Billy……

Met onze jongste dochter mee was ik weer es bij Ikea. Ze had een nieuwe boekenkast nodig en drie deurtjes. Eén voor zo’n zelfde kast die ze al had en twee voor de nieuwe. Want op z’n Ikea’s kun je een kast open laten of er deurtjes voor maken. Die moet je dan apart kopen. Onze Ingrid houdt van knutselen. Nee, niet van klein gefrutsel, maar in het groot. Kasten in mekaar zetten en zo. Ze is er heel handig in.

Ik heb ’t wel eens vaker verteld, maar ik vind het leuk bij Ikea. Er is ook wel eens ’n Zweeds design dat ik helemaal niks vind, maar de meubels vind ik over het algemeen erg leuk. En betaalbaar, een niet te verwaarlozen voordeel. Het zijn waarschijnlijk geen spullen voor de eeuwigheid, maar dat hoeft dan ook niet.

Toen ik de krant bracht bij onze buurvrouw en vertelde dat we bij Ikea waren geweest, zei ze dat ook zij vond, dat ze soms erg leuke dingen hadden. “Maar vroeger als je ging trouwen kocht je meubels, waar je voor gespaard had en tegen de tijd dat je dood ging, zat je nog steeds op dezelfde stoelen!”” zei ze. Tja, zo wordt iets antiek en ook dat is mooi natuurlijk. Maar spannend is ’t niet.

En met Ikeaspullen kun je je ook nog eens vergissen. Als iets bij nader inzien toch niet zo leuk staat als je eerst dacht dan is er financieel niet direct ’n man overboord. Zoiets spreekt de wispelturige mens van deze tijd wel aan. Het was tóch niet voor de eeuwigheid bedoeld. Niemand hoeft ’t te erven.

Er blijven natuurlijk altijd mensen, die kiezen voor een oerdegelijke dure inrichting van hun huis, naar Italiaanse meubelbeurzen in Milaan gaan voor het allernieuwste ontwerp. Omdat zo’n branche ook moet overleven, helemaal de Italiaanse, is dat maar goed ook. Maar bij ons roepen ze nogal eens hoopvol: “Lang leve Billy!” Mét of zonder deurtjes………