Rare dagen met die kerst zo midden in de week. Wij hebben, als niet meer in het arbeidsproces meedraaienden, wel vaker, dat je even aan elkaar moet vragen: “Wat voor dag is ’t nou vandaag?” Dat zou heel relaxed moeten zijn, maar een beetje wazig is ’t wel natuurlijk. Alsof je er maar wat op los lummelt en dat is niet zo. Ik las in de krant een column van Tommy Wieringa, waarin hij een uitspraak van Vonnegut aanhaalt: “We zijn hier op aarde om rond te lummelen en laat niemand je iets anders wijsmaken.” Die spreuk ging ie ophangen in zijn werkkamer als motto voor het nieuwe jaar.

Maar goed, we hebben de kerstdagen weer gehad. Waren gezellig hier, iedereen weer gezien en dat alleen is al leuk. Er is ziekte in de familie en dat is wel vervelend. Mijn zus, de Nederlandse en niet de Australische, ligt in het ziekenhuis. Van de Australische ligt de partner in het hospital. Mijn zus vond het helemaal niet zo erg om met kerst in het ziekenhuis te zijn. Vanwege de rust en het veilige gevoel. Maandag mag ze weer naar huis, omdat het alweer wat beter gaat en de dokter zegt, dat ze de rest van het herstel ook thuis kan doen. Minder rustig, dacht ze zelf. Maar dan moet ze maar, net als in het ziekenhuis, bezoekuren instellen.

Ik was gisteren ook nog even bij mijn buurvrouw, die zo’n drie weken geleden na 63 jaar huwelijk haar man verloor. “Ik begin nu eigenlijk pas te beseffen, dat hij écht niet meer terugkomt”, zei ze. Ze is deze dagen veel bij haar kinderen en ze rijdt gelukkig nog graag en goed auto, maar zo’n gedachte……ga er maar aanstaan.

Dat rondlummelen is volgens mij toch geen optie, Kurt…..!

Mijn kloris loopt tegenwoordig neuriënd door ’t huis. Waarom is ie dan zo blij, zul je vragen. Nou, in paginagrote advertenties in de krant wordt hem door een blindenhulpverleningsinstantie duidelijk gemaakt, waarom hij zo tevreden mag zijn dat hij blind is.  Dat heeft namelijk vele voordelen, waarvan hij zich tot nu toe wellicht niet bewust was.

Hij is bijvoorbeeld niet bang in het donker. Nou is ie voor niks en niemand bang, dus dat duistere voordeel was ‘m nog niet zo opgevallen.

Hij heeft geen last van hoogtevrees. Ha, ha! Nou, mooi wél! Hij vindt het helemaal niks als ie staand op een keukentrapje een gordijn moet ophangen van mij. Niet veel meer dan ’n meter van de grond, maar ik moet ‘m voor de zekerheid wel even stevig vasthouden. Wat op zich natuurlijk wel weer een leuk voordeel is.

Ze zeggen, dat het ook een voordeel is als je kunt lezen in het donker. Daar moet ik jullie nog een mooi staaltje over vertellen, zeg. Hij studeerde nog toen we al getrouwd waren. Naast z’n werk,  dus het kwam nogal eens voor dat ie z’n leerboeken mee naar bed nam. Brailleboeken wel te verstaan. Op onze slaapkamer was geen verwarming ( dat had je toen nog niet, hè) dus meneer las ónder de dekens. Wel in ’t donker. Maar elke keer, bij het omslaan van een bladzijde ging de hele handel van lakens en dekens ( die had je toen nog, hè) een eind naar boven. Een koude vlaag was het gevolg en dat sliep érg onrustig voor mij, dat kan ik je wel vertellen. Dus praat mij niet van het voordeel van in het donker lezen door een blinde bedgenoot.

‘Ik beoordeel je niet op je uiterlijk’  is er ook een die gebruikt wordt in de reclameactie van Bartiméus. Nou is dat iets dat eigenlijk voor iedereen zou moeten gelden en waarmee mensen die blind zijn het wat makkelijker hebben. Maar die zijn 
ook menig keer bedonderd, met geld en zo en als ze het ongure uiterlijk van zo’n onverlaat hadden kunnen zien was het ze waarschijnlijk niet gebeurd. Dus vind ik die slagzin meer een uitnodiging dan een voordeel, maar dat is mijn wantrouwende inborst. Op het revalidatiecentrum voor blinden en slechtzienden waar wij werkten speelde het uiterlijk inderdaad niet mee. Iedereen had hetzelfde probleem: blind of  zeer slechtziend zijn. Bruin, zwart, geel of wit blind maakte niet uit.

Mijn kloris heeft natuurlijk nóg een voordeel en daar hebben ze het niet eens over in de reclamecampagne: elke afspraak die hij buiten de deur heeft is ’n blind date! Mooi, hè, blind zijn…..?

Toen we van de week bij de kapper waren omdat er weer wat snoeiwerk moest worden verricht, troffen we bij het op elkaar wachten ( we gaan als familie-uitje altijd met z’n drieën tegelijk)  een man, die duidelijk om een praatje verlegen zat. Nou was dat geen wonder, want hij wachtte op zijn vrouw, die het volledige behandelpakket had besteld en hij zat er dus al úren.

