Smaragd…..

Toen we gisteren een mooie kaart kregen, waarop we werden gefeliciteerd met ons 55-jarig huwelijk, wisten we dat zoiets een smaragden trouwerij
heet. Ik ben niet zo thuis in de edelstenen dus ik vind het wel mooi, dat ik dat nu weet. Want zolang zijn kloris en roosje in de huwelijkse staat verenigd. Gisteren een grijze dag, maar 55 jaar geleden hadden we een stralende. Een heel verschil, maar dat was dus alles, want gisteren hadden we een heel wat rustiger, maar minstens zo gezellige dag. Je moet er gewoon wel even voor bij mekaar blijven.

We hebben heel lekker gegeten met de hele familie, min één kleinzoon, die helaas ziek was en één kleinzoon, die met zijn Havo-klas in Albanië zit. (“Wat moet een mens nou in Albanië?” werd er wel eens gevraagd, maar Stijn kon kiezen tussen Londen en Albanië (ze maken een rondreis) en hij zei: “In Londen ben ik pas geweest en daar kom ik waarschijnlijk nog wel eens, maar in Albanië niet, ik ben wel benieuwd hoe het er is.”)

Dat lekkere eten hebben we, heel basic, gedaan bij onze eigen buurtchinees, waar we bekend zijn en weten, dat ie goed is. Je kunt er je auto kwijt, ondanks dat ze vlak achter zijn zaak een heel nieuw winkelcentrum aan het bouwen zijn. Hij heeft zijn restaurant niet hoeven af te breken, zoals alle andere winkeliers in het ‘oude’ winkelcentrum wel hebben moeten doen met hun business, maar het wordt geïntegreerd in de nieuwe opzet.

We werden erg leuk ontvangen, zaten aan een grote ronde tafel, wat op zich al gezellig is als je met zo’n man of negen bent ( wij hebben tot voor kort altijd ronde tafels gehad in ons huis vanwege de leukte!) We hadden afgesproken elkaar bij de chinees te treffen en we konden ze allemaal aan zien komen. De Chinese eigenaar heeft de hele (nou ja, min twee) familie voor ons op de foto gezet. Toen één van onze zoons even naar het toilet ging heeft ie wel aan hem gevraagd wat er eigenlijk gevierd werd. Want dat er wat te vieren was, leek hem wel duidelijk. Toen heeft onze jongste dat maar even verteld, van dat smaragd dus.

De maaltijd was, zoals verwacht, uitstekend verzorgd, er was zelfs bij het dessert een “vuurwerk”-kaars, waarbij de eigenaar vond, dat de familie maar es even voor ons moest zingen. Nou is onze familie niet zo zingerig, maar ze deden het toch heel zachies. Wij blij. We kregen trouwens, behalve ’s morgens al bloemen een erg leuk cadeau: een concert in de Grote Kerk! Een Gershwin-avond met een Roemeens symphonie-orkest, met een koor plus solisten en de pianist, die je nodig hebt voor de Rhapsody in Blue. Porgy and Bess, An American in Paris en dus die Rhapsody in Blue. Daar zijn we helemaal blij van, want dat is onze muziek, hoor! 15 november, dus lekker vlug ook al. Jullie horen nog wel, hoe het was.

Bij het afrekenen kreeg vader nog een mooie fles Bordeaux cadeau vanwege de heuglijke datum en het feit, dat ie de hele avond rode wijn had gedronken. “Meneer houdt van rode wijn!”, zei de Chinese meneer. Leuk, toch? Iedereen heeft ’t naar zijn zin gehad, hoefde niet echt “op sjiek”, hoefde geen hele enden te rijden en kon zijn auto kwijt voor de Chinese deur. En de rekening viel reuze mee. Wat wil een mens nog meer. Op naar de zestig…..