‘k Ben geen actieveling waar het Facebook betreft. Heb wel een account en ik zap wel es langs  familie, vrienden en bekenden, maar verder heb ik er weinig mee. Komt ook door mijn weblog natuurlijk, want als ik wat  te melden heb, en dat is in de regel niet zo wereldschokkend, doe ik dat  hier en nu. Wat moet ik dan nog op Facebook? Dubbelop hoeft niet. Mijn face staat er op en zelfs dat vind ik al meer dan genoeg.

Het heeft ook weinig zin om mij af te luisteren. Dat heeft alleen zin als je bij ons aan tafel zit of op de bank, dat mag ook. Ik ben dus oninteressant en dat bevalt me uitstekend. Ik heb medelijden met al die mensen die zich daar wél zorgen om moeten maken, zoals Angela Merkel bijvoorbeeld, hoewel die toch ervaring zou moeten hebben als ex-Oostduitse.

Nou ja, nog even over die zwartepietendiscussie. Mijn vorige stukje was natuurlijk ironisch, hè, dat snap jel.  Die jongens, die hun bezwaren op Facebook hebben gezet via die Pietitie wat betreft de bemoeienis van de VN met ons Sinterklaasfeest, hebben al twee miljoen ‘likes’. Dat is zo’n duimpie omhoog,  weet je wel. En de mevrouw van de Verenigde Naties die vindt dat we het hele feest moeten afschaffen vanwege racisme, neemt de telefoon niet meer op, las ik in de krant.  Ze is natuurlijk  bang voor ons geworden met al die likes. Mooi zo.

De Apeldoorners die zich met de intocht van Sinterklaas bemoeien laten zich dan ook niet kisten, hoor! Er is alweer een aankomstboot geregeld! Wat zeg ik: een jácht! Daar kunnen niet zoveel Pieten op natuurlijk, maar dat hindert niet. Het is een statement! Hij moest ook onder de Freule-brug door kunnen, dan kun je geen volwassen stoomboot regelen natuurlijk, want dat bruggetje kan niet open of zo. En de burgemeester gaat ook  niet meer zitten afwachten totdat Sint bij hém langskomt op het Raadhuis, maar staat zelf aan de kade als de goedheiligman met z’n assistenten voet aan wal zet, heeft ie beloofd. Kijk, zo hoort het.

Het wordt dit jaar weer een Sinterklaasfeest mét Zwarte Pieten. Wat denken ze wel daar bij die VN.  Ja, het kost wat, maar dan héb je ook wat. Hoewel: de meeste sponsors leveren hun bijdragen niet in geld, maar in natura, las ik. Daar kun je allerlei ondeugends bij denken met al die pieten, maar dat gaat gewoon over de  pepernoten en zo, hoor!

I like it…….!

Dat gedoe rond Zwarte Piet is toch eigenlijk heel eenvoudig op te lossen? Je bezuinigt ‘m gewoon weg! Hebben ze hier in Apeldoorn vorig jaar al gedaan met de boot waarmee de goede Sint altijd placht aan te komen via het Apeldoorns Kanaal. Toen kwam hij op z’n paard  ‘ergens vandaan’ aanrijden. En dan: het is gewoon een bezuiniging op kunst en cultuur. Nou, en daar weet iedereen al van, dus da’s niks nieuws.En bezuinigd op personeel wordt er sowieso overal dus dat Sint ’t dan in z’n eentje doet is niks bijzonders. Bovendien heeft ie al een staf.

 Het paard wordt altijd gratis geleverd, elk jaar. Paarden zat hier in de regio, ook witte. Paardenmensen vinden het zelfs een eer om het Sinterklaaspaard te mogen leveren.

Kinderen snappen het trouwens best, hoor, dat ’t Sinterklaasfeest een beetje zuiniger moet. En als je ze zou laten kiezen tussen óf Zwarte Piet erbij óf cadeautjes, nou dan weet ik wel hoe die keuze uitvalt. Dus de economie blijft wel draaien, hoor.

En dan lees je met Sinterklaas, net als met Kerst, toch ’n mooi verhaal voor over hoe het lang geleden misschien wel gegaan zou kunnen zijn…..?

