Een week of wat geleden zijn we overgestapt naar een andere energieleverancier. Als je een slimme consument wilt zijn moet je zo nu en dan eens kijken of dat zin heeft. Erg veel scheelt het meestal niet, maar zoals de Engelse supermarkt Tesco altijd zegt: “Every little helps”. We hebben de boodschappentasjes van de vakantie nog in gebruik vandaar dat ik op die slogan kom.

We konden als slimme consumenten als ‘welkom’ kiezen voor de slimme thermostaat “Toon”.  Als je een gemiddelde Nederlander naar Toon vraagt denkt ie meteen aan Toon Hermans. Maar bij ons is dat niet meer zo. Deze Toon vertelt ons alles over ons energieverbruik en nog veel meer, dat daar niet direct mee te maken heeft. Files, de buienradar, van alles en nog wat.

Maar wat betreft dat verbruik zijn we al bezig uit te vinden, welke apparaten in ons huis de grote verslinders zijn. Doordat het IT-bedrijf van onze oudste zoon in dit pand gevestigd is wordt uiteraard in deze stulp meer energie gebruikt dan in een gewoon huis. Er wordt vaak ’s nachts gewerkt, we zijn nou niet direct vroeg-naar-bed-gaanders ook, dus dan gaat dat zo.

Niet onnodig licht laten branden, spaarlampen gebruiken en zo, dat deden we natuurlijk al, maar Toon zorgt ervoor, dat je nog oplettender wordt, zodat je in ieder geval niet zelf de verslinder bent. De koffieautomaat gaat vaker uit en ik deed mijn was altijd in de droger. Hup, uit de wasmachine, even uitslaan en dan gewoontegetrouw in de wasdroger. Gemak dient de mens.

Door toedoen van Toon hebben we gisteren weer een uitklapbaar droogrek gekocht. Ik moet nog even kijken waar precies ik ‘m het handigste kan neerzetten, maar verder is ’t back to the future, hoor!

Is Toon dood? Welnee, hij lééft……!

Gistermiddag had ik mijn zus aan de telefoon. Ze belde even om te vertellen dat ze aanstaande maandag niet thuis zou zijn als we wellicht het plan hadden om haar te komen feliciteren met haar verjaardag. Kinderen en kleinkinderen zijn met vakantie, de scholen zijn hier de laatste regio dit jaar dus was iedereen d’r wel aan toe, vandaar  dat ze  ’t later wel es ’n keer viert. Heel attent, dat belletje, want we hadden inderdaad het voornemen om haar richting op te gaan.

Nou, en dan praat je even verder. Al haar kleinkinderen waren keurig overgegaan naar een volgend leerjaar en dat was bij ons ook zo. “Onze kinderen zijn van zessen klaar”, zei mijn zus. Dat vind ik een leuke uitdrukking.*** We kwamen tot de conclusie, dat we zessen en zevens op een rapport best wel nette cijfers vinden. Tja, dat het geen negens en tienen zijn, een enkele bolleboos uitgezonderd, komt doordat ze naast school nog zoveel andere dingen leuk vinden. En streberigheid is geen echt familietrekje eigenlijk.

Is dat erg? Ik vind van niet, hoor. Als die koters de balans vinden tussen mógen leren, nieuwsgierig zijn naar iets, en wel es móeten leren omdat ’n punt of zo meer net wat aardiger staat, dan komt ’t wel goed. Dan zijn ze van zessen klaar.

Voorlopig wens ik de kinderen én hun ouders een fijne vakantie…..!

***De uitdrukking “van zessen klaar” heeft van oorsprong betrekking op paarden! Het betekende dat een paard vier goede benen en twee goede ogen had. Nu houdt ’t in dat iemand van aanpakken weet en zich in ieder geval goed kan redden. Mooi, toch?

Vanmiddag waren de opa’s en oma’s welkom bij de uitvoering van de afscheidsmusical van onze tweede kleinzoon Niek. Hij zegt, net als onze oudste kleinzoon Stijn vorig jaar deed, zijn basisschool vaarwel om na de vakantie zijn kennis te gaan uitbreiden op dezelfde middelbare school als zijn neef.

Het was een leuke, modern opgezette musical, waarin rondgestrooid werd met allerlei digitale termen, waarvan de generatie die in de zaal zat vast niet allemaal geweten zal hebben waar de kids op het toneel het over hadden. Maar kommer en kwel was het, dat was duidelijk.

Het verloop van een gepland buurtpopfestival ging niet van een leien dakje omdat  het netwerk plat lag, er geen bereik was voor de telefoons, er een band niet kwam opdagen vanwege een malafide manager, de beveiliging had zijn handen vol, er werd geklaagd over te verwachten geluidsoverlast, kortom helemaal van deze tijd al die sores.

