We hoorden een bijzonder verhaal. Dat een Amerikaanse tiener, die een schop tegen z’n hoofd kreeg in een voetbalwedstrijd waarin hij keeper was, toen hij ontwaakte uit zijn coma, vloeiend Spaans bleek te spreken in plaats van Engels. Dat moet een vreemde gewaarwording zijn geweest voor zijn doktoren en de familie.

Het schijnt vaker voor te komen, zo’n afwijking, na een herseninfarct of ongeluk. In Australië was er een vrachtwagenchauffeur, die plotseling Mandarijn-Chinees sprak. Best een lastige taal, dacht ik. Het schijnt dat de moedertaal wel weer terugkomt, maar dat duurt even. Raar, hè?

Ik dacht aan een vorig leven, waarin iemand die betreffende taal dagelijks sprak, maar dat is nogal zweverig, natuurlijk. Je weet het niet. Misschien is er veel meer opgeslagen in je hersenpan dan je weet.

De wetenschap heeft er natuurlijk wel een naam voor bedacht: “Foreign Accent Syndrome” met de verklaring, dat een zwelling in het spraakgedeelte van je hersenen je moedertaal wegdrukt, zodat een andere taal, die je wellicht ooit hebt opgevangen van collega’s, medescholieren of al bezig was te leren of zo, zich manifesteert als zijnde jouw hoofdtaal. Maar het blijft een vreemd fenomeen, dat verder niet te verklaren is. Ook omdat die dus ‘vloeiend’ is, die aangewaaide taal.

Misschien is die Australiër wel vaak bij de take-away Chinees geweest, weet je veel. Ik vind trouwens mijn gedachte over dat vorige leven wel ’n mooie en minder prozaïsch eigenlijk…..

Het is niet de eerste keer, dat er nogal wat discussie is over een pil. Deze keer over die waarmee je een leven zou kunnen beëindigen. Jaren geleden ging het over de pil, waarmee je het begin van een leven zou kunnen voorkomen. Eigenlijk zie ik in praktische zin weinig verschil, al besef ik, dat deze benadering nogal simpel gedacht is. Maar in beide gevallen heeft het gebruik uiteraard grote invloed.

Onze dochters waren wat hun kinderen betreft beiden ‘laatbloeiers’ en kregen ze toen ze al ’n end in de dertig waren. Gelukkig vrij probleemloos allebei een stel prima gezonde jongens. Maar dat laatbloeien kwam door allerlei omstandigheden, maar ook door die pil. En ik had een kleindochter ook wel leuk gevonden, ondanks die superleuke jongens, maar ja, daar was nog geen pil voor. Wij hebben er twee van elke soort, maar dat was in onze tijd gewoon afwachten wat er van kwam. Ook leuk, zo’n verrassing.

Nu dan die veel serieuzere pil. Kloris en ik zijn beiden voor. Niet vanwege eenzaamheid, grote lichamelijke ongemakken (nou ja, een beetje blind, maar dat went ook wel, hoor) of geestelijke aftakeling, want we mogen niet mopperen. Onze omstandigheden zijn eigenlijk ideaal te noemen vergeleken met die van vele andere oude mensen. ‘Tel uw zegeningen’ is zeker op ons van toepassing.

Ik heb mijn eega net het stukje van Hugo Borst, dat hij elke zaterdag in de weekendbijlage van De Stentor schrijft over zijn aan Alzheimer lijdende moeder, even voorgelezen. Dat stuk zou verplicht moeten worden gelezen door niet alleen de Tweede, maar ook de Eerste Kamer. Het is geen lang stukje, dus het hoeft ze echt geen tijd te kosten, maar het zou álle twijfels moeten kunnen wegnemen bij de uiteindelijke beslissing over de toepassing van zo’n zelfbeschikkingsrecht. Ik kan geen link vinden naar het stukje, maar het staat vast in diverse kranten in deze recycle-tijd.

En ja, natuurlijk moet het allemaal niet lichtvaardig. Dat begrijp ik ook wel. We zullen het er nog vaak over moeten hebben. Over de gevaren die er van buitenaf aan vastzitten. Maar in de ‘ingezonden artikel’ rubriek stond van een Stentor-lezeres : “Enige tijd geleden is in mijn armen, gewoon thuis op de bank, ons hondje na een goed leven gestorven.” Dat hadden de bazen natuurlijk voor hem beslist, want zo’n beest kan dat niet zelf. Maar ze gunden hem een vredig einde na zijn aftakeling. Dat is liefdevol. Iedereen die wel eens een dier met veel verdriet heeft moeten laten inslapen, weet dat. Inslapen, wat een mooi woord eigenlijk. Ook te gebruiken voor mensen, die zélf het gevoel hebben eraan toe te zijn dat te willen. Dat is het criterium: zélf…..