We moesten vanmorgen naar het stadskantoor om onze paspoorten te laten verlengen. Voor dat doel hadden we ons gisteren al laten vereeuwigen bij een pasfotograaf die zijn domicilie tegenover het gemeentehuis heeft, hetgeen commercieel zeer slim is. Iedereen, die voor een rijbewijs of een reisdocument een foto nodig heeft, gaat eerst bij hem langs. Hij weet dan ook precies wat de wettelijke eisen zijn voor een geslaagde en goedgekeurde afdruk van je aangezicht.

Ik begon dus maar meteen heel serieus te kijken, waarop hij zei: “Uw kin iets omhoog en een klein glimlachje mag wel, hoor!” Zo chagrijnig zat ik er kennelijk bij. Het resultaat van de foto vond ik wat matig. Zo’n beetje vreemde  ‘er tussen in’- uitdrukking eigenlijk, maar ach, hoe vaak kijk je zelf in je paspoort? Alleen om te zien wanneer ie ook alweer verloopt en meestal ben je dan nog nét op tijd. Mijn kloris staat trouwens altijd perfect op pasfoto’s. Altijd de meest ontspannen  supervriendelijke uitstraling.  ’t Kan ‘m niks schelen hoe hij er op staat, dat zal het zijn..

Nou, en toen naar het raadhuis voor die verlenging. Maar de ambtenaren hadden besloten om hun loket al om 12 uur dicht te gooien, terwijl je voorheen ook ’s middags terecht kon.’n Burgervriendelijke bezuinigingsmaatregel. Vandaag moesten we er dus opnieuw heen en inderdaad hadden ze nu erg veel klanten, die anders over meerdere uren verdeeld zouden zijn gekomen. Nummertje trekken en het was behoorlijk lang wachten.

Bij de ambtenaar van loket 11 moesten we op een formulier twee keer een handtekening zetten. Voor mijn blinde kloris moest ie nog even ’n sjabloontje halen, opdat zijn handtekening niet de perken te buiten zou gaan. En daarna kwam er nog een hele toestand achteraan, want we moesten ook onze vingerafdrukken achterlaten. Niet alle tien, maar wel wijsvingers en duimen. Van mij moest hij ook nog extra  mijn rechtermiddelvinger hebben. Ik kreeg speciaal een vochtig doekje om mijn vingertoppen mee nat te maken. Ik bleek te gladde vingers te hebben en daardoor waren de afdrukken te onduidelijk. Ik voelde me best crimineel eigenlijk. Mijn echtvriend dacht, dat ik mijn middelvinger wellicht wat te vaak had opgestoken, maar dat doe ik echt nóóit. Zó ordi vind ik dat!

Maar goed, na het afrekenen van iets meer dan honderd euro, overal de standaardprijs tegenwoordig, zei de ambtenaar, mogen we onze documenten volgende week woensdag persoonlijk  komen ophalen. En dat mag dan de héle dag! Wat een weelde…..

Een enorme knal, hier vlakbij! Ik schrok me wezenloos. Het zal wel niks bijzonders zijn, want ze zijn om de hoek een deel van onze straat, dat nog niet gerenoveerd was, aan het afwerken. Dat gaat met hele grote machines, waarbij je misschien wel es op ’n verkeerd knopje zou kunnen drukken, weet je veel. Lawaai is er dus al een paar weken en ik zit, als ze iets aan het aanstampen zijn of zo, op mijn zolderkamertje te trillen op mijn stoel. Terwijl het ook nog eens ’n rotgeluid is, waar je koppijn van krijgt. Maar alles is voor het goeie doel: een nette straat, die weer járen mee kan.

En het is hier geen Groningen, waar de huizen verzakken door  aardbevingen, opgewekt door de gaswinning. De mensen hebben daar heel wat te verduren voor ons gas. Maar je moet ook niet hopen dat we helemaal afhankelijk worden van de Russen als we gas nodig hebben om onze piepers te koken. Of ís dat al zo? Wat zijn die trouwens vervelend aan het doen, zeg! Die paar, die hier in diplomatieke dienst zijn, doen verdorie net of ze thuis zijn. Onschendbaar en wel.

