Wat ik in deze tijd leuker vind dan vroeger is dat vrouwen lekker duidelijk zwanger mogen zijn en gewoon ‘in het zicht’ kunnen doorwerken. Kijkt niemand van op. NOS-weervrouw Willemijn bijvoorbeeld maakt er geen geheim van dat haar tweede kind op stapel staat en maakt er grapjes over met Annechien. Voor haar ook geen wijde hessen of jurken, die e.e.a. moeten verhullen, zoals aanstaande moeders in mijn tijd geacht werden te dragen. Waardoor je zwangerder dan zwanger leek!

Toen ik trouwde mocht ik van mijn baas blijven werken en toen ik mijn eerste kind verwachtte ook. Dat was in die tijd best vooruitstrevend, hoor. Dat het een zuivelfabriek was, waar ik toen receptioniste/telefoniste was, een bedrijfstak die toch wat dichter bij de natuur en met name de melkproductie staat, heeft misschien meegeholpen bij die beslissing. Maar ik moest toch wel ‘uit het zicht’.

Een onbevlekte collega nam mijn plaats in en ik werd overgeplaatst naar de typekamer. Gezellig was dat tot aan mijn verlof de meisjes daar met me meeleefden en van dag tot dag konden meemaken hoe probleemloos zo’n zwangerschap kan gaan. Want dat ging het, onze dochter kwam zelfs op de afgesproken dag, hetgeen financieel gezien zeer gunstig was!

En ze kreeg gewoon de achternaam van haar vader. Daar was geen discussie over. Wat ze nou in België weer overhoop willen halen met die dubbele namen! Hoewel ik het eigenlijk wel mooi vind, hoor, dat je als moeder loon naar werken krijgt als ook jouw naam aan je kind gekoppeld wordt. In Spanje is dat volgens traditie al zo, maar daar hebben ze veel mooiere achternamen. Maar wat een administratieve rompslomp en verwarring zal ’t geven bij de zuiderburen als ze dat willen doorvoeren. Als je het dan toch anders wilt is dat je hier kiezen kunt uit vaders of moeders naam toch wat handiger. Kun je nog leuk om dobbelen of zo.

En ach, what’s in a name, nietwaar? Als ’t kind maar gezond is en gelukkig opgroeit…..

…wie gelooft er nog in sprookjes…..?

…..is eigenlijk net zo leuk als weggaan. Je komt tot de ontdekking, dat je familie blij is dat je er weer bent. Ze vinden ons zonder maand Australië ook aardig, hoor, maar op Schiphol kregen we een geweldige ontvangst en dat was leuk. Oudste zoon en  jongste dochter met haar jongens stonden op ons te wachten en dat was geweldig! Joris Linssen had onze begroeting beslist uitgezonden! En toen in onze eigen auto weer naar huis. Lekker druk op de weg, we waren weer helemaal thuis, hoor. In de buurt waar we waren in Queensland was dat een stuk minder. In de steden daar is het natuurlijk wel drukker, maar in het retirementbuurtje waar we waren, rijdt iedereen op z’n gemak.

We zijn nu alweer een paar dagen thuis en de koffers zijn uitgepakt, de zomerkleren voorlopig opgeborgen tot ónze zomer er weer aankomt, en dan ga je je huis vergelijken met waar je geweest bent. Dat heb ik altijd wel na een vakantie. Vooral als we in Engeland zijn geweest, maar ook Australië geeft inspiratie, hoor! We waren natuurlijk niet in de meest armlastige buurt. Ruime huizen, voorzien van alle gemakken, garages en prachtige tuinen. Dat is hier allemaal anders natuurlijk. De ruimte die mijn neef in Melbourne om zijn grote huis heeft is hier maar voor enkele mensen weggelegd. Maar er zijn toch ideetjes, die hier best met een beetje schuiven te realiseren zijn.

Neef heeft bijvoorbeeld een ‘eiland’ in zijn keuken. Dat is zo’n gezellig ding, zeg! Ik wil er wel een. Het mag een eilandje zijn, hoor. Ik ben best bescheiden. Hij heeft Texel en ik ben tevreden met Rottummeroog. Maar dan moet er wel wat gebeuren in de keuken natuurlijk. Het heeft helemaal geen haast, hoor. Maar het idee, hè, het idee….. Verder willen we een andere koelkast met een vriezer. We hebben nu een oude koelkast met vriezer in de schuur staan en voor elk diepvriesproductje moet je naar de schuur. Dat is lastig en bovendien is het ding niet zo zuinig. Dat is de koelkast in onze keuken ook niet dus vandaar. “Toon” vertelt ons precies wat die dingen gebruiken!

