Natuurlijk, het leven gaat door, maar…..

Wat is dat toch vreemd: je weet dat iemand ernstig ziek is en zélfs dat ze niet meer beter kan worden en dan overvalt de boodschap van haar overlijden je toch als een donderslag bij heldere hemel. Die rotziekte, die zoveel mensen treft en die als je ’t zo opschrijft ook geen nadere omschrijving behoeft, is een vriendin/ex-collega van ons fataal geworden. Een vrouw, een moeder, een dijk van een oma, die vreselijk gemist gaat worden.

Drieënzeventig is ze en dat is tegenwoordig niet jong, maar ook niet oud. Maar ze was wel zó moe en haar lichaam was zo’n last aan het worden, dat je vrede kunt hebben met de omstandigheid. dat dát nu voorbij is. Het zal wennen zijn, dat een, tot het laatst toe, toch actieve vrouw, want zo zat ze in elkaar, dan toch is gestorven.

Mijn kloris was behoorlijk in de war, toen hij er van hoorde, want hij kwam er elke week om muziek te maken met de man die nu weduwnaar is geworden. Die heeft al zijn kinderen om zich heen, want het is een ‘warme’ club mensen. Dat komt wel goed, maar ach, ach…..

…..vergeet-me-nietjes voor Margo…..