“Het Leger des Heils luidt de noodklok” stond er in de krant vanmorgen. Het kan, doordat op de subsidie die ze van de gemeenten ontvangen, zodanig wordt beknibbeld, in sommige gemeenten zelfs tot de helft teruggebracht, niet voldoende hulp meer bieden. Aan daklozen, waarvan er dus steeds meer zullen komen, en aan iedereen die hun ondersteuning hard nodig heeft.

Als het Leger er niet was, kwam er van de zogeheten reguliere hulpverlening niet veel terecht, laten we wel wezen. Die laagdrempelige, praktische hulp kan een officiële overheidsclub, de goede niet te na gesproken, hoor, toch minder bieden. Vanwege de regeltjes en financiën.

Nou, die financiën daar draait het bij het Leger des Heils nu dus ook om. Al de goedwillende mensen daar, heel veel vrijwilligers ook, die hun beste krachten geven aan mensen die hulp en begeleiding behoeven, die verdienen toch wel meer dan de vanzelfsprekendheid waarmee iedereen maar op ze rekent. Liefdewerk is mooi, maar kost geld in praktische zin. Soep kost ook geld.

Een telefonische hulpdienst, zoals de landelijke Luisterlijn, die honderden vrijwilligers heeft, die anoniem gesprekken voeren met mensen, 24 uur per dag bereikbaar is en ook wel gesubsidieerd wordt. Maar van wie veel bellers cliënten zijn van GGZ-instellingen en waardoor men heel veel opvangt voor die voorzieningen. Gewoon door er te zijn en geen 9 tot 5 -dienst, ook in het weekend bereikbaar voor iedereen. Dat is liefdewerk, waarvoor je in de wieg moet zijn gelegd. Voor opgeleid wordt ook.

Op al dat goeds mag bezuiniging toch geen roet in het eten gooien? Dan maar geen nieuwjaarsrecepties en dure afscheidsfeestjes als er een burgemeester of wethouder wat anders duurs gaat doen. Nou ja, in Apeldoorn mag vanaf volgend jaar geen vuurwerk meer worden afgestoken. Wat zal dát een geld schelen, zeg! Alleen is dat geen gemeentegeld natuurlijk, maar uit de eigen portemonnee. Je kunt het natuurlijk altijd nog in een kerstpot van het Leger doen. Ter inspiratie…..

Nee, ik heb geen dip, hoor, maar ik krijg regelmatig reclamemailtjes van Hallmark, die wenskaartenbusiness. Waarom, weet ik niet, want de kaartjesverstuurderij ligt hier een beetje in de verstoffing. En Halmark heb ik niet nodig, want ik kom óm in de meest hartelijke wenskaartjes. Wat dat betreft zou ik een heel eind komen als ik half Apeldoorn een kaartje zou sturen. Maar daar heb ik dan weer niet genoeg kinderpostzegels voor. Dat wordt niks.

De reden dat Hallmark me aan de kaartjes wou hebben was dat ik iemand door een treffend kaartje, dat ik bij hen kon bestellen uiteraard, door zijn of haar herfstdip heen kon helpen. Een herfstdip. Een seizoengebonden dip dus. Vroeger zeiden ze wel eens, dat er mensen waren die last hadden van somberheid ‘als de blaadjes gingen vallen’.

Niet, dat ik me daar niks bij kan voorstellen, hoor. Het is toch een afscheid van de zomer, hoewel onze tuin er nog leuk bijstaat, vind ik. Dat komt vooral door de Oost Indische kers, die nog heel uitbundig bloeit met heel veel bloemen, de Hot Lips salvia, die er nog niet over piekert op te houden met bloemetjes maken, behoorlijk te woekeren ook, maar het ziet er nog mooi uit. Afscheid zit er nog niet in. Dat zal door gesnoei in gang gezet moeten worden. En ik heb bij de boodschappen chrysantenbollen gekocht in allerlei kleuren. Ja, in de aanbieding en daar ben ik dan gevoelig voor. Denk: “De chrysantenkwekers moeten ook leven”, maar eveneens :” Leuk, kleur!”