Wat een rare instelling is dat eigenlijk, die diplomatieke onschendbaarheid. Als je iets doet, dat niet door de beugel kan, zoals, ik noem maar wat, in een dronken bui auto’s en kinderen molesteren, die toch niet onschendbaar zijn, want je kunt ze allebei behoorlijk beschadigen, zou je in het land waarin je verblijft toch gestraft moeten kunnen worden, zoals iedereen en naar de plaatselijke normen?

Maar ach, wij hebben natuurlijk geen Siberië waar je mensen heen kunt sturen om af te koelen. En Rottumerplaat zal wel te klein zijn…..

Het vergeten van een afspraak overkomt iedereen toch wel eens? Of je moet zo’n georganiseerd figuur zijn met een echte agenda of misschien wel een secretaresse die je aan alles herinnert. En tegenwoordig kun je ook je computer of je telefoon als zodanig instellen, dat je tijdig gewaarschuwd wordt. Ondanks dat kregen wij nog wel es de tandarts aan de lijn (dat regelde hij toen nog zélf!) met de barse vraag: “Waar wás u?” Dan moest je snel een smoes bedenken of, dat kan ook, eerlijk opbiechten: “Sorry, helemaal vergeten, die afspraak!” Maar dat gebeurt je alleen als je niet bang bent voor de tandarts. Of juist wel, nou ja, het overkwam ons vaak omdat we zo druk waren. Onze tandarts was wel altijd zo aardig om het consult niet te berekenen. We hebben, ook nu nog, de afspraken meestal laat in de middag. Indien vergeten kan iedereen lekker vroeg naar huis dus het is eigenlijk heel aardig. Alleen over dat niet berekenen ben ik niet meer zo zeker.

Echt heel strikt een bezoek afspreken voor een visite van kennissen of zo, doe je nog maar zelden, toch? Wij klaverjassen elke veertien dagen en dat spreken we wel af, zo van : “Your place or mine”, maar verder komt iedereen maar zoals het uitkomt. Kom je onverwacht dan heb ik wel koffie,  de cake of de appeltaart moet je er dan maar bij denken.

Ik herinner me trouwens een vergeten afspraak, toen we hier pas woonden , met oude buren, die er speciaal voor waren gekomen en ’s avonds plotsklaps voor de deur stonden. De hele familie met de benen op de bank voor de televisie en de kamer was nou niet direct opgeruimd, want we hadden de hele dag gewerkt en ik schrok me uiteraard wild. Want ik had ook nog eens niks in huis, waarmee je doorgaans visite pleegt te verwennen. ’n Droog biskwietje was het wel zo ongeveer. We lieten natuurlijk niets merken dus: welkom, welkom!

Er werden, na wat opgewonden gesmiespel in de keuken, spoorslags kinderen op uit gestuurd (toch makkelijk, dat je die dan hebt, hè?) om bij een benzinestation, want de supermarkt open tot 10 uur was toen nog niet, iets koekerigs, chips en borrelnootjes te halen. Mijn kloris hield onderwijl de visite bezig, terwijl ik héél lang deed over het koffiezetten. De meegebrachte bloemen moesten natuurlijk ook nog in het water gezet worden. Onderwijl was het reddingsteam weer terug van hun missie en kon eindelijk de koffie geserveerd.

Ik kan me eigenlijk niet voorstellen, dat onze ex-buren niks gemerkt hebben van de consternatie die hun komst teweeg bracht. Zo dom waren ze niet. Maar het werd heel gezellig en we hadden een leuke avond met veel verhalen en ze vonden ons huis ook leuk. We hadden een wijntje er bij, want dát hadden we natuurlijk wel in huis en dan de chips en de borrelnoten. Nou, er was op ze gerekend, hoor!

Ik weet wel dat als me nú zoiets zou overkomen, we gewoon zouden zeggen: “Verrek, dat is waar ook! Jullie zouden komen! Nou, kom d’r in, gezellig! Er is geen taart, maar waarschijnlijk zijn jullie toch aan de lijn, ha, ha! Hoe is ’t er mee? Koffie? O, je drinkt thee tegenwoordig. Kan ook. Rooibos of groene? ” En wijn en bier is er sowieso. Eigenlijk zijn we steeds voorbereid op onverwachte visite. Je leert van zo’n ervaring, hè? Zonder afspraak……