Binnen vijf minuten hoorden we zo ongeveer zijn hele levensgeschiedenis. Sommige mensen hebben dat. Die praten niet over het weer of zo, maar over heel persoonlijke dingen. Hij was bijna tachtig, kwam oorspronkelijk uit Indonesië, woonde eerst in Den Haag, toen in Haarlem en nu in Vaassen. Nou, daar hebben wij ook gewoond dus dat gaf wel weer een band, zullen we maar zeggen.

Vervolgens maakte hij gewag van het feit, dat hij alleen maar dochters had gekregen en een zoon erg had gemist. Zijn vrouw zat onder de kap dus die hoorde gelukkig niet van zijn leed. De reden was onder andere dat hij graag met een zoon naar het voetbal was gegaan. Als Ajaxfan had hij al eens beleefd, dat hij een heel belangrijk doelpunt van Cruijff had gemist, omdat de dochter van tien,  met wie hij in het stadion was,
net op dat moment moest plassen. Dat was ‘m met een zoon niet overkomen, zei hij.

De man zat enorm op z’n praatstoel en we kwamen er dan ook maar mondjesmaat tussen. En dat hoefde voor hem ook niet. Er zat nóg ’n meneer aan de leestafel te wachten op z’n vrouw en toen wij zover waren dat we onze jassen aantrokken om te vertrekken, richtte hij zich enthousiast tot deze nieuwe gesprekspartner.

Maar die had vriendelijk glimlachend een afdoende manier om hem de mond te snoeren. “Praat u maar niet tegen mij, ik heb mijn gehoorapparaten thuis laten liggen. Laat u mij maar lezen!” Als het ’n slimme smoes was, moet je wel boven ’n bepaalde leeftijd zijn, hoor, om ’n beetje geloofwaardig over te komen……

Onze kerstboom staat er. We hébben ’n kunstboom op zolder, maar die mag een jaartje overslaan. Er staat nu een echte. Die kan na nieuwjaar gewoon naar buiten en daarna de grond in omdat ie ’n kluit en wortels heeft. Of dat allemaal wil lukken ligt natuurlijk aan een heleboel factoren, onze frequentie van watergeven, de diverse temperaturen en uiteraard in de eerste plaats aan de boom zelf. Of hij er nog zin in heeft na al het gefriemel aan z’n takken.

Onze kerstboom van 1985, het eerste jaar dat we kerst vierden in dit huis, staat het  in de voortuin, inmiddels  boven het dak uitstekend naar zijn zin te hebben. Met als versiering  levende vogeltjes.

Dat we het dit jaar zo doen met ’n echte boom is ook omdat we in januari een maand weg zijn naar mijn zus en het opruimen van de kerstbende niet teveel tijd mag kosten. De boom is niet zo groot, wel ’n pietsie scheef ook, tja, de natuur, hè? Daar hadden we met die kunstboom geen last van. Elk jaar kaarsrecht, daar kan je op rekenen.

Maar we hebben geen gedoe met lampjes en dradenzooi. Ik had op internet led-kaarsen gezien, waar batterijtjes in moeten en die met ’n klemmetje de boom ingaan. Je dooft ze met een afstandsbedieninkje.

Het staat eigenlijk heel ouderwets, die rechtopstaande kaarsen in een levende boom, maar een en ander is natuurlijk wel hartstikke modern geregeld door deze vrouw.  Dat je het maar weet…..

Vandaag overleed onze naaste buurman. Wie goed keek zag het al ’n poosje aankomen, zo moe als hij was, maar het  ging nu toch wel snel. Ruim achtentwintig jaar woonden we naast elkaar en dat is een hele tijd. Het zal dus heel vreemd zijn en wennen worden dat hij er niet  meer is. Voor zijn familie, maar zeker ook voor ons.

Zijn dochters kwamen ons vanavond de boodschap brengen en zij vertelden, dat ze als familie een fantastische en waardevolle laatste dag hadden beleefd met hun man, vader en grootvader. En dat is mooi als je dat kunt zeggen.

Hoewel hij niet zo beroemd is als de eveneens vandaag gestorven Nelson Mandela, zal zijn dood net zo intens worden betreurd…..

Zo, ik ben weer een jaar ouder. Hoef je helemaal niks voor te doen, gaat gewoon vanzelf. Gisteren was ik jarig en ’n zaterdag is daarvoor best een leuke dag. Iedereen heeft wat meer tijd en oma is dus uitgebreid bezichtigd.

Leuke mensen, gezellige cadeautjes en na zo’n lange dag slaap je ook nog es heerlijk! Ik werd vanmorgen tenminste nóg later wakker dan anders, terwijl ik normaal ook al niet zo’n vroege vogel ben. Je kunt natuurlijk ook zeggen, dat ik gewoon een lui varken ben, maar daar trek ik me niks van aan.

Over vogels gesproken: mijn gevleugelde tuinvriendjes hoeven zich geen zorgen te maken over hun wintervoorraad voer, want ik heb van verschillende mensen hartstikke leuk opgemaakt vogelvoer gekregen. Daar zijn ware kunstwerken bij. Nou hebben die vogeltjes vast geen verstand van kunst en alleen maar belangstelling voor de inhoud ervan, maar nu ziet het er nog reuzegezellig uit allemaal.

Ik zit ook fraai in de bloemen en ook daar word ik altijd blij van. December heet een feestmaand te zijn en die begint vandaag. Er is nog taart over dus wij gaan gewoon verder met waar we gisteren al aan begonnen waren…..