Sportief gezien is die Tom Dumoulin natuurlijk een held. Vorig jaar kreeg ie die status al min of meer, toen hij in ons eigen Apeldoorn op de eerste dag van de Giro d’Italia de tijdrit won. Ik mag ‘m wel, zoals hij reageert op iedereen, die hem van alles aan wil praten. Hij doet zijn eigen ding en dat doet hij goed. Dat blijkt. De eerste Nederlander die de Giro wint! Ga d’r maar aan staan!

Maar….Marianne Vos, de heldin van de Olympische Spelen in Londen, (poeh, wat was dat spannend toen!) won de Giro al drie keer! ’n Néderlandse vrouw, als ik me niet vergis. Ja, wel een vróuw in de ‘vrouwenversie’ van de Giro natuurlijk. Dat scheelt in belangrijkheid volgens de mannen. Als je ‘m drie keer wint als eerste Nederlandse in 2011, in 2012 nog es en het in 2014 nog eens dunnetjes over doet, terwijl Anna van der Breggen dat in 2015 voor elkaar kreeg, dan kun je wel goed fietsen, lijkt me. Mag wel eens gezegd worden. Samen met al die vrouwen die dagelijks hun kindertjes veilig naar school brengen op de fiets. Ja, dat is ’n ander soort fietsen, maar niet minder gevaarlijk.

Tom is de held, een leuke held, daar hoor je mij niet over klagen. Maar er bestaan dus ook fietsende heldinnen…..!

Dat is voor iedereen verschillend. Wat de een het ‘einde’ vindt, daar komt een ander z’n bed niet voor uit. Dauwtrappen bijvoorbeeld. Dat deden mijn kloris en ik in onze zeer jonge jaren nog wel. Stonden we om vijf uur op en gingen wandelen. Kloris is nog wel eens midden op een uitgestorven weg gaan zitten, gewoon voor de grap, op wat nu de A1 is bij Bussum. D’r kwam toch niks aan. Zoiets zou nu iets minder slim zijn. En dauwtrappen doen we trouwens ook niet meer. Ben je gek, voor alles is een tijd.

Wat voor tijd het momenteel is? Ik weet het niet meer. Ongelukken en aanslagen, waarvan je niets begrijpt, ook niets kúnt begrijpen. Zo’n man als Donald Trump, onbegrijpelijk hoe die aan zoveel macht is gekomen. Hij is in hoog tempo met plakband aan het rondreizen en vertelt in toespraken wat iedereen moet doen om het Amerika naar de zin te maken. En de belangrijke heer Trump in het bijzonder. Amsterdam en Stockholm waren volgeladen met fans van Ajax, die gehoopt hadden dat de club een belangrijke prijs zou winnen. Ik hoorde wat dat financieel zou betekenen, maar ook hoe belangrijk fans het ‘winnen’ op zich vinden. De roze trui in de Giro van Tom Dumoulin, ook al zo belangrijk. Ze moeten ook nog een regering in elkaar zien te knutselen, terwijl al die partijen op veel belangrijke punten van elkaar verschillen. Zóveel belangrijks op een rijtje, je houdt het niet bij en wordt er treurig van.

Ik denk, dat ik mijn tuintje maar es ga wieden. Mijn nuttige en belangrijke strijd tegen het zevenblad. Poeh, als je dát niet bijhoudt…..

Niveau. Mooi woord, hè? Kan van alles betekenen in allerlei situaties. Hoog niveau, laag niveau. In ieder geval betekent het: peil. En als je hoger opgeleid bent weet je ook nog hoe je ’t schrijft. Ik lig er trouwens helemaal niet wakker van als je nivo zou schrijven, hoor. Het verschil is niet te horen.

Een VMBO-docente heeft een krachtige brief geschreven naar het Jeugdjournaal, want daarin hadden ze het over de CITO-toets en over de punten die je daarmee kon halen. Het advies dat je ouders krijgen omtrent een vervolgschool na het basisonderwijs hangt vaak nogal van die punten af. En die VMBO-lerares vond, dat kinderen die als resultaat niet op z’n minst een HAVO/VWO-niveau haalden nogal ondergewaardeerd werden neergezet.
Terwijl ze wel gepresteerd hadden op hún hoogste nivo.