Onze oudste dochter vertelde dat ze een etentje had gehad met haar “zwangerschapsclubje” van 15 jaar geleden, toen zij haar oudste zoon verwachtte. De vrouwen komen na al die jaren nog steeds bij elkaar van tijd tot tijd. Ik vind dat erg leuk.

Onze dochter vertelde dat toen de kinderen nog klein waren de gesprekken gingen over de voeding, de fruithapjes en natuurlijk over de vorderingen, die het diverse gebroed maakte. “De mijne slaapt al lekker door” en later “ja, ze kruipt al” en “ik zal blij zijn als dat tandje erdoor is”. Zorgen kun je ook delen als die kinderen allemaal even oud zijn. Dat lijkt me ook fijn. Ontdekken dat iets niks bijzonders is, want een ander kind heeft dat ook.

Maar inmiddels hebben ze nu allemaal pubers! Dat is andere koek. Brommers en bijbaantjes komen in zicht en bier bijvoorbeeld. Dan zijn er toch wel wat verschillen in aanpak, hoor! Moeders die zeggen ( over dat bier dan) : “Ik heb liever dat ie het thuis drinkt, dan ergens anders”. Maar je moet dan wel incalculeren, dat zo’n kind nogal eens ‘ergens anders’ komt. Dat is toch een kwestie van vertrouwen en je kind goed kennen. Mijn dochter vindt het niet goed, bier drinken voor een joch van 15. Hoopt, dat ie d’r zo lang mogelijk mee wacht.

Bij ons in de familie houden ze op een nette manier, hoor, wel van ’n pilsje. Dus als je het over voorbeeldfuncties hebt, moet ik me voorzichtig uitdrukken. Maar misschien valt ’t mee. Bij oma drinken de kleinzonen cola en als ik bowl heb gemaakt vindt die ook gretig aftrek. Ik heb maar vertrouwen in de goede afloop. Het zijn voorbeeldige jongens tot nu toe…..

Toen we gisteren een mooie kaart kregen, waarop we werden gefeliciteerd met ons 55-jarig huwelijk, wisten we dat zoiets een smaragden trouwerij
heet. Ik ben niet zo thuis in de edelstenen dus ik vind het wel mooi, dat ik dat nu weet. Want zolang zijn kloris en roosje in de huwelijkse staat verenigd. Gisteren een grijze dag, maar 55 jaar geleden hadden we een stralende. Een heel verschil, maar dat was dus alles, want gisteren hadden we een heel wat rustiger, maar minstens zo gezellige dag. Je moet er gewoon wel even voor bij mekaar blijven.

We hebben heel lekker gegeten met de hele familie, min één kleinzoon, die helaas ziek was en één kleinzoon, die met zijn Havo-klas in Albanië zit. (“Wat moet een mens nou in Albanië?” werd er wel eens gevraagd, maar Stijn kon kiezen tussen Londen en Albanië (ze maken een rondreis) en hij zei: “In Londen ben ik pas geweest en daar kom ik waarschijnlijk nog wel eens, maar in Albanië niet, ik ben wel benieuwd hoe het er is.”)

Dat lekkere eten hebben we, heel basic, gedaan bij onze eigen buurtchinees, waar we bekend zijn en weten, dat ie goed is. Je kunt er je auto kwijt, ondanks dat ze vlak achter zijn zaak een heel nieuw winkelcentrum aan het bouwen zijn. Hij heeft zijn restaurant niet hoeven af te breken, zoals alle andere winkeliers in het ‘oude’ winkelcentrum wel hebben moeten doen met hun business, maar het wordt geïntegreerd in de nieuwe opzet.

We werden erg leuk ontvangen, zaten aan een grote ronde tafel, wat op zich al gezellig is als je met zo’n man of negen bent ( wij hebben tot voor kort altijd ronde tafels gehad in ons huis vanwege de leukte!) We hadden afgesproken elkaar bij de chinees te treffen en we konden ze allemaal aan zien komen. De Chinese eigenaar heeft de hele (nou ja, min twee) familie voor ons op de foto gezet. Toen één van onze zoons even naar het toilet ging heeft ie wel aan hem gevraagd wat er eigenlijk gevierd werd. Want dat er wat te vieren was, leek hem wel duidelijk. Toen heeft onze jongste dat maar even verteld, van dat smaragd dus.

