‘k Heb bij Specsavers een afspraak gemaakt om mijn gehoorverlies te laten meten. Ik had een audiogram aangevraagd bij de dokter trouwens, maar de assistente raadde me een ‘hoorwinkel’aan, omdat ze zelf niet zulke gespecialiseerde apparatuur tot haar beschikking heeft als een audicien. Ze zei: ” Wij kunnen vaststellen óf er gehoorverlies is en verwijzen je dan toch door naar een audicien of de KNO-arts.” Nou, en daar zat ik dus en het verlies, dat ik zelf al vermoedde, was er inderdaad. Zo’n grafiekje laat je niet in het ongewisse.

Voor een nader onderzoek, waarbij ook de apparaatjes die het gehoor weer moeten opkrikken kunnen worden uitgeprobeerd, moest ik wel terugkomen en Kloris ging gezellig mee, als ervaringsdeskundige. Ze nam uitgebreid de tijd voor ons. Het hele consult duurde ’n uur en een kwartier. En nu ben ik dus uitgerust met twee minuscule dingetjes achter m’n oren, waar je niks van ziet. ’n Doorzichtig draadje richting gehoorgang en ik versta weer alles wat ze zeggen. Vinden mijn huisgenoten best lastig, denk ik, maar dat is dan maar zo, ha, ha…..

Ik heb de apparaatjes nog op proef voor een paar weken, maar ik weet nu al dat ik ze wil houden. Ik hoor alle vogeltjes weer zingen en die miste ik wel als ze niet dicht in de buurt waren. Het ‘hoog’ was ik kennelijk toch wel kwijt. Specsavers heeft financieel ook de zaak aardig geregeld door een aanbieding die ze hadden, dus ondanks de reden van deze voorziening, n.l. mijn aftakeling, ben ik zeer tevreden. Voor alles is een tijd en het is toch mooi, dat ik geen koperen toeter nodig heb, zoals de mensen vroeger. Die moest je nog poetsen ook en die minidingetjes zijn zó schoon.

En mijn ‘oor’deel over de audicien van Specsavers kan alleen maar heel positief zijn.
En verder…..

Wij volgen het vlog van een Nieuw-Zeelands stel (Bus Life NZ), dat met hun twee jonge kinderen met een omgebouwde schoolbus door hun land trekt. Dat ombouwen van die bus hebben ze helemaal zelf gedaan. Het ding stond bij hun huis en in hun vrije tijd naast hun baan waren ze er mee bezig. Dat konden we ook allemaal volgen, je zag het interieur groeien.

Toen ie klaar was verkochten ze het huis, zegden allebei zonder spijt hun baan op en gingen de vrijheid tegemoet. De kinderen zijn, denk ik, nu vijf en drie. Ideale kids om zoiets te gaan doen, want het zijn geen zanikers. De ouders betrokken ze ook bij alles wat ze deden, lieten ze ook “helpen” met allerlei dingetjes en gaven ze daardoor veel aandacht en vertrouwen. Het was een familieproject. Vader rijdt nu de bus en mama rijdt er met een auto achteraan. Ze hoeven dus geen boodschappen te doen met de bus, want je neemt natuurlijk niet je huis mee naar de supermarkt. Er is over nagedacht.

Ze hadden geen zin meer in de “ratrace” van carrière maken en hebben gedurfd hun leven radicaal te veranderen. Hoeveel mensen zouden dat wagen? Zekerheden overboord, afhankelijk zijn van de natuur, de zonnepanelen op het dak van de bus leveren de stroom en dan moet de zon wel schijnen, wat ie gelukkig meestal doet, maar ook wel es niet. (Het besluit werd trouwens genomen na die earthquake in Christchurch!). Ik denk dat zij een droom waarmaken die eigenlijk veel mensen hebben, maar die weten dat het er niet van zal komen. Daarom is het leuk om die familie plaatsvervangend te kunnen volgen. Ik gun het ze van harte.

Nu er hier zo’n discussie is over het feit, dat bezorgde ouders hun kinderen niet laten klimmen, springen, hardlopen, kortom wat risicovoller laten spelen, dacht ik aan wat die Nieuw-Zeelanders hun kinderen allemaal laten meemaken. Die klimmen op rotsen, hollen een woeste zee in, hangen over hekken, lopen op een smal paadje langs een diep ravijn. Als ik dat zie staat het zweet in mijn handen. Natuurlijk zijn die ouders altijd in de buurt om in te grijpen, maar dat is niet altijd in beeld. Maar ze durven die kinderen te laten durven en dat is wel mooi natuurlijk.

Ik was geen overbezorgde moeder vroeger, geloof ik, maar ik heb uiteraard ook dingen die gebeurden niet altijd gezien. ’n Enkele keer kwam de dokter er aan te pas. Door een glazen tussendeur vallen als je zus je achternazit is zoiets, je laten overrijden door het autootje van de bladenman en dan vrijwel niks mankeren, met je jas tussen de spaken van de brommer van een collega komen is niet handig, en met je skelter uit de bocht vliegen als je geen Verstappen heet was ook een ietwat bloederige toestand, maar dat was het wel. Ik heb gelukkig nooit gezien hoe het volk van school naar huis fietste, want dat zal ook niet netjes twee aan twee gegaan zijn. Maar iedereen is heel gebleven.

