat lekker ruikende beautyspulletjes kwam brengen, om haar moeder op te leuken en omdat ze niet in town is zondag) dit weekend heerlijk als moeder met man en kroost in Zeeland gaat relaxen en dat mijn jongste zoon, van wie ik weet dat ie best veel van me houdt, zegt: “Ja hoor es, ik heb je met Pasen nog gezien, hoor!”.

Ik weet zeker, dat ik nooit een perfecte moeder ben geweest. Nooit echt geprobeerd, want ik wist dat ’t niet zou lukken. Wel m’n best gedaan natuurlijk, maar ja, het zat er gewoon niet in. Voor mij hadden ze die aparte dag dus niet hoeven in te stellen. Maar weet je, doordat ik nooit zo héél erg mijn best heb gedaan, misschien zien ze me daarom nu nog wel zitten. Ergens hoop ik dat maar. Want grote spanningsvelden of knallende ruzies zijn er bij mijn weten nooit voorgekomen hier. Misschien ook wel te weinig, hoor, dat kan ook.

Ik had natuurlijk ook het geluk, dat de moeders van nu níet hebben, dat de tijd toen onze kinderen klein waren, nog aardig overzichtelijk was. Jaren zestig, zeventig. Nog weinig televisie. Snuf en Snuitje waren de ruigste slechteriken en later gooide “de deftige dame” van de Stratenmaker-op-Zee-show er nog wel eens ’n ondeugend scheetje tegenaan. Nog later kwam Annie M.G., die wel eens iets controversieels aansneed, maar dat was het wel.

Huisregels, hadden we die? Ik geloof het niet. Wel vanzelfsprekendheden. Moeilijkheden met eten hadden we eigenlijk ook niet. Ons motto was “Je eet niet voor mijn plezier”. De een lustte dát wat minder en de ander dát. Het middelbareschoolwerk, dat ze ook niet voor ons plezier maakten, daar hebben we ons ook weinig mee bemoeid Te weinig misschien? Maar ik was geen perfecte moeder, dat zei ik al. Als ’t nodig was en ik was slim genoeg in dat bepaalde vak, dan hielp ik wel es natuurlijk. Overhoren of zo. En er is er best wel eens een geweest, die ’n beetje teveel in de wind is gaan staan in de veronderstelling dat ’t hem of haar wel aan zou waaien, maar daar kom je dan wel achter.Het is allemaal naar tevredenheid gegaan qua opleiding. Niet allemaal tienen op de lijst, maar zevens vonden wij ook heel prachtig en zij ook. Nee sorry, geen strebertjes hier.

Dus die tweede zondag in mei mogen ze van mij wel “de dikvoormekaar”-dag noemen. Moeder is, als ’t goed is, dan wel een onderdeel van die benaming. Dik klopt ook wel aardig bij mij, nou ja, móllig, dat klinkt wat leuker. Mijn zus noemt ons “Huisje Weltevree”. Of dat spottend bedoeld is weet ik niet precies, maar anders: nou ja, vooruit dan maar…….

Toen ik vanmorgen wakker werd was het eerste dat mijn bed-en echtgenoot tegen me zei: “Wereldnieuws! Osama is dood!”. En ik dacht: “Nee. toch! Niet wéér! Eerst Kennedy en nu hij !” Daarna besefte ik , dat ik niet “Nee, toch” maar “Mooi zo!” moest roepen. Het scheelt ook maar een letter en ’n baard. En ik had nog maar net m’n ogen open, moet je rekenen.

Nou ja, Osama is dood en Obama leeft er van óp, zullen we maar zeggen. Is het heel gek als ik dat allebei best griezelig vind……..?