Onze Niek was een beveiliger met aardig wat tekst en dat deed ie goed. Tussendoor natuurlijk het ‘koor’ met de hele klas, een musical is een musical en zo was er heel wat te zingen en te swingen. Dat ging leuk. En dan tenslotte natuurlijk een lied over ‘het afscheid’. De musical heette “Vermist” en dat rijmt natuurlijk mooi op ‘gemist’. Want dat denken ze wel, hoor. Dat er gemist gaat worden. De school de kinderen en de de kinderen de school en elkaar. Tja, groep 8 van “De Rank” houdt ’t voor gezien.

De aula van de school is klein en daarom moeten ze de musical nog wel ’n paar keer uitvoeren. Maar dat moeten echte artiesten ook altijd. Soms wel zeshonderd keer. Nou, dan valt dit nog mee. Maar de grootvaders en -moeders hadden toch maar mooi een soort première!

‘k Heb een grief.  Ik word gesommeerd door allerlei modeketens dat ik toch vooral de zomer moet vieren door het kopen van tenminste een nieuwe jurk. Een bloemetjesjurk bijvoorbeeld, want daar hou ik van, en die zijn er in hele leuke stofjes. Op de plaatjes getoond door mooie jonge meisjes. De term ‘bloemetjesjurk’ is dus niet meer, zoals vroeger, voorbehouden aan oude oma’s. Als  je in vroeger dagen aan de bloemetjesjurk toe was, nou, dan had je ’t wel gehad allemaal.

Maar dat is nu niet meer. Leuke bloemetjesjurken (jurkjes heten die tegenwoordig, hè?) zijn er, maar ze zijn zo kórt! Zoveel vrouwen met mooie kniën zijn d’r toch niet! Zelfs de dames van het NOS-journaal hebben soms jurken aan waardoor ik hevig ga verlangen naar de tijd, dat ze niet van top via knie tot teen te zien waren. Dat ligt aan mij, hoor, dat ik dat vind. Dat weet ik ook wel.

Maar al die leuke bloemenstofjes gaan ondertussen wel aan mij voorbij. Vanwege mijn kniën, dat is toch tragisch? Vaak ook wel vanwege het décolleté, hoor, dat natuurlijk ook niet meer is wat het geweest is, maar daar kun je tenminste nog wel iets ‘bedekkends’ mee doen als geld uitgevende oudere. Een sjaaltje rond je knieën loopt zo moeilijk…..

’n Twitterberichtje dat ik vanmorgen las bracht me bij een verhaal over een vrouw, die op vakantie ging en dacht dat haar twee katten haar afwezigheid nauwelijks aan zouden kunnen. De buurvrouw zou ze van voer voorzien. Bovendien kreeg die een waslijst met instructies die ze moest afwerken om de schatjes in conditie te houden. Ze moest bijvoorbeeld drie maal per dag twintig minuten bij de beestjes op bezoek gaan en met ze kroelen om ze het idee te geven dat er heus nog wel van ze gehouden werd. De buurvrouw was wel goed maar niet gek. Eten geven, natuurlijk, maar verder vond ze het onzin.

De buurman aan de andere kant werd gestoord van de radio, die mevrouw in de badkamer, die aan de zijne grensde, had laten aanstaan omdat ze dacht dat haar beestjes dan wat afleiding zouden hebben. Nou ja, een heel verhaal over hoe mevrouw de vakantiegangster dacht dat de katten op haar niet aanwezig zijn zouden reageren. Absurde veronderstellingen en nog knap arrogant ook. Ze bleek namelijk helemaal niet onmisbaar. De dieren vermaakten zich uitstekend. Niks mis mee. Ze had zich jarenlang allerlei sociale bezigheden buiten de deur ontzegd, omdat ze dacht dat de poezen niet zonder haar konden. Om ze niet te ontregelen.

Nou, er valt niet veel te ontregelen aan een kat, hoor! Dat weten we uit ervaring. Qua gedrag dan, dat maakt ie namelijk zelf wel uit. De reden waarom ik katten zo leuk vind. Zolang hij niet ziek is hoef je d’r als mens weinig aan te doen. ’n Aaitje op z’n tijd vindt hij gezellig en de onze praatte ook wel terug als je iets tegen ‘m zei, maar dat was meestal rond etenstijd of zo. Onze zoon kon ‘m als een hond bij zich roepen en dan kwam hij ook. Maar die heeft wat met dieren, dat wij niet hebben. Sommige mensen hebben dat.

Onze Tommy is 18 jaar geworden en helaas was z’n laatste jaar een beetje een sukkeljaar en dat was jammer. We hebben veel plezier aan hem beleefd, maar zoals die vrouw met haar gedierte omging, nou nee, dat zat er bij ons niet in. Het was bij ons wel mens en dier en niet andersom. Wij gingen gewoon met vakantie ook. Dan gaf de buurvrouw hem eten en liet hem binnen en buiten, maar de kans om een warme band op te bouwen kreeg ze niet.

Als we weer thuis kwamen na de vakantie, negeerde hij ons een paar dagen. Niks van : “Hé, leuk dat jullie d’r weer zijn! Hoe was het, een beetje aardig weer gehad?” Nee hoor, rug naar je toe, zwijgzaam en hooghartig uit het raam gaan zitten kijken. Mooi beest, Tommy…..