De voortuin heeft ook een update nodig. Die lijkt nu op een gemeenteplantsoen, waar niet zoveel aan gedaan wordt. Onze tuinman doet wel z’n best, hoor, maar hij wil ook graag renoveren.   Dat ik dat nu ook wel wil komt mede door die mooie tuinen die we gezien hebben. In het retirementdorp waar we waren hebben ze d’r mannetjes voor, die elke week komen maaien en zo. Je ziet de bewoners wel eens iets bijknippen en water geven moet natuurlijk ook, want de warmte is voor een tuin ook vaak een probleem. Maar groeien wil het daar wel. Heel andere planten dan hier natuurlijk en veel rozen.

En dan de vogels! We hebben zeer lawaaiige gezien en gehoord, met de prachtigste kleuren! In de tuin van mijn zus komen de magpies, een soort eksters, elke morgen een hapje eten. Niet teveel, want ze moeten ook insecten vangen. De krekels maken ook heel wat lawaai ’s avonds en grote kikkers! Ook lawaaischoppers. De partner van mijn zus ging ’s avonds met een lantaarn de tuin in om ze te vangen, want als ze je bijten kun je er erg ziek van worden. Op advies van de Australische dierenbescherming  moet je ze dan in een plastic zak doen en in de diepvries stoppen. Dan gaan ze op de meest diervriendelijke manier het hoekje om. Ik vond het maar enge beesten. Overdag hoorde of zag je ze niet. Dan is ons kikkerlandje toch wat vriendelijker. (Waarom wij zo heten? Ik hoor nooit kikkers! Maar dat ligt vrijwel zeker aan mij.)

Maar zo is ons dagelijks leven weer in de vorm aan het schudden. De jetlag is wel verdwenen. Ik was weer ouderwets laat gisteravond. Het komt weer helemaal goed…..

…..bijna thuis…..!

De twee vorige postjes zijn verwisseld! Lees ze dus a.u.b. in de goede volgorde. Wij zijn in orde verder. Ik ben de koffers aan het uitpakken en een wasje aan het voorbereiden. Met een Hollands wasmiddel. Daarna zal er eens rustig voor gaan zitten om vanaf mijn Apeldoornse stoel een logje te maken over onze warme ontvangst op Schiphol. See you later….ach, nee….tot later, bedoel ik…….

…..de opwindende wachtruimte van Dubai Airport, ’s morgens om vijf uur…..

Ja, dat krijg je als je zestien uur achter mekaar in hetzelfde vliegtuig zit! We zijn zo melig als wat, en hoe lang dat gaat duren weet ik nog niet, maar dat gaat wel over. Hopelijk. Je kunt moeilijk je hele leven melig blijven natuurlijk.

Nou ja, we zijn net aan de laatste etappe begonnen. Dubai-Amsterdam. Weer in zo’n mega vliegmachine. Toen we hier vertrokken was het ochtend en dat is leuker opstijgen. Dan zie je tenminste wat. Gisteravond was Brisbane bij nacht ook sprookjesachtig, maar daarna was het donker in Australië. Dat werd het daarna ook in vliegtuig, want na de maaltijd om zo’n uurtje of half tien (ook al zo’n rare tijd!) ging iedereen pitten of in ieder geval iets doen dat er op leek. Slapen in een plane, je moet het eigenlijk niet doen. Want wat word je d’r van?  Precies: melig.

Vanmorgen, tenminste dat was het toen in Dubai, was het nog hartstikke donker om 5 uur. We werden netjes opgevangen door Emerates-dames en overgedragen aan Emerates-heren, die met van die karretjes, waar een paar hulpbehoevende reizigers in kunnen, gelukkig mogen minder steun behoevende familieleden ook mee rijden, want het zijn me toch een einden lopen, zeg! We hebben Abdul niet gezien, die ons op de heenreis tijdens zo’n wandeling tot de islam wilde bekeren.

De plek waar we vanmorgen op de boarding moesten wachten was trouwens een prachtige plaats om de islam in uitvoering te zien. We wachtten daar samen met een Engelse mevrouw uit Londen, die ook assistentie had geboekt. Een hele aardige dame, waar het gezellig praten mee was. We zaten er zo’n anderhalf uur dus dan vertel je elkaar van alles. Dat was leuk en ze was gezegend met het bekende Engelse gevoel voor humor. We hebben met eerbied gekeken naar de zingende imam, die de gelovigen aan hun plicht kwam herinneren om te bidden. En vroeg, hoor! Half zes of zo. We hebben dus heel wat mensen langs zien komen op weg naar de speciaal voor dat doel ingerichte hokjes, een voor mannen en een voor vrouwen. We vroegen ons af waarom je niet samen kunt bidden. Dat heeft Abdul ons niet verteld.

Maar de Engelse ging naar Londen en wij naar Amsterdam. Het was gezellig zo samen te kletsen en de tijd in te vullen. “Nice talking to you”, zei ze. En we weten niet eens hoe ze heet. Ships passing in the
night en zeer vroege morgen in een biddend Dubai.

