Familiebanden……

Behalve dat er een zus van mij in Australië woont, is er in de jaren vijftig ook een tante van ons, een zus van mijn vader, naar dat werelddeel geëmigreerd. Ze heeft daar gewerkt en is er getrouwd met een Zwitserse man. Inmiddels is zij en nog niet zo lang geleden ook haar man overleden. Ze hadden twee dochters van wie we er gisteren één hebben ontmoet. Ze is samen met haar man op rondreis door Europa. Hij combineert dat met wat werkbezoeken, heb ik begrepen.

Een andere nicht van ons, die in Amsterdam woont, heeft georganiseerd dat ze zoveel mogelijk familie konden zien, want dat wilden ze graag. Ze willen hun beider Hollandse en ook Zwitserse roots niet laten verkommeren. Voor ons was het meteen natuurlijk een leuke gelegenheid om alle niet uitheemse neven en nichten weer eens te zien.

Onze nicht woont met haar man in een mooi penthouse met zicht op het IJ. Nu zijn ze midden in het IJ wel een gebouw aan het neerzetten waardoor dat uitzicht wat belemmerd gaat worden, maar dat kan gebeuren in een stad als Amsterdam. Het huis wordt er niet anders van en ze hebben de ruimte om al die familieleden te bergen. Er is enorm bijgepraat, want je weet van elkaars bestaan maar aanvulling met wat details is zeer nuttig.

Onze gastvrouw (en de gastheer natuurlijk) zette ons eerst koffie met zelfgebakken taart voor en daarna ook nog eens een zeer uitgebreide lunch, waarvoor ze ook heel druk was geweest om van alles zelf te maken. Het was dan ook voortreffelijk allemaal. En gezellig, er is genoten!

De Australische neef, die van Limburgse ouders stamt, die ook in de fifties zijn geëmigreerd, verstaat het Nederlands nog goed, maar verontschuldigde zich voor het Limburgse accent van zijn Nederlands. Omdat Engels voor geen van allen een probleem is werd er al gauw overgeschakeld op de taal die hij dagelijks gebruikt. Z’n vrouw spreekt alleen maar Engels en misschien Duits vanwege die Zwitserse pa, maar dat weet ik niet.

Ze hebben in ieder geval deze uitgebreide familiebijeenkomst zeer gewaardeerd, zeiden ze. En als je zo iedereen ziet na zoveel jaren elkaar niét gezien te hebben, heb je, ik tenminste wel ( maar ik was, op mijn 88-jarige tante na, de oudste van het gezelschap), het idee dat je met je ooms en tantes van vroeger aan tafel zit. De familietrekken worden herhaald als zichtbare erfenissen, opgeborgen in de genen. Zelfs de Australische nicht was gewoon mijn tante Bep…….