Dus denk ik dat een bezoekje, gewapend met een bestendig bloemetje aan een persoon, die je verdenkt van herfstdipte met een praatje erbij, effectiever is dan “a paper hug” zoals op een van de Hallmarkkaartjes staat. Hoewel even bellen of mailen kan natuurlijk ook. Minder ambulant ben ik, maar zo ouderwets ben ik nou ook weer niet…..Smiley d’r bij…..

Eigenlijk een heel verkeerde titel als je kloris een overtuigd republikein is. Omdat “Je maintiendrai” al van oudsher de wapenspreuk van de Oranjes is. Maar goed, vandaag slaat het even op ons. Wij handhaven. We zijn 58 jaar getrouwd. Een heel gewoon getal, achtenvijftig, dus er zijn geen feestelijkheden aan verbonden. Dat komt nog wel, bij zestig of zo.

Onze zoon heeft er wel aan gedacht, want we kregen koffie op bed vanmorgen. Nou, dat was al heel feestelijk en pas toen dachten we: “O ja, dat is waar ook!” “Gefeliciteerd met jullie 130-jarig huwelijk!”zei hij geestig. Daar moet ik toch niet aan denken: 130 jaar huwelijk! Hoe hou je dat een beetje spannend, zeg.

Nee, onze jongste dochter krijgt vandaag de sleutels van haar nieuwe woonstek. Niet ver bij ons vandaag Een flat op de tiende verdieping, dat is pas spannend. In het contract stond 12e verdieping en of dat een vergissing is zal ze vanmiddag merken. Ze heeft de flat al wel gezien natuurlijk, maar niet opgelet in de lift. Het was wel de “even”-lift waar ze met de verhuurdame in stond dus het komt wel goed, maar raar was het uiteraard wel, dat verschil in flatnummers. Over de hoogte maakt ze zich geen zorgen, 10 of 12, hoog is hoog, en hoogtevrees heeft ze niet. En als je in een flatgebouw gaat wonen is hoog veel leuker! Vind ik dan. Straks gaan we even kijken, zo vlakbij is het.

We kunnen gelukkig niet zien of ze wel op tijd naar bed gaat, want er staat nog zo’n groot flatgebouw vóór, maar het is wel gezellig dat ze een buurtgenoot wordt. Vlak bij het winkelcentrum, heel prettig voor iemand, die een baan heeft en nog moet studeren ook. Maar je ziet, het is een dag om te onthouden…..

Update: We zijn net even in de flat geweest! Ons kind boft, kéurig achtergelaten! Ze kan er in principe zó in. Het was dus de tiende etage. Ze heeft al kennis gemaakt met de bejaarde buurman. Via het zijraam kijkt ze op een kruispunt, levendig druk, aan de voorkant over ons prachtige park en heel veel Apeldoorn. Moet het niet mistig zijn natuurlijk en met oudjaar hoeft ze geen vuurwerk aan te schaffen! We zijn heel blij voor haar. Lot uit de loterij!

Als ik er niet attent op was gemaakt door Arnoud Hugo (waarvoor hartelijk dank!) was ik totaal vergeten mijn 18-jarig blogjubileum te gedenken! 24 september 2001 was de geboortedatum van Elswhere.org. En dat is dus alweer ’n poosje geleden. Waar blijft de tijd…..?

Nou, gewoon : die gaat voorbij. Elke dag een stukje dat niet meer terugkomt. Netjes onderverdeeld in uren, dagen, weken, maanden en jaren. Eeuwen zelfs. “Time is flowing like a river” (The Alan Parsons Project”!) en wij varen als mens een poosje mee.

Ik dobber als logger dus alweer 18 jaar. Vind het uitzicht vanaf mijn vlotje nog steeds leuk. Niet altijd, want je komt met je rivier ook wel eens iets tegen dat de doorvaart kan belemmeren, maar de stroom blijft er altijd in.

Ik vind het logjes maken nog steeds leuk. De frequentie is niet zo hoog meer als vroeger, maar er is nog genoeg, waar ik over kan lachen, over kan vallen (die rivier is maar ’n fantasietje, hoor dus nat word ik er niet van), lekker over kan zeuren ook, commentaar op kan geven en daar blijf ik nog wel even mee doorgaan! Ik ben pas achttien tenslotte, nèt volwassen…..!