We zijn op weg naar Mokum…..!

We zitten hoog in de lucht! Heel erg hoog ook nog en in een verschrikkelijk groot vliegtuig. Alsof het niks is. Ik blijf het wonderlijk vinden dat zo’n gevaarte met al die mensen d’r in zomaar een aanloop neemt, opstijgt en nog blijft hangen ook. En dat ie voor ons nu de goeie kant op vliegt is natuurlijk helemaal geweldig!

Het afscheid bij mijn zus vanmiddag was uiteraard liefdevol, zoals dat hoort bij zussen, maar dat was lijfelijk afscheid nemen, want in principe zitten we maar een computerklikje bij elkaar vandaan als we weer thuis zijn. Het leuke van daar geweest te zijn is dat we nu weten waar we het over hebben als we mailen. Ze vertelde altijd al wel over mensen en dingen, maar nu weet ik hoe het er uit ziet en dat is veel leuker.

Ik heb email adressen van de mensen die we hebben ontmoet en die we foto’s gaan sturen die we gemaakt hebben. Die mensen kennen ons nu ook. Er was iemand die zei, dat ze het jammer vond dat ze ons nu pas kende en niet eerder! Tja, wat moet je daar nou van zeggen? Beter laat dan nooit, of zo? Lief gezegd was het wel natuurlijk.

De rit naar Brisbane met de shuttlebus was heel comfortabel. Hij maakte wat tussenstops omdat hij mensen van huis op moest pikken, zoals hij dat ook bij ons deed. ’n Busje vol tenslotte. We meldden ons bij Emerates en daar wisten ze al alles van ons, want onze zoon had ons al ingecheckt. Makkelijk dus. Kloris hoefde deze keer niet in een rolstoel van de lieftallige assistente. Hij mocht dat enorme eind deze keer zelf lopen. Goed voor hem. Grappig is dat bij de scan zijn blindenstok er ook altijd doorheen moet, want stel, dat ie er verdovende middelen in vervoert!

We mochten weer als eersten naar binnen in de plane en dat is altijd wel prettig. Dan zit je alvast voordat de grote hoos op zoek moet naar zijn plaats. We beginnen al een beetje ervaren te worden, hoor! De zit naar Dubai is een lange. Maar we horen gerammel in de pantry dus krijgen we wat te eten. Wel lekker , we hebben wel trek , daarna maar es een beetje proberen of we wat kunnen slapen. Of we de regel er in houden qua bioritme met dat tegen de tijd in fladderen valt nog te bezien, maar we doen ons best…..!

…..the shuttlebus, ideaal als je je familie een lange , dubbele rit wilt besparen…..!

’t Is uit met de pret! Vandaag gaan we weer op weg naar huis. We vliegen om kwart voor negen vanavond. Een shuttlebus brengt ons tijdig naar Brisbane en dan is het in een keer door naar Dubai, de langste zit. Vandaar naar Amsterdam. Verder dus geen overstap zoals op de heenweg via Singapore.

We hebben de koffers zover klaar dat alleen het kloffie dat we nu nog aan hebben er nog maar in hoeft, voordat we ons helaas weer moeten voorbereiden op wat frisser weer. Jammer, maar weer naar huis is ook fijn. Thuis is thuis oftewel home sweet home!

Nog even bij wat buren langs om ze te groeten. En een paar Libelles brengen bij de mevrouw van 96. Die wilde ze wel lezen. Zo nu en dan misschien hoofdschuddend over hoe al die moderne redactrices bezig zijn tegenwoordig in Holland. Daar worden er trouwens nogal wat van ontslagen, las ik.

Vanmorgen kregen we van onze gastheer nog een stevig Engels ontbijt. Hij is bang dat we anders instorten vandaag. Nou, dat zal niet gebeuren. Gisteravond de spekpannekoeken van zus, die nog nauwelijks verwerkt zijn. Het komt wel goed met ons.

Een beetje raar die laatste uren hier. Bedenken dat we alle belangrijke dingen zo voor het grijpen moeten hebben. De koffers moeten nog even gewogen. Ik niet. Ik wil het niet weten, hoeveel ik ben aangekomen. Ik ben zo in de watten gelegd. Er zijn geen trappen in dit huis, thuis wel en die loop ik veelvuldig op en af. Dat heb ik dus sowieso gemist. Word je van lekker weer mager? Ik dacht ’t niet. Iedereen hier ziet er best weldoorvoed uit, ondanks dat Australië ongelooflijk met sport bezig is. Maar ik denk dan : voor alles is een tijd.

Nou ja, dit is voorlopig mijn laatste logje. Thuis heb ik nog veel te vertellen en te laten zien, dus dat merken jullie dan wel weer. Dus: see you when we’re home again…..!