De maaltijd was, zoals verwacht, uitstekend verzorgd, er was zelfs bij het dessert een “vuurwerk”-kaars, waarbij de eigenaar vond, dat de familie maar es even voor ons moest zingen. Nou is onze familie niet zo zingerig, maar ze deden het toch heel zachies. Wij blij. We kregen trouwens, behalve ’s morgens al bloemen een erg leuk cadeau: een concert in de Grote Kerk! Een Gershwin-avond met een Roemeens symphonie-orkest, met een koor plus solisten en de pianist, die je nodig hebt voor de Rhapsody in Blue. Porgy and Bess, An American in Paris en dus die Rhapsody in Blue. Daar zijn we helemaal blij van, want dat is onze muziek, hoor! 15 november, dus lekker vlug ook al. Jullie horen nog wel, hoe het was.

Bij het afrekenen kreeg vader nog een mooie fles Bordeaux cadeau vanwege de heuglijke datum en het feit, dat ie de hele avond rode wijn had gedronken. “Meneer houdt van rode wijn!”, zei de Chinese meneer. Leuk, toch? Iedereen heeft ’t naar zijn zin gehad, hoefde niet echt “op sjiek”, hoefde geen hele enden te rijden en kon zijn auto kwijt voor de Chinese deur. En de rekening viel reuze mee. Wat wil een mens nog meer. Op naar de zestig…..

Mijn blinde kloris heeft een apparaat tot zijn beschikking, waarmee hij van alles kan doen. Dat ding heet een Orion Webbox. Hij leest er kranten mee, boeken, luistert radio, nou ja, hij zweert bij het apparaat, want het kan inderdaad van alles. Hij kan er ook televisieprogramma’s mee volgen, terwijl zijn huisgenoten ondertussen heel wat anders kijken. En hij kan er het geluid van televisieprogramma’s mee opnemen, waar hij op een bepaald moment even geen tijd voor heeft.

Wij volgen “Twee voor twaalf” altijd, de quiz van Astrid Joosten. Leuk en je steekt er nog wat van op ook. Maar de laatste uitzending hadden we gemist en die hebben we gisteren even beluisterd. Beluisterd, zoals kloris dus noodgedwongen altijd moet doen. Dat is voor mij anders, want ik zie altijd hoe Astrid en haar kandidaten erbij zitten, hoe ze er uitzien en hoe oud ze zo’n beetje zijn, als ze dat niet zelf vertellen. Nu dus niet. En dan merk je eens wát je precies mist als je het programma niet kunt zien.

Ja, de puzzel met de paardensprong, die er in zit, moet je kunnen zien en wat een student van de Hogeschool van de Kunsten bij een bepaalde vraag heeft gefabriekt, maar verder heb ik niet heel veel gemist. Als we samen kijken, terwijl de quiz op tv is, vul ik wel es wat aan, maar dat gaat over wat Astrid aan heeft of het rare haar van een kandidaat en ik meld of ze het goed hebben beantwoord, want dat kun je zien aan de kleur van de letter. Maar zoals gisteren, al luisterend, kom je daar eigenlijk vanzelf wel achter.

Nou heb ik het programma al zo vaak gezien, dat ik wéét hoe het decor er uitziet, hoe iedereen erbij zit. Uitsluitend omdat mijn gezichtsvermogen beter in elkaar zit als dat van mijn kloris en e.e.a. opgeborgen zit in mijn herinnering. Maar eens een keertje lúisteren naar een televisieprogramma is niet verkeerd voor een “ziend” mens. Mijn visus is na zoveel jaar wel achteruit gegaan uiteraard als gevolg van ouder worden, maar mijn visie op de handicap van iemand zonder visus is wel weer verbeterd…..

…..zo gaat dat bij ons…..[capiton

Wij zijn trouwe bezoekers van de ‘retourette’ in ons winkelcentrum. We dumpen ook wel eens ergens anders, dat ligt er maar aan welke supermarkt de juiste aanbiedingen heeft. Maar bij ons afvalpunt kun je van alles kwijt. Ook kleding. Wij brengen dat meestal naar een container elders, die beheerd wordt door het Leger des Heils. Dat komt ook doordat het spul in ’n dergelijke container er minder makkelijk uitgehaald kan worden. Dat voelt vertrouwder: je jas, die eigenlijk nog best wat jaren had meegekund als je er niet op uitgekeken zou zijn, waar het Leger dan een goeie en nuttige bestemming aan geeft. Hoop je dan.

Bij de retourette wordt de kleding, die mensen wegdoen, verzameld in grijze afvalcontainers, die de Jumbo-jongens bij elkaar buiten zetten als ze vol zijn. Ze zullen dan later op de dag wel worden opgehaald, denk ik, dat heb ik nooit gezien, maar wat ik wel heb gezien is, dat elke dag mannen (en het zijn steeds dezelfde) in die bakken duiken, er kleren uithalen, die ze al wapperend op bruikbaarheid controleren om ze na goedkeuring in van die grote blauwe zakken te stoppen en mee te nemen. Een beetje ’n vreemd circuit, vind ik.

Ik vermoed namelijk, dat het handelaars zijn, die ontdekt hebben hoe makkelijk ze bij die bakken aan spullen kunnen komen die geld op kunnen leveren. Het zijn mannen, die ‘niet van hier’ zijn, dus misschien ben ik een vervelende ouwe zeur en lijkt ’t of ik mensen, die wellicht de hele dag niks te doen hebben in een asielopvang of zo, alleen iets van bed, bad en brood te verteren hebben, geen lucratief tijdverdrijf gun. Maar het is ’n gevoel. En een naar gezicht ook, zoiets zou niet nodig moeten zijn, dat armoedige gegraai in onze afgedankte zooi. Maar het kan ook geraffineerder in elkaar zitten, hoor, daar ben ik me van bewust…..

Je een taal eigen maken is een heel karwei. Vooral als het de bedoeling is, dat je die taal dagelijks gaat gebruiken in het leven, dat je wilt leiden in het land waar ze die taal spreken. Dan burger je namelijk beter in, zeggen ze. En dat is ook zo, denk ik. Verbaal contact kunnen maken is belangrijk. Lichaamstaal is dat natuurlijk ook, maar de kans dat die verkeerd wordt begrepen zit er wel eens levensgroot in. Soms met vervelende gevolgen.

Heel veel mensen doen vreselijk veel moeite om degenen, die onze Nederlandse taal willen leren, te helpen. Vaak komen die Nederlanders er dan zelf ook achter, wat een ingewikkelde taal Nederlands eigenlijk is. Onze Marokkaanse hulp, die al zo’n 12 jaar bij ons komt, heeft geen talenknobbel. Ze heeft een Nederlandse man en ze kan zich goed redden, niks mis mee, ze heeft haar rijbewijs en is gewoon een zich modern door het leven bewegende vrouw. Maar toch zijn er, na zoveel jaar nog steeds momenten, dat zij ons niet begrijpt of wij haar niet. Daar lachen we dan maar om en proberen het met wat andere woorden. Een omweggetje. Het komt altijd goed, hoor.

Je kunt hier beter Engels leren dan Nederlands. Reclames bedienen zich bijvoorbeeld meest van Engelse kreten. Een foldertje van C&A, toch een van oorsprong Nederlands bedrijf, dacht ik, met die Brenninkmeijer-familie en zo. Op de voorkant staat een mevrouw met een warm vest aan en een trui, ook nog een gebreide muts op haar hoofd. Er staat bij dat ze er zo bijloopt in “Pure Autumn Style”. De volgende bladzij: weer iemand in een warme jas “Wrap up Season” staat ernaast, daarna een jas, waarmee je “One Step Ahead” bent, ’n pagina met dassen en mutsen: “Cocoon Yourself” en dan nog een blaadje met een man die “That Flanel Feeling” zou moeten hebben met zijn uit zeven verschillende houthakkersruiten te kiezen flanellen overhemmetjes. Wel twee voor 29 euro en 90 cent en da’s een Hollands prijsje natuurlijk. Waarschijnlijk gemaakt in het buitenland.

Ik hou wel van de Engelse taal, maar dat komt omdat ik me daarin het best verstaanbaar kan maken van de talen, die ik op school heb geleerd. De rest lukt mondjesmaat, zal ik maar zeggen. Maar als ik dan zo’n reclameblaadje zie, denk ik: we wonen in Nederland en ik vind onze taal best leuk al is ie moeilijk. Waarom die niet gebruiken? Leren al die nieuwelingen toch van? Maar ja, ik ben natuurlijk wel een native speaker, dat scheelt uiteraard…..