…..

…..hoe ver kun je gaan…..?

Als het niet zo triest was voor de nabestaanden, zou het een goeie grap zijn geweest. Een mevrouw was overleden en haar dochter regelde bij Essent het e.e.a. rond de energierekening. Dat had nogal wat voeten in de aarde(!), want de administratie bij die leverancier loopt kennelijk niet op rolletjes. Mede doordat het leveringsadres verschilde van het correspondentieadres. Het duurde maanden voordat het eindelijk geregeld was. Vergezeld van een brief, gericht aan de overledene: “ Het spijt ons u als cliënt te verliezen en zijn u graag van dienst op het nieuwe adres.”…..

Mijn vorige logje is alweer van een poosje geleden. Was ik ziek? Met vakantie? Had ik het te druk? Welnee, niets van dat alles. Ik had gewoon niks te melden.Niks interessants tenminste. Dat heb je wel eens zo. Vandaar.

En nu dan wel? Nou, nog steeds niet eigenlijk. Ja, onze jongste dochter is verhuisd, maar daar heb ik niet bij hoeven helpen. Die regelt alles zo zelfstandig, omdat ze ook nog moet werken, dat ik me knap nutteloos voel. Ze verzekert me, dat ik daar niet over in moet zitten, want het duurt allemaal wat langer, maar komt goed voor elkaar. Als het oude huis “leeg” is mag ik helpen schoonmaken. Ik kijk er naar uit.

…..moet je smart zijn voor een smartphone…..?

We hadden van de week toch nog wel iets aardigs. Diezelfde dochter vroeg ons of we voor een student journalistiek wilden meewerken aan een interview over het gebruik van de smartphone door mensen van 65 tot 75 jaar (en in mijn geval dus nog ouder). Hij zou bij ons langs komen. Hij moest voor school een radioverslag maken dus er kwam een opnameapparaat en professionele microfoon aan te pas. Zijn vragen waren goed voorbereid en eveneens professioneel. Leuke knul ook.

Het feit, dat mijn blinde kloris ook een smartphone gebruikt, anders dan dat een ziende dat doet, was voor hem natuurlijk een extra leuke bijzonderheid. Waar haal je zo gauw een blinde vandaan, daar kan geen klasgenoot tegenop. Mijn dochter, die de student goed kent, had hem natuurlijk ingelicht over het feit, dat haar vader zijn zicht mist.

Hij is nog niet zo lang geleden van een iPhone overgestapt naar een Android Google Nexus , werkt met spraakapps en weet ik wat nog meer, en daar kon ie deskundig over vertellen. Zo’n jonge knul weet dan uiteraard ook waar hij het over heeft en ik had mijn oren gewoon even op steeltjes en trachtte het allemaal te volgen.

Ik ben natuurlijk ook blij met mijn telefoon, maar het gebruik daarvan verschilt nogal van dat van mijn eega. Ik lees de krant erop, doe de verlichting in huis er mee aan, de zonwering bedienen kan ook, ik whatsapp er (veel) mee, doe onderwijl een spelletje als de mannen programma’s over computers , auto’s of buitenlands voetbal kijken op tv, lees mijn mail, maak er foto’s mee, kan Google raadplegen (zelfs met spraak als ik “Okay Google” tegen ‘m zeg en mijn vraag stel) en waar een telefoon voor bedoeld is: bellen, dat doe ik eigenlijk sporadisch. Raar maar waar.

Hij is ook goed voor mijn lijn. Ik laat ‘m namelijk nogal eens boven liggen, moet ik twee trappen op naar mijn zolderkamer om hem te halen. Of ik weet niet meer waar ik hem gelaten heb. Moet iemand anders in huis mij bellen om te horen waar hij ligt. Word ik toch eens gebeld, ha, ha! Nee, zo interessant voor een interview ben ik niet. Daar moet je mijn kloris voor hebben…..

Twee mannen uit Apeldoorn hebben bedacht om een Monopoly-spel uit te brengen over hun eigen woonplaats. Met de bekende Apeldoornse lanen, straten en pleinen. Nee, de Kalverstraat, die wij hier ook hebben, komt er niet op voor. Dat vonden ze niet leuk voor Amsterdam. En in plaats van de vier stations hebben ze Het Loo, de Apenheul, de Julianatoren en theater Orpheus er op gezet. Leuk idee, toch?

Er worden maar 2000 spellen van gemaakt. Daar zijn er ondertussen al 1500 van verkocht en die overige 500 raken ze ook nog kwijt, dat is wel zeker. De mannen willen namelijk, dat het een ‘collectors item’ wordt. Ze hebben al belangstelling ondervonden van andere steden ook, waaronder Deventer. Nou, dan denk je: gat in de markt! Slim.

En ik las ook ergens, dat Apeldoorn beschouwd wordt als ‘probeerstad’ voor als je iets nieuws wilt uitbrengen. We schijnen hier nogal gemiddeld te zijn. Lukt het in Apeldoorn, dan lukt het meestal elders ook. Heb je toch een móóie functie als provinciestadje met meer dan 157.500 inwoners…..

…..welkom in Apeldoorn…..!

Je leest wel eens over van die mensen die op latere leeftijd, zelfs ver na hun pensioen, nog gaan studeren en die studie dan ook nog succesvol afronden, met titel en al. Zitten onbekommerd tussen al die jeugdige studenten. Daar moet je tijd en geld aan willen besteden en de ambitie voor hebben. Het is wellicht het waarmaken van een lang gekoesterde wens. Er kan van alles gebeurd zijn in een leven waardoor het er op de ‘normale’ tijd om zoiets te doen niet van is gekomen.

Bijvoorbeeld als kinderen in een gezin iets heel anders van plan waren, maar dat er door het wegvallen van een ouder door ziekte of overlijden gewérkt moest worden in plaats van gestudeerd. Om het gezin financieel draaiende te houden. En dat gebeurde dan gewoon.

Of dat je als vanzelfsprekendheid in de zaak van je vader werd verwacht, ook al wilde je dat niet. Dat kwam vroeger, denk ik, meer voor dan tegenwoordig omdat kinderen meer durven vertellen, waaróm dat niet werkt. Hele televisieseries en boeken zijn er aan gewijd. Maar ondertussen deed je toen wat je ouders bedacht hadden. En miste je de boot, die jouw kant op voer.

Ook op artistiek vlak kom je laatbloeiers tegen, die eerst wat anders zijn gaan doen, voordat ze het roer omgooiden. De helaas vorige week overleden cabaretier Menno Nicolai, gewaardeerd weblogger, social media-gebruiker, (stem)acteur, muzikant en hij deed nog zóveel meer, was er zo een. Hij begon ook pas op zijn 55-ste als cabaretier. Na jaren een kantoorleven geleid te hebben. Hij is net geen zeventig geworden en hij had veel langer moeten laatbloeien, zo’n getalenteerde man. Zó jammer…..

Schrijfsters gaan laat schrijven, omdat de kinderen eerst groot moeten worden, voordat ze de tijd nemen. Bij mannen speelt dat minder misschien, maar dat weet ik niet zo. Die hebben vast weer andere redenen om iets uit te stellen, dat ze eigenlijk veel liever zouden doen. Een berg beklimmen, heel ver fietsen of iets anders moeilijks dat er nooit van gekomen is.  Allemaal laatbloei-dingen.

En van die ouwetjes dan, die als grootste wens hebben, dat ze beslist nog eens willen vliegen, parachutespringen of bungeejumpen. Voor het te laat is. Ik zag er van de week nog een filmpje van.  Die bungeejump-oma was negentig en húp! Daar ging ze en ik heb haar niet eens horen gillen!

…..herfstasters, ook laatbloeiers. Van die vlinder weet ik ’t niet…..

Dus mensen, bloei maar! Vroeg, laat, lang…..het kan allemaal…..!