Hun onderwijzer kent hun niveau en weet dat ze hun best hebben gedaan. Hun ouders wordt geadviseerd ze niet naar een school te sturen waar ze op voorhand ongelukkig zouden kunnen worden vanwege de lesstof die ze krijgen aangeboden. En daar ben ik het helemaal mee eens. Dat je je kunt verkijken op zo’n CITO-toets, het eerste “examen” eigenlijk waar die kinderen mee te maken krijgen en die nogal een stress geeft ook, maakt dat ik het sowieso een vervelende test vind. Je hebt ouders van niveau die het er trouwens helemaal niet mee eens zijn als hun kind lager scoort dan ze gedacht hadden, terwijl het misschien ’n eenzijdige momentopname is. Komen ze met opgestoken zeil verhaal halen.

In mijn tijd bestond die CITO-toets helemaal niet. Je ouders praatten met je onderwijzer (want die had je als je in de hoogste klas zat, de juffen waren meestal voor de jongere kinderen) en die gaf dan ’n advies, dat gegrond was op je karakter, gedrag, motivatie en niet uitsluitend op je intelligentie. Lijkt mij een goede manier, eenvoudig ook. Moet je natuurlijk wel steeds dezelfde leerkracht hebben gehad, niet steeds een andere invaller, zoals tegenwoordig nogal eens voorkomt. En misschien moet zo’n gesprek langer duren dan zeven minuten per kind.

Ik overdrijf nu natuurlijk, want wat in mijn tijd ook nogal eens voorkwam: kon je niet naar de HBS of de Mulo, dan werd het Ambachtsschool of Huishoudschool. Ik ken gevallen van huishoudschoolmeisjes, die later via allerlei cursussen of opleidingen in hun vrije tijd hebben moeten bewijzen dat ze een niveau hadden dat verkeerd is ingeschat. Maar ja, dat zijn natuurlijk heel erg goede huisvrouwen, dat wel. Boffen hun mannen dan weer mee.

Maar ik ben het met die VMBO-mevrouw eens. Die opleidingen worden ondergewaardeerd. Je hebt ze nodig, al die daar opgeleide mensen. Wat zijn er niet veel richtingen op zo’n school waaruit je kunt kiezen en wat kun je er niet allemaal leren! Het ROC hier in Apeldoorn is een complete campus! En je hoeft niet per se hoger opgeleid te zijn om een goeie verzekering af te sluiten, hoor. Belachelijke reclame…..

Dat het er in deze tijd niet altijd liefdevol aan toe gaat in de wereld is niks nieuws, dat weet iedereen. Zoals een mevrouw hier in Apeldoorn ondervond, ze is Marokkaans en ook nog es van Joodse origine, toen ze iets uit haar kelderbox wilde halen en op de deur daarvan een davidsster en het woord “hoer” zag aangebracht. Uitgerekend op Bevrijdingsdag. Ze is er behoorlijk door aangeslagen. In Gouda, waar ze eerst woonde was haar ook al van alles overkomen en ze dacht dat zoiets in Apeldoorn niet zou gebeuren. Nou, wel dus. Ik weet er verder het fijne niet van, lees het alleen maar in de krant en ik hoop dan oprecht, dat ze de dader of daders vinden.

Toch medebewoner(s) van de flat waarschijnlijk, dacht ik, want de kelder is alleen met een sleutel te bereiken of met een code. Maar als kinderen erin willen roepen ze heel hard naar boven : “Mááá, wat is de code ook alweer?” las ik. De hele buurt weet er dus van. Dat is nogal stom geregeld.

Maar je wordt sowieso niet vrolijk van zo’n verhaal. Terwijl je overal zulke prachtige zinnen en slogans ziet, vooral in de reclame uiteraard, want dat verkoopt, hè, maatschappelijke betrokkenheid en zo. Zelfs bij de snackbar in ons winkelcentrum stond een of ander geknutseld bord, waarop zoiets stond als “Happiness kun je niet kopen, maar onze fast food wel”. Word je heel gelukkig van blijkbaar.

Als je een beetje aardig doet, ik vind ‘een beetje’ niet overdreven, reageren mensen soms al zeer enthousiast. Bij een kassa vragen ze altijd of ik zegeltjes wil voor het een of ander. Dagjes uit, glazen, handdoeken of zoiets. Ik hoef ze niet die zegels. Maar als er iemand achter me staat, die ik als zegeltjesspaarder inschat, dus geen tiener met een blikje fris, vraag ik altijd of die ze wél spaart. Daar krijg ik vaak leuke reacties op. Ik kan ze ook laten lopen, die plakkertjes als het kassameisje vraagt of ik ze wil. Maar dat is dus een van mijn ‘beetje-aardigheden’…..