‘k Heb wel es vaker verteld dat ik niet zo’n shopper ben.. We gaan naar een winkel als we wat nodig hebben en dat is het dan. Dus dat we vanmiddag een tripje maakten naar een winkelcentrum om onze laatste dollars leuk te besteden was wel bijzonder. Er was een summersale, want de vakanties lopen op z’n end en er zijn dus koopjes te halen.

In no time waren we beladen met van alles waar ze in Nederland in juni of juli eens over gaan denken. Leuke zomerse shirtjes, polo’s en zo. Gezellig, gezellig. Shoppen is nog steeds niet mijn ding en gelukkig hebben we nog een extra koffertje kunnen scoren, want er gaat meer mee terug dan op de heenreis.

Maar zo hebben we onze laatste zaterdag nog leuk besteed. Morgen gaat zus spekpannenkoeken bakken. Op verzoek van mijn kloris. Haar kloris vindt dat raar als hoofdmaaltijd. Pannenkoeken als ontbijt, ja, maar een hele stapel met spek d’r in: te gek voor woorden! Nou, wij vinden het een leuk galgenmaal…..!

Dat woord moet ik even kwijt wat betreft ons buitenshuis-etentje in de golfclub. Toen we er aankwamen was het er nog erg rustig. Het is een zeer chique toestand daar. Een restaurant met op bijna elke tafel een bordje ‘reserved’ met een naam erbij. Het was een heel gezoek om de onze te vinden. Uitzicht op the green hadden we niet, ze hadden ons achter in de zaal gezet.

Het restaurant was, hoorden we, alleen op vrijdag open. Geen bezwaar voor vrijdagse honger, we verwachtten er wel wat van. Chique uit eten doe je tenslotte niet elke dag en mijn zus en haar kloris wilden ons min of meer ten afscheid een niet alledaagse maaltijd aanbieden.

Nou, dat werd het zonder meer! Er was een zeer beperkte  kaart. Fish and chips, een salade en iets met porc met honey  en vegetables en dat was het wel. Ook nog een visschotel, maar dat kon alleen maar voor een family of 4. Wij waren met z’n vieren en ook wel familie, maar niet iedereen had er zin in.   Tenslotte namen we alle vier maar  fish and chips. Dat kregen we opgediend in enorme kartonnen friteszakken, Belgisch model, waar twee staken gefrituurde vis inzaten. We hebben de zak leeggestort op ons bord en toen  bleek het heel veel chips en weinig fish. De salade zag er goed uit maar het was wel heel veel. Gelukkig hebben wij een konijn met baard in de familie dus die heeft zijn best gedaan.

Voor zover het maal. Ondertussen liep het restaurant vol met de bezetters van de rest van de gereserveerde tafels. Waren die lui nou maar gewoon gaan zitten, maar nee, ze converseerden staand zeer luidruchtig met elkaar. Op een posh-manier, als je snapt wat ik bedoel. Dure jurken, chique shirts, zien en gezien worden. Het was gewoon de wekelijkse clubavond van de golfclub. En wij zaten daartussen aan die rare fish and chips, niet anders dan met je vingers te consumeren.

We besloten ‘m snel te smeren. Mijn zusjes kloris zei: “Once, but never again!” . Thuis lekker aan de koffie, wij zijn geen poshy people……

Die zijn natuurlijk allesbehalve zwaar! Alleen maar leuk. Vandaag gaan we nog op bezoek bij de vriendin van zus die pas is verhuisd naar dat chique verzorgingshuis. Die wil graag ook kennismaken met mijn kloris, want dat is nog niet gebeurd. Hij heeft dus zijn baard gefatsoeneerd en zijn wangen geschoren, want hij wil een goede indruk maken natuurlijk. In de warmte hier groeit dat gewas drie keer zo hard als thuis!

Vanmiddag gaan we dan nog een keer naar het happy hour in de Manor. Dat is ook gezellig. Zien we nog wat mensen. Daarna gaan we nog ’n keertje uit eten. Dit keer bij de golfclub. Ander publiek, denk ik. We zien het wel.

Het wordt weer een leuke dag, zoals er al veel zijn geweest deze vakantie!

Gisteren had ik even niks anders te melden dan een vervelende koppijn en verregaande aan meligheid grenzende sufheid. Nou, dan kun je maar beter een paar Australische asperientjes tot je nemen, je in de koelte met een klein briesje ophouden en er een rustdag van maken.

Ik voelde me wel een beetje schuldig, want ik stuurde natuurlijk wel plannen in de war. Maar ze vonden het niet erg. Na de, zoals altijd, heerlijke maaltijd voelde ik me opknappen en nu is het weer helemaal over. Gelukkig, want zo’n flutdag is natuurlijk zonde van je tijd..…..