Posh…..

Dat woord moet ik even kwijt wat betreft ons buitenshuis-etentje in de golfclub. Toen we er aankwamen was het er nog erg rustig. Het is een zeer chique toestand daar. Een restaurant met op bijna elke tafel een bordje ‘reserved’ met een naam erbij. Het was een heel gezoek om de onze te vinden. Uitzicht op the green hadden we niet, ze hadden ons achter in de zaal gezet.

Het restaurant was, hoorden we, alleen op vrijdag open. Geen bezwaar voor vrijdagse honger, we verwachtten er wel wat van. Chique uit eten doe je tenslotte niet elke dag en mijn zus en haar kloris wilden ons min of meer ten afscheid een niet alledaagse maaltijd aanbieden.

Nou, dat werd het zonder meer! Er was een zeer beperkte  kaart. Fish and chips, een salade en iets met porc met honey  en vegetables en dat was het wel. Ook nog een visschotel, maar dat kon alleen maar voor een family of 4. Wij waren met z’n vieren en ook wel familie, maar niet iedereen had er zin in.   Tenslotte namen we alle vier maar  fish and chips. Dat kregen we opgediend in enorme kartonnen friteszakken, Belgisch model, waar twee staken gefrituurde vis inzaten. We hebben de zak leeggestort op ons bord en toen  bleek het heel veel chips en weinig fish. De salade zag er goed uit maar het was wel heel veel. Gelukkig hebben wij een konijn met baard in de familie dus die heeft zijn best gedaan.

Voor zover het maal. Ondertussen liep het restaurant vol met de bezetters van de rest van de gereserveerde tafels. Waren die lui nou maar gewoon gaan zitten, maar nee, ze converseerden staand zeer luidruchtig met elkaar. Op een posh-manier, als je snapt wat ik bedoel. Dure jurken, chique shirts, zien en gezien worden. Het was gewoon de wekelijkse clubavond van de golfclub. En wij zaten daartussen aan die rare fish and chips, niet anders dan met je vingers te consumeren.

We besloten ‘m snel te smeren. Mijn zusjes kloris zei: “Once, but never again!” . Thuis lekker aan de koffie, wij zijn geen poshy people……