Die Nieuw-Zeelandse kindjes en hun ouders hebben in ieder geval de tijd van hun leven. Zeker weten…..

Bij Schoonenberg, waar je volgens de firma gisteren zonder afspraak kon binnenlopen om een hoortestje te doen, zat een briefje op de deur geplakt. Let wel: Apeldoorn is een flinke stad en geen dorp en Schoonenberg is een bedrijf dat landelijk reclame maakt op de televisie en de indruk wekt een behoorlijk grote gehoor-deskundige onderneming te zijn. Geen kleine jongen dus. Maar op dat getypte briefje stond : “Wegens ziekte zijn wij gesloten. Maandag kunnen wij u weer van dienst zijn. Excuses voor het ongemak.” We stonden dus voor een dichte deur en de winkel was donker.

De waarschijnlijk énige medewerker was dus ziek en kreeg het weekend erbij om weer op te knappen. Er was verder niemand ter vervanging of zo, waardoor klanten, misschien van heinde en verre, (het was een ‘inloopdag’ zonder afspraak tenslotte) voor Jan met de korte achternaam naar Apeldoorn waren gekomen, omdat ze in de veronderstelling waren zich door zo’n knappe reclameaudicien-met-glimlach te kunnen laten testen op het functioneren van hun oren en indien niet goed, hoe slecht dan precies. Ook mijn bedoeling. Ik vond het een beetje kneuterig, zo’n papiertje op de deur bij zo’n bedrijf van naam.

Bij een zzp-er kan ik me er nog iets bij voorstellen, ’n zelfstandige-zonder-personeel. Zo’n iemand neem je ’t niet kwalijk als ie eens ’n dagje verstek laat gaan wegens ziekte. Trouwens, meer kan hij zich doorgaans niet veroorloven…..

Er is nogal wat te doen over de opleiding, die basisschool-leerkrachten moeten volgen om hun wat karig betaalde baan in het onderwijs te krijgen. Wie daarvoor kiest vindt jonge kinderen de moeite waard, hoewel dat volkje wellicht niet zo volgzaam meer is als in mijn tijd. “Mondig” noemen ze dat.

Kinderen van tegenwoordig zijn ook nogal eens behept met door afkortingen aangeduide gedragsproblemen CD, ADD, ADHD, ik noem maar wat, er is nog veel meer, hoor. Vroeger had je ook van die kinderen, maar wist niemand hoe het heette en dat was wel zo overzichtelijk. Gewoon een kind met gebruiksaanwijzing, zei men dan. Dyslexie komt ook vaker aan het licht. Nou ja, je ziet wel: leerkracht op een basisschool zijn is geen makkelijke baan. Als je kinderen met een taalachterstand in je klas hebt, heb je die moeilijkheid ook niet zomaar weggewerkt. Je moet dus een passie voor het basisonderwijs hebben, dat is wel duidelijk.

De leerlingen van de PA (ik gooi er nog maar eens ’n afkorting tegenaan) zijn dus gemotiveerd in de meeste gevallen. Er zit bij hun opleiding ook ingebakken, dat ze met kleuters aan de slag moeten kunnen. Die horen tegenwoordig ook bij de basisschool tenslotte en daar word je voor opgeleid. Volgens mij is dat toch heel anders werken.

Ik zou me kunnen voorstellen, dat jonge mannen dat deel van de opleiding niet zo zien zitten. Ik herinner me mijn broer, die dat ook niet zó geweldig vond, kleuterliedjes zingen voor de klas. En ze moeten dat er wel bij doen. Kunnen ze dat deel niet gezellig voor de toekomstige juffen houden? Die zijn goed in kleuterspelletjes en -liedjes.

Of er gewoon een extra certificaat voor instellen, want er zullen ook wel mannelijke leerlingen zijn die dat gedoe met kleuters énig vinden. Het hoeft je opleiding niet minder waard te maken als je daar niet zo’n gevoel voor hebt. Kan toch? Als die keuzemogelijkheid er zou zijn, wordt het voor de mannen, waar zoveel gebrek aan is in het basisonderwijs, waarschijnlijk aantrekkelijker.

Vroeger, heel vroeger dan, was de kleuterschool een “bewaarschool”. Nou, het woord zegt het al, of de kinderen er erg veel leerden is de vraag. Knutselen en verder werden ze er bewaard. Ik ben op een Montessorikleuterschool geweest en mijn broer en zusjes ook. Mijn ouders waren best modern toen. Daar leerden we veel. Ik kon al lezen toen ik naar de grote school ging, zelfs muzieknoten. Spelenderwijs.

Ze moeten dus beter betaald worden als ze klaar zijn, die basisschool-leerkrachten, daar hebben ze gelijk in, zoals ze dat nu eisen. Het middelbaar onderwijs is ook pittig werk, maar de basis voor hun leerlingen wordt letterlijk gelegd op een basisschool. Heel pittig werk. Ook voor mannen, die daarbij noodzakelijk zijn voor het evenwicht. Een evenwichtige beloning zou dus heel logisch zijn, lijkt mij. En de juffen zijn net zo noodzakelijk, want waar blijft anders het evenwicht? En alles in het belang van de kinderen, want daar gaat het in eerste